بهروزی فر – از همان گذشته های دور، تا بوده این بوده و هست که مردمان ایران زمین به حق شناسی و قدردانی شهره بوده و هستند، مرور پیشینه و تاریخ این بوم و بر به خوبی گواه بر این مطلب است که این مردم نجیب، همواره همپای نظام بوده و در حفظ و حراست از انقلابی که آن را چون ناموس شان گرامی می دارند، از هیچ تلاشی فروگذار نکرده اند، و در این میان کمترین انتظار آنها، گم نشدن مطالبات شان در هزارتوی وعده ها و قوانین است، توقعی که در ناهمخوانی آمارها و واقعیت ها، روز به روز، کمرنگ و کمرنگ تر می شود؛ مثلاً؛ ۱ – می گویند تعداد پرستارهای شاغل در حوزه درمان، جوابگوی نیاز بیماران نیست، لذا برای جبران این کاستی، چند سال پیش مجوز استخدام صادر می کنند تا بخشی از کمبودها را پاسخ گویند، اما با وجود آمار قابل توجه فارغ التحصیلان رشته پرستاریِ معطلِ جذب در بدنه درمان کشور، آزمون استخدامی برگزار نمی کنند تا بتوانند هم از توان این نیروهای جوان آماده به خدمت استفاده کنند، هم بدنه بیمار حوزه درمان را جانی تازه ببخشند. ۲ – رهبر معظم انقلاب(مدظله العالی) با اعتقاد به شرایط نامساعد درآمد معلمان، از همه حوزه های متولی و تصمیم گیر، توجه به این قشر را مطالبه می کنند- ۱۳۹۴-؛”معیشت معلمین، یکی از الزامات است. محدودیت‌های دستگاه‌های دولتی را می‌دانیم، بیگانه نیستیم از محدودیت‌ها و اشکالاتی که وجود دارد ولیکن بایستی همت در مسئولین دولتی این باشد که این بخش را مورد یک توجه ویژه قرار بدهند”. حالا مدت هاست مهمترین قوه تصمیم گیر و قانونگذار برای تحقق این دستور ویژه، طرح رتبه بندی معلمان را در شمار طرح و برنامه های خفته، معطل نگهداشته و باری به هر جهت در تصویب آن که ارتباط بسیار مستقیم با معیشت و رفاه فرهنگیان دارد، تعلل می کند. ۳ – آمارها حکایت از ناهمخوانی تعداد معلمان با دانش آموزان دارد، آموزش و پرورش بر کاستی ها مهر تأیید می زند و برای جبران کمبودها، چند راهکار دارد؛ یکی این است که تن به جذب و بکارگیری نیروهای بازنشسته می دهد که اگرچه علیرغم خستگی ناشی از کهولت سن، تجربه و تخصص کافی برای حضور در کلاس را دارند و می توانند بار سختی کلاس داری را به دوش بکشند اما مانع از بکارگیری نیروهای جوان تحصیلکرده می شوند. راهکار دوم هم این است که با جذب نیروهای امریه در قالب سرباز معلم، بخشی از این نیاز را برطرف می کنند که البته این گروه هم برای آماده شدن و مجهز گشتن به صلاح تخصص بناچار در دوره های ضمن خدمت کوتاه مدت، آموزش هایی را فرامی گیرند که مطمئناً جوابگوی همه دانش مورد نیازشان برای کلاس داری نیست و این گروه علاوه بر این که سد استخدام دیگرانِ متخصص می شوند، اغلب سیستم آموزشی را نیز با مشکلاتی مواجه می کنند، این هر دو گروه، باری به هر جهت مانع استفاده از نیروهایی می شوند که دل به  مدارک لیسانس و فوق لیسانس و دکترای خود داده اند و امید دارند روزی طلسم استخدام بشکند و بتوانند وارد بازار کار شده و از مدرک و تحصیلات شان انتفاعی ببرند. ۴ – دو گروه انحصاری تولید خودروی کشور، با یک هماهنگی قبلی و در اقدامی ضربتی، به طور رسمی قیمت ها را دولا پهنا کرده و به اطلاع عموم می رسانند، رئیس جمهور در پاسخ به اعتراضات و مطالبه مردم، دستور توقف این حرکت را صادر می کند و رسماً مانع ادامه گرانفروشی ها می شود، اما کمتر از یک ماه بعد، در حرکتی غیرمنتظره که نه رد می شود و نه ممانعت، معاون بازار یابی و فروش گروه صنعتی ایران‌خودرو، میزان افزایش قیمت محصولات این گروه خودروسازی را حدود ۱۸ درصد بر مبنای تورم بخشی اعلام می کند و همزمان مدیرعامل و نائب رئیس هیئت مدیره گروه خودروسازی سایپا نیز افزایش قیمت خودرو های تولیدی مجموعه اش را به طور رسمی رسانه ای می کند و مردم رسماً در مقابل عمل انجام شده قرار می گیرند. ۵ – مدام از جو آرام حاکم بر بازار می شنویم و تریبون داران و متولیان از شرایط مطلوب اقتصاد کشور می گویند، اما گذرت که به مغازه ای می افتد، با افزایش چشمگیر قیمت ها در اقلام مختلف مواجه می شوی و حتی همان کالاهایی که به دستور دولت مشمول کاهش قیمت شده اند را در ردیف همین اقلام با نرخ های تصاعدی می بینی. ۶ – همه آنها که از مدت ها قبل خود را برای کارزار انتخابات های مختلف اخیر آماده کرده بودند و جد و جهد برای جلب و جذب جوانان در بدنه اجرایی و استفاده از توان و ظرفیت نیروهای جوانِ خلاقِ کاربلد از مهمترین شعارهای تبلیغاتی شان بود، حالا که بر مسند هیئت دولت، مجلس شورای اسلامی، شوراهای اسلامی شهر و روستا و… تکیه داده اند، بر طبل کوچک سازی بدنه دولت می کوبند و آن شعارها و وعده ها، توخالی از کار درآمده اند. ۷ – از نقش و جایگاه نیروی انسانی در توسعه و تعالی دستگاه ها و مجموعه های اقتصادی گفته می شود ، اما حاضر به تأمین کمترین رفاهیات برای آنها نیستند. ۸، ۹ و….، اطراف تان را بنگرید، نمونه هایی از این تناقض ها را به وضوح می توانید ببینید، ایرادات و اشکالاتی که به خوبی شناسایی و احصا شده اند، راهکارهای جبران شان هم کاملاً مشخص است، شیوه حل و فصل شان هم برای حوزه های متولی مبرهن و مثل روز روشن است، اما این که می لنگد و به نتیجه نمی رسند، چراغ هزاران پرسش را در ذهن همه روشن نگهداشته است. به راستی آیا برنامه مدونی برای رفع اساسی مشکلات و رساندن شاخص ها به رقم های استاندارد وجود دارد؟!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)