هرم پور- بله. این روزها، به شدت بوی جدایی می آید. و من گاهی با خودم می گویم چقدر نسبت به گذشت روزها بی تفاوت شده ایم. مخصوصاً آن روزهایی که هرکدامشان، یک تاریخند، هر کدامشان دنیایی از ارزش ها هستند، هر کدامشان به پهنای یک دنیا، درس دارند، و هر کدامشان می توانند دوباره از سرِ نو، ما را بسازند. دنیا، با باور توانایی روزها در ساختن انسانها، سالهاست به بهانه های مختلف، روزها را نامگذاری کرده است. دنیا می داند که روزها، هر کدامشان علاوه بر اینکه یک یادند، یک یادمانند و می داند که روزها، علاوه بر این که خاطره انگیزند، امیدبخشند، و آغازاننده و انگیزاننده هم هستند. بی تفاوتی به روزها، بی توجهی به حکمت نامگذاری ها و بی علاقگی به اندیشه در ژرفای انسانهای زیسته در بطن و متن این روزها، بزرگ ترین عیب ما ایرانیهاست. نمی دانم و نمی توانم قضاوت کنم که همه ی دلیل این بی تفاوتی جانکاه، هجوم بی امان مشکلات اقتصادی و حمله ی ناجوانمردانه ی سرسام های اجتماعی است یا هر چیز دیگری. اما می دانم که در همه ی این سالها، خیلی از دستاویزهای ارزشی و بهانه های دینی و جستارهای اخلاقیمان را یا از دست داده ایم و یا به دست خودمان و به بهانه های مختلف، به فراموشی سپرده ایم. نکته ناب های بی شمار و سخن نغزهای بی بدیل و جمله گوهرهای بی مثال، در میان این روزها و انسانهای بزرگی که این روزها به نام و یادشان نامگذاری شده اند، کم نیستند. وقتی از زبان دُرَر بار حضرت پیامبر رحمت و بزرگواری، می شنویم که « ای فرزند آدم! آنچه حاجت تو را رفع کند در دسترس خود داری و در پی آنچه تو را به طغیان وا می‌دارد، روز می گذرانی. به اندک قناعت نمی کنی و از بسیار سیر نمی‌شوی. ای فرزند آدم! وقتی تن تو سالم و خاطرت آسوده است و قوت یک روز خویش را داری، جهان نگر مباش»، چه لذتی می بریم و چه آرامشی را به دل و جانمان میهمان می کنیم؟ وقتی امام امیر و امین و زکی و طیّب و مجتبی حضرت امام حسن علیه السلام به همه انسانها در اعصار تاریخ چنین می فرماید که « بر شما لازم است که اندیشه کنید، زیرا فکر، کلید درهای حکمت است.» کدام حال خوب و کدام دستاورد نغز را می توان با چنین حال و هدیه ای به ترازوی قیاس گذاشت؟ یکی از این بهانه های ارزشمند، روزهای آخر ماه صفر است. یعنی همین روزهایی که ما در آن قرار داریم.روزهایی که سراسر غمی جانکاهند و اندوهی ناتمام، و رنجی بی پایان. هر سال، روزهای میانه مسیر حرکت قافله ی ذهن و احساس ما از عاشورا تا آخرین روزهای ماه صفر، روزهای سرشار از درسی هستند. خراسان جنوبی و شهرها و شهرستانها و روستاهایش، به شدت به دلدادگی های محرمی و صفری، وابسته و دلبسته اند. بخش بزرگی از سلامت، پاکی، مهر و مهربانی و محبت، صبوری و نجابت و تحمل در مردم این خطه از حاشیه کویر، به همین دلبستگی های عاشقانه ی همه ساله گره خورده است. این شور و احساس را باید با افق های وسیع همچنان حفظ کرد، باید لحظه به لحظه در کنار شور عاشقی هایش، به آن شعور دلبستگی هم افزود، باید مدام به این قافله در حال حرکت، رهروان پاکباخته افزود، باید از مسئولین در قبال همنوا شدن با این شور و شعور، مسئولیت خواست و از منادیان و عَلَم داران و پیشقراولان، حرکتهای نو و مسیرهای درست و تلاش های مثمر و تکاپوهای اثربخش را مطالبه کرد. باید این بهانه ها را به هر بهانه ای قدر شناخت، و قدرشناسان را به بهای اندکی نفروخت. باید مردم خراسان جنوبی را به عنوان میراث داران بزرگ و بی ادعای معنویت و دلباختگی به ارزش های والای دینی و انسانی ارج نهاد و از آدابشان، درس گرفت، از رسومشان، آموخت، از آیین هایشان تحفه های انسان ساز برای آینده بر گرفت و از سنت هایشان، دریچه های نور برای وحدت و انسجام گشود. فردا سالروز عروج غم انگیز منادیان رحمت و گشایشگران محبت و لطف، حضرت پیامبر مکرم اسلام(ص) و امام حسن مجتبی(ع) به آسمان آرامش و مغفرتِ خداست.در این لحظات اندوه، غم دلهایمان را با نوای دلنشین دعوتشان به عشق خدا ، به صبوری می نشینیم و در این آخرین روزهای ماه صفر، دست دعا برای عاقبت به خیری همه و حل شدن مشکلات جامعه و تبدیل پاییز امیدها به بهار انگیزه ها بر می داریم. ایام، به محضر شما ستایشگران قابل و ارج گذاران بی منت آسمان حقیقت، تسلیت باد، دلهایتان به وقت بارانی شدن، سرشار از نگاه خدا و اشک هایتان، در چشمه زلال توجه و استجابت او، ساری و جاری.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
