هرم پور – سال ۱۳۹۹ با همه ی تلخی ها و شیرینی ها، نفس های آخرش را می زند، همچنان پرآشوب و سریع. روزهای آخر سال که می رسد، خیلی چیزها کنار هم می آیند و ما درباره ی خیلی چیزها باید با شما صحبت کنیم، درباره ی خیلی چیزها با شما حرف داریم و درباره خیلی چیزهای دیگر، دنیایی از ناگفته ها داریم که می باید در طول سال گفته می شدند اما به هر دلیل، یا گفته نشدند یا کمتر فرصتی پیش آمد درباره شان به صحبت بنشینیم. در این روزهای اندک باقی مانده تا پایان سال و آغاز سال جدید، خیلی وقتی برای گفتن ناگفته ها و خیلی فرصتی برای طولانی کردن صحبت ها نیست. وقت اندک، فرصت ها کوتاه، اما مغتنم، حوصله ها کم، و مشکلات بسیارند. و به همین دلیل و دهها دلیل دیگر، من به شخصه ترجیح می دهم در این روزهای آخر سالی، کمتر حرف بزنم، کمتر بنویسم و البته، بیشتر بشنوم و ببینم. اجازه بفرمایید سرمقاله امروز را هم محوری و تیتروار، با چند نکته ی مهم آخرسالی تمام کنم ۱ – آخر سال که می شود، به بهانه ای مردم دوست دارند تعداد لبخندهایی که روی لبهایشان می نشیند، بیشتر باشد. قیمت های چندبرابری نسبت به سال قبل، لحظه ای فرصت نشستن این لبخند را به صورت مردم نمی دهد. لطفاً اصناف محترم که همیشه همراه مردم بوده اند، انصاف را هم ضمیمه ی کارشان کنند و دستگاه های متولی نظارتی، کمی بیشتر از قبل به یاد مردم باشند و به دادشان برسند. ۲ – آخر سال که می شود، تازه یادمان می آید که چه کارهای انجام نشده داریم وچه فرصت های از دست رفته. لطفاً افسوس نخوریم، به جایش، عبرت بگیریم و مرد و مردانه سال جدید را با تصمیم های مهم و بزرگ شروع کنیم.۳ – آخر سال که می شود به یاد سنت های نیک گذشتگان می افتیم. در این یکی دوساله، بعضی سنت های بومی و محلی در ایام عید فراموش شدند و بعضی ناهنجاری های به ارث رسیده از شبکه های اجتماعی جای آنها را گرفتند. حیف است به همین سادگی، مغلوب فناوری بی رحم مجازی بشویم و نه تنها سنت هایمان، بلکه در حقیقت، «خودمان» را از دست بدهیم. ۴ – آخر سال امسال، مثل آخر سالِ سال قبل، سایه ای به نام کرونا را بالای سرش دارد. همت بکنیم و تلاش را هم کنارش بیاوریم که تا چند ماه دیگر، اثری از این ویروس نباشد. در دید و بازدیدها، مسافرت های کوتاه، رفت و آمدها و حتی خریدهایمان، خیلی بیشتر از قبل مراقب باشیم. ۵ – آخر سال که می شود، ذائقه ی بعضی از خانواده ها با حوادث چهارشنبه سوری تلخ می شود، اتفاق های ناگواری می افتد و دغدغه ی پدرها و مادرها زیاد می شود. سنت های کهن را می توان پاس داشت، و می توان در کنارش، از ناهنجاری، مزاحمت، خطرآفرینی، بی فرهنگی و ایجاد آزار دیگران هم خودداری کرد. ۶ – آخر سال که می شود، دلمان برای رفتگانمان سخت تنگ می شود. اول از همه، خودم را می گویم که در این ماجرا سخت متهمم، بیاییم قدر حاضران را بدانیم و برای لذت بردن از حضورشان در کنار خودمان، برنامه ریزی کنیم. ۷ – آخر سال که می شود ده ها افسوس به سراغمان می آید؛ افسوس تلاش های کمترمان، افسوس مطالعه ی پایین ترمان، افسوس بی تفاوتی هایمان نسبت به اطرافمان، افسوس فرصت سوزی هایمان، و افسوس دور شدنمان از آرامشی که حق ماست. نقش ما در این افسوس ها، خیلی خیلی زیاد است. هیچ کس را جز خودمان متهم نبینیم و متهم نکنیم. به جایش اراده کنیم و تصمیم درست بگیریم و عمل کنیم تا آنچیزی که اکنون هستیم، نباشیم، بلکه نسخه ای متعالی تر بشویم. ۸ – سال آینده دو انتخاب مهم در پیش رو داریم. برای هر انتخاب مهمی، برای هر انتخاب بدون پشیمانی، و برای انتخابی که برایمان سربلندی و افتخار به دنبال داشته باشد، نیازمند شناخت هستیم، نیازمند تحقیق و جستجو و در میدان بودن هستیم، نیازمند آشنایی با شرایط روز جامعه هستیم. غفلت بکنیم، این فرصت را هم از دست خواهیم داد و یا دیگران از آن به بهترین وجه و با استفاده از ابزارهای خودمان، سوء استفاده خواهند کرد. ۹ – آخر سال، آخر کار نیست. آخر سال، آغاز یک فصل جدید از زندگی ماست. هرچند اسیر زمان شده ایم، اما می توانیم از این اسارت، فرصت بسازیم و برای فردای خودمان و دیگران، بهره ها ببریم. ۱۰ – آخر سال که می رسد، یک درس بسیار مهم برای همه ی ما دارد، اینکه «باز هم هستیم». حالا که هستیم، چرا به بهترین صورتش نباشیم؟ بهترین صورت ما در این زندگی را فقط «خودِ» ما تضمین می کند، نه هیچکس دیگر. پس خودمان باشیم و خودمان بمانیم.
(لطفاً نظرات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
