خانواده تیبو

خانواده تیبو که نگارش و انتشار آن از سال ۱۹۲۰ تا سال ۱۹۴۰ طول کشید اثر برجسته روژه مارتن دوگار، نویسنده فرانسوی است. او توانست در سال ۱۹۳۷ برنده جایزه نوبل ادبیات شود و موسسه نوبل به خاطر قدرت و صداقت هنری و همچنین کشمکش‌های انسانی که در رمان خانواده تیبو به خوبی نشان داده، این جایزه را به مارتن دوگار اهدا کرده است. ما نیز در کافه‌بوک این رمان بزرگ را در لیست کتاب‌های پیشنهادی خود قرار داده‌ایم و به شکل جدی مطالعه این رمان را پیشنهاد می‌کنیم. مارتن دوگارک خود را پیرو راه تالستوی می‌داند در هنگام گرفتن جایزه نوبل سخنرانی مهمی انجام می‌دهد که بخشی از آن چنین است: رمان‌نویس واقعی کسی است که می‌خواهد همواره در شناخت انسان پیشتر برود و در هر یک از شخصیت هایی که می‌آفریند زندگی فردی را آشکار کند، یعنی نشان دهد که چگونه هر موجود انسانی نمونه‌ای است که هرگز تکرار نخواهد شد. به گمان من، اگر اثر رمان‌نویس بخت جاودانگی داشته باشد به یمن کمیت و کیفیت زندگیهای منحصر به فردی است که توانسته است به صحنه بیاورد. ولی این به تنهایی کافی نیست. رمان‌نویس باید زندگی کلی را نیز حس کند، باید اثرش نشان‌دهنده جهان‌بینی خاص او باشد. اینجا نیز تالستوی استاد همه رمان‌نویسان است. هر یک از آفریده‌های او همواره بیش و کم در اندیشه هستی و ماوراء هستی است، و شرح زندگانی هر کدام از این موجودات بیش از آنکه تحقیقی درباره انسان باشد پرسش اضطراب‌آمیزی است درباره معنای زندگی. خانواده تیبو یک رمان چهار جلدی است که در هفت بخش اصلی نوشته شده است. اسامی این هفت بخش عبارت است از: دفترچه خاکستری – ندامتگاه – فصل گرم- طبابت – سورلینا – مرگ پدر – تابستان ۱۹۱۴ – سرانجام.داستان کتاب شرح زندگی دو خانواده کاملا متفاوت است که زندگی آن‌ها از طریق پسرهای خانواده به هم گره خورده است. از این دو خانواده یکی پیرو مذهب کاتولیک و دیگری پیرو مذهب پروتستان است.

امام موسی کاظم(ع)؛ گنجینه فضیلت
میلاد امام کاظم علیه السلام (شایان ذکر است که با توجه به ضرورت حذف تاریخ ولادت امام موسی کاظم از تاریخ هفتم صفر، بنا بر احتمالات تاریخ ولادت ایشان ۲۰ ذی الحجه می باشد.) مهم ترین و معروف ترین لقب امام موسی(ع)، «کاظم» است. کظم به معنی بیرون آمدن نَفَس است. کَظوم کسی است که نَفَس خود را حبس می کند و این کنایه از سکوت است و کاظم یعنی فرو خورنده خشم و غضب. از دیگر القاب آن حضرت می توان به عالم، صالح، باب الحوائج، صابر، امین و زین المجتهدین اشاره کرد. مهم ترین کنیه آن حضرت عبدصالح می باشد که در میان اهل حدیث به ابوالحسن اول معروف است.امام موسی کاظم (ع) از همان کودکی در مجلس درس پدر، که مؤسس و رئیس دانشگاه جعفری است، شرکت و جانش را از سرچشمه علوم و معارف اصیل اسلامی سیراب می کرد و در بحث های علمی شرکت می جست و در عین ناباوری اطرافیان، فردی کهنه کار و قوی، اهل بحث و منطق و قادر به اثبات مباحث دشوار و معضل علمی بود و این موجب محبوبیت آن حضرت نزد امام جعفر صادق (ع) و اصحاب گردیده بود. مسئله امامت این کودک بعد از امام جعفر صادق (ع) و جانشینی پیامبر (ص) راهنما بودن او محبوبیتی مضاعف نزد پدر به وجود آورده بود. امام موسی کاظم (ع) بیست سال از دوران زندگی پدر را درک کرد که برای او بسیار گران قدر و پر ارج بود. محضر پدر برای او از آن بابت ارزنده بود که او قدر پدر، استاد خود را می شناخت.

آرامگاه حکیم نزاری

مقبره ی شاعر بزرگ سعدالدین نزاری مشهور به حکیم نزاری در شهر بیرجند واقع شده است. این شاعر بزرگ که از طرفداران فرقه اسماعیلیه بود، در دهه هفتم هجری می زیست. سعدالدین نزاری متولد روستای فوداج از توابع شهرستان بیرجند است. جامی که خود از شاعران معروف است بر این باور بود که برخی از اشعار حافظ متأثر از اشعار حکیم نزاری سروده شده است و در حقیقت باور جامی بر این است که حافظ شیرازی پیرو سعدالدین نزاری بوده است. در اشعار نزاری مفاهیم فلسفی، علمی، دینی و صوفی قابل رؤیت است.سعدالدین نزاری تحصیلاتش را در قاین و بیرجند گذراند و سپس به منظور مطالعه ادبیات و فلسفه عازم قهستان شد. وی در همان دوران جوانی مشغول به کار و کسب تجربه بود. نزاری در سال ۶۷۸ هجری قمری حاصل تجارب خود را در کتابی به نام سفرنامه به نمایش گذاشت. مقبره حکیم سعدالدین نزاری در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.