کتاب صد سال تنهایی
کتاب صد سال تنهایی، مشهورترین و به عقیده بسیاری بهترین رمان در سبک رئالیسم جادویی از گابریل گارسیا مارکز، نویسنده کلمبیایی برنده‌ی جایزه نوبل است. این کتاب در مدتی کوتاه شهرتی جهانی پیدا کرد و به ۲۷ زبان ترجمه شد. کتاب صدسال تنهایی، زندگی شش نسل از خانواده‌ی بوئندیا را نشان می‌دهد. سرهنگ آئورلیانو بوئندیا، اولین فرزند اورسولا و خوزه آرکادیو بوئندیا است که در دهکده‌ی ماکوندو به دنیا میاید. جایی که تمام اتفاقات داستان رخ می‌دهند و شخصیتی می‌سازند، فاقد هر گونه احساسی، بدون ترس، نفرت یا عشق و شخصیتی که بارها و بارها از مرگ می‌گریزد تا شاهدی بر تمام تغییرات و پلی بین سنت و مدرنیته باشد. مارکز در رمان صد سال تنهایی وضعیت جغرافیایی و آداب و رسوم بومیان سرخپوست امریکای لاتین را به خوبی تصویر کرده است؛ گویی آیینه‌ای در برابر ملتش گرفته تا همه ویژگی‌های آن‌ها را بنمایاند. بنابراین کسی که این اثر را می‌خواند، اگر هم به کشورهای امریکای لاتین سفری نداشته و یا حتی درباره آن‌ها هیچ اطلاعی نداشته باشد، حس می‌کند آن سرزمین و مردمش را به خوبی می‌شناسد. مارکز از حضور کولی‌ها و اثری که از خودشان به جا گذاشته‌اند، در دهکده‌ی ماکوندو می‌گوید. اعتقادات باستانی که گاه در اثر خیال‌پردازی‌ها و اغراق‌های بومیانش خرافات به نظر می‌رسد، همه در این اثر به خوبی آشکار است. اثبات وجود عشق و قدرت پایان‌ناپذیر آن نکته‌ای است که مضمون اصلی این رمان را رقم می‌زند و بسیار چشمگیر بیان شده است. کتاب صد سال تنهایی را در دسته‌ی رئالیسم‌های جادویی دسته‌بندی می‌کنند. به اعتقاد بسیاری گابریل گارسیا مارکز در این کتاب سبک «رئالیسم جادویی» را ابداع کرده است؛ داستانی که در آن همه فضاها و شخصیت‌ها واقعی و حتی گاهی حقیقی است اما ماجرای داستان مطابق روابط علی و معلولی شناخته شده دنیای ما پیش نمی‌رود. گابریل خوزه گارسیا مارکِز در ۶ مارس ۱۹۲۷ در دهکده آرکاتاکا درمنطقه سانتامارا در کلمبیا متولد شده است. او رمان‌نویس، نویسنده، روزنامه‌نگار، ناشر و فعال سیاسی کلمبیایی بود. می‌کرد. مارکز برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۸۲ است.
امام علی النقی (ع) مظهر فضایل اخلاقی و الگوی حق‌جویان
سوم رجب ، سالروز شهادت حضرت امام علی النقی (ع) از نوادگان پاک رسول گرامی اسلام (ص) است.
آن حضرت در سال ۲۱۲ هجری قمری در نزدیک شهر مدینه به دنیا آمد و تحت راهنمایی‌های پدر بزرگوارش امام جواد (علیه السلام) قرار گرفت. ایشان بعد از رحلت پدر، عهده دار امامت و رهبری جامعه اسلامی شد.یکی از القاب مشهور امام علی النقی (ع) – «هادی» به معنای هدایت کننده بود.امام هادی (ع) در معرفی سیمای تابناک اسلام راستین تلاش بسیار کرد. یکى از کارهاى مهم امام هادى (ع) حفظ خطّ فکرى و فرهنگى تشیُّع و جلوگیرى از القائات مخالفان بود.این کارنیاز به تربیت شاگردان برجسته و تشکیل حوزه علمیه و تدریس فقه و عقاید اصول اسلامى داشت که در عصر امام على النقى (ع) نیز ادامه یافت. آن حضرت شاگردان برجسته اى همچون حضرت عبدالعظیم حسنى، ابن سِکیّت اهوازى، اسماعیل بن مهران، ابوهاشم جعفرى و جعفر بن سهیل را تربیت کرد و حوزه علمى فعال و پرتلاشى به وجود آورد. آن امام بزرگوار، در تحکیم و استوارى فقه و عقاید و فرهنگ تشیُّع، همت جدى داشت و کتبى نیز در این زمینه نگاشت از قبیل: رساله اى در ردّ جَبر و تفویض، رساله اى در اثبات عدل و المنزلهُ بین المنزِلتَین و رساله اى در احکام دین. همچنین حضرت امام على النقى (ع) براى معرفى سیماى اسلامِ راستین، جلسات متعددى را براى بحث پیرامون مسائل مختلف عقیدتى، فکرى و اجتماعى برگزار می‌کرد و در این جلسات به سئوالات و شبهاتِ مطرح شده پاسخ مى دادند.
قلعه درخش
این قلعه با نقشه چهار ضلعی ساخته شده و ورودی اصلی در ضلع جنوبی آن واقع شده است. این بنا دارای شش برج مدور است که در اضلاع جنوبی، غربی و شمالی قرار دارند. ورودی در ضلع جنوبی است و پس از آن فضای هشتی قرار گرفته که دارای پوشش گنبدی از نوع عرقچین است. از دیگر فضاهای موجود در این ضلع باید به راهرو ارتباطی، اتاق‌های متعدد و مطبخ و هیزم‌دان اشاره نمود. قلعه درخش دارای دو حیاط مرتبط با یکدیگر است. فضای هشتی توسط یک راهرو به حیاط اول منتهی می‌شود که فضاهای اصلی قلعه در اطراف این حیاط شکل گرفته‌اند. از جمله دو اتاق سه دری حیاط قرار گرفته‌اند.
