بهروزی فر- مردادماه سال گذشته بود که آمارهای بانکی، رشد قابل توجه میزان سپرده‌های مردم را گزارش کردند. طبق این گزارش، سپرده های بانکی مردم در پایان بهمن ماه سال ۹۸ به بیش از ۲ هزار و ۵۷۸ هزار میلیارد تومان رسیده بود که مردم استان های بوشهر، کردستان و خراسان جنوبی به ترتیب، در رأس جدول سرمایه گذاری در بانک ها بودند. چند روز پیش و گزارش شورای هماهنگی بانک های استان از وضعیت سپرده های مردم و میزان تسهیلات پرداختی بانک ها تا پایان مردادماه، بر ادامه این روند- رغبت مردم به ذخیره سازی منابع مالی خود در بانک ها- صحه گذاشت و به صراحت به این موضوع اشاره داشت که ۶۶ درصد منابع بانکی استان، سپرده های مردمی است و البته این رقم، منهای حجم منابعی می باشد که به صلاحدید مردم در مؤسسات مالی خارج استان ذخیره سازی شده اند. پس انداز برای روز مبادا به واسطه خلق و خوی مناعت طبع، قناعت، بسنده کردن به شرایط موجود و صد البته ملاحظه کاری و در چشم مردم نبودن که متأثر از اقلیم منطقه هم می باشد، از عوامل بسیار مؤثر در این اتفاق است. تجربه نشان داده مردم ما به طور طبیعی، علاقه‌مندند ارزش نقدینگی خود را حفظ کنند و همیشه موجودی ویژه ای تحت عنوان پس انداز داشته باشند، و بدون تردید موضوعاتی همچون قیمت های لحظه ای و عدم ثبات بازار، تورم و… این موضوع را تشدید می کند، البته در این میان هستند معدود افرادی که برای افزایش سریع تر سرمایه هایشان به بازارهای کاذبی همچون سکه و ارز ورود می کنند اما درمجموع محیط امن و کم دغدغه، همان حساب پس انداز بانکی بلند مدت است که سودآوری راحتی به همراه دارد و نگرانی برای از دست دادن آن خیلی کم است، حتی اگر ارزش پول ملی کم شود و شما نتوانید با پول سال گذشته، کالای امسال را بخرید. کارشناسان مسایل اقتصادی، ضمن ابراز نگرانی از افزایش روند سپرده‌گذاری بلند مدت منابع مالی مردم در بانک‌ها و مؤسسات دولتی و خصوصی، ادامه این روند را چالشی اساسی در کوچ سرمایه از بخش تولید و صنعت به بانک‌ها می دانند و معتقدند این موضوع لطمات جبران ناپذیر به فضای کسب و کار استان را به همراه دارد و بر افزایش آمار بیکاری بسیار مؤثر است. مهاجرت، وابستگی به دیگر مناطق و به عبارتی عدم اسقلال، بلااستفاده ماندن ذخایر خدادادی و منابع توسعه، بی توجهی به جاذبه ها، یدک کشیدن عنوان محرومیت، توسعه نیافتگی مناطق مختلف استان، دور شدن مردم از رفاه اجتماعی و… تنها بخشی از پیامدهای نامیمون این تصمیم فردی است که تبعات اجتماعی فراوانی به همراه دارد، معضلاتی که گاه جبران ناپذیر می باشند. و این همه در حالی است که به گواه گزارش های کاملاً رسمی، در خیلی از بانک‌ها و مؤسسات دولتی و خصوصی، بیش از ۵۰ درصدی کل دارایی‌ها، به عنوان سرمایه برای خود مجموعه سودآوری به همراه دارد و یا در برج سازی و پروژه های اقتصادی خاص هزینه می شود که نمونه های مشهود آن را در سطح استان و به طور ویژه در بیرجند داریم، به نوعی که مسافران و گردشگران زیادی، بیرجند را به نام شهر بانک های شیک می شناسند و به این نتیجه رسیده اند که بهترین ساختمان های شهر، متعلق به بانک هاست. این که شهری با ساختمان های چشم نواز داشته باشیم، اصلاً بد نیست اما در شرایطی که اولویت اصلی کشور و به طور ویژه خراسان جنوبی، بهره برداری از ظرفیت های گردشگری، معدن، صنعت، کشاورزی و مرز در راستای اشتغالزایی و کمک به بهره وری و سودآوری به منظور کمک به ارتقاء سطح رفاه اجتماعی و بهبود شرایط زندگی همه آحاد افراد جامعه است، کمک به خانه دار شدن بانک ها معقول و منطقی نیست. شاید بگویید اختیار پول،مال و سرمایه هر کسی با خود اوست، یا کجاست فعالیت اقتصادی درآمدزایی که بتواند مثل بانک کم دردسر باشد و ریسکش پایین باشد، یا آنها که به تولید ورود کرده اند چه گُلی به سر خود و دیگران زده اند که الگو شوند، یا این همه مجوز فعالیت های صنعتی و معدنی بی دلیل غیرفعال نمانده اند، یا… بر فرض که همه این ها درست باشد، اما نباید بگذاریم مواردی از این دست، به عنوان تجربه هایی تلخ، سدی بر پیشرفت خراسان جنوبی باشند. به هر حال راهی باید جست تا مبادا در فردایی نه چندان دور، مورد عتاب و خطاب فرزندان مان قرار نگیریم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
