هرم پور
حوالی ساعت دو و نیم عصر جمعه است. پشت فرمان خودرو نشسته ام و متعجب و با دهانی نیمه باز به صحبت های وزیر محترم آموزش و پرورش با خبرنگار بخش خبری نیمروز رادیو گوش می دهم. اثری از نگرانی، دغدغه، و احیاناً التهاب برای آغاز سال تحصیلی مدارس در این صحبت ها نمی بینم و نمی شنوم، و البته برای جامعه ای و رسانه هایش که خبرهای فینال جام حذفی باشگاههایش بیشتر از رویداد مهم بازگشایی مدارس (آنهم در این شرایط حساس) ارزش دارد، چه جای بحث و انتقاد وجود دارد که اینقدر بی خیالی وجود داشته باشد؟؟ جواب ها، کاملاً با هوشمندی از قبل تعیین شده و ژورنالیستی، با قابی از طلای اصطلاحات شیک و زیبا تحویل مخاطب و رسانه می شدند. رسانه ای مثل رادیو، این صحبت ها را پذیرفت. اما مردم؟… می دانستم که نمی پذیرند. نگرانم. مخصوصاً از آنجا که خبرنگار از وزیر محترم پرسید: «بوی مهر امسال بوی مواد ضد عفونی می دهد.» و زیر انتقاد کرد که عظمت واقعه مهم بازگشایی مدارس را با این مثال ها نباید پایین آورد! باز هم نگران تر می شوم. چون احساس می کنم دیدگاهها به جای تمرکز بر حل مسأله، عمدتاً به سمت و سوی از بین بردن یا کتمان صورت مسأله در حال حرکتند! در این چند دقیقه مصاحبه، اثری از استقلال رأی و وحدت نظر نمی بینم. آنچه بیشتر به ذهنم می آید، تشتت در تصمیم ها، بلاتکلیفی، سردرگمی و عدم علم به موضوع و درک درست از نگرانی های واقعی خانواده ها نسبت به فرزندان دانش آموزشان است. به خانه می رسم. می بینم مردم و به ویژه خانواده های نگران سلامتی فرزندانشان، بلافاصله در فضای مجازی کمپین هایی را برای جلوگیری از حضور فرزندانشان در مدارس راه انداخته اند. این نتیجه همان سهل انگاشتن ماجراست، نتیجه آنکه مسؤولین بخواهند به جای «خوب پاسخ دادن»، مردم را با «پاسخ های خوب و شیک» قانع کنند! هفته قبل در مصاحبه مدیرکل محترم آموزش و پرورش استان خواندم که در کنار وضعیت های قرمز این چند ماهه کرونایی، چهار شهرستان خراسان جنوبی از نظر وضعیت و سهم معلمان هم در وضعیت قرمز قرار گرفته اند! به یکباره دهها سؤال به ذهنم می رسد؛ مگر آمار و اطلاعات دقیقی از تعداد مدارس، تعداد دانش آموزان، مقاطع تحصیلی، سهمیه های استخدام و بکارگیری معلمین، میزان نیازمندی به هر معلم در هر مقطع در سال جدید وجود نداشته که کار به اینجا کشیده شده است؟ در آستانه بازگشایی مدارس، معوقات معلمین و فرهنگیان پرداخت شده؟ مشکلات فیزیکی مدارس بر طرف شده؟ کمبود بودجه و اعتباراتشان رفع شده یا هنوز محتاج کمک های مردمی و خیرین مدرسه سازند؟ نمایندگان محترم در مجلس، داد و فریاد این کمبودها را به گوش و چشم مسؤولان نواخته اند؟ مدرسه هایی که برای پول چای و قند و ایزوگام و نصب یک تابلو و مرمت و نگهداری فضاهایشان مانده اند، چگونه قرار است از پسِ تأمین هزینه های مکرر و مداوم مواد شوینده و ضد عفونی و دستمزد نیروی انسانی آن برآیند؟ واقعاً نمی شد یکی دو ماه قبل از بازگشایی ها، از خانواده ها نظر سنجی کرد؟ از معملین نظر سنجی کرد؟ و از متخصصین امر کمک گرفت و به یک تصمیم واحد رسید که اینگونه با شک و تردید و تشتت از تصمیم های خلق الساعه ای صحبت به میان نیاد؟ مدیران کشور برای سلامتی فرزندان ما در مدارس و در امان ماندن آنان از ویروس خطرناک کرونا تضمین می دهند؟ بودجه حضور در فضای مجازی و قیمت های وحشتناک ابزارهای آموختن در این فضا از قبیل گوشی و سایر وسایل را خانواده ها از کجا تأمین کنند؟ و آیا حتی اگر بپذیریم که دانش آموزان صرفاً و صرفاً «ناقل بیماری» باشند نه «بیمار»، برای سلامتی کادرهای مدارس، معلمان دارای بیماری های زمینه ای و کادرهای در سن بالا، تضمینی وجود دارد؟ برای مجلس محترم در این شرایط حساس، فوریت تأمین اعتبار و بودجه های بازگشایی مدارس و معوقات و بدهکاری های آموزش و پرورش مهم تر است یا ساماندهی فضای مجازی؟ چه کسی اولویت سرنوشت این مردم را تأمین می کند؟ چه کسی اولویت ها را می داند یا حتی می شناسد؟ یادم می آید بزرگی گفته بود «اگر به فکر یک شبتان هستید، برنج بکارید، اگر به فکر ده سال آینده تان هستید درخت بکارید، و اگر به فکر صد سال آینده تان هستید، انسان تربیت کنید.» و من با خودم می اندیشم بر خلاف همه کشورهای دنیا، با افزایش نرخ تورم، چقدر نرخ تربیت انسان هم در کشور ما بالا رفته و کار سختی شده است؟ واقعاً در این کشور، در این استان و در این شرایط حساس، ما به فکر چند سال آینده مان هستیم؟؟ به ما رسانه ها نگویید که در جامعه التهاب ایجاد می کنیم، که صد البته خود شما مدیران محترم هم می دانید که فردا، تصمیم هایتان عضو خواهد شد و به اشتباه در محاسباتتان اعتراف خواهید کرد. ما وظیفه داریم بنویسیم و محکم و قوی هم بنویسیم و اینبار مطالبه سلامت و جان فرزندانمان را از شما داشته باشیم. حرف ما این است که وقتی کاملاً مشخص است که بازگشایی مدارس بر روند گسترش بیماری اثر مثبت می گذارد، چه اصراری بر تحصیل علم در کنار تحمیل بیماری است؟ امسال برای اولین بار، باور کنید دست و قلمم می لرزد که آغاز سال تحصیلی جدید مدارس را تبریک بگویم و از آغازش احساس شادمانی کنم. فقط آرزو می کنم به خیر بگذرد و اتفاق های بدی نیفتد. دانش آموزان عزیز! والدین گرامی! معلمین مهربان! خیلی مراقب خودتان باشید.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
