هرم پور – مسیر انتصابات در استان وارد دور تندتری شده و در روزها و هفته های آینده، زاویه این شیب حادتر و به سمت سرعت بیشتر میل خواهد کرد. شاید به دلیل کم تر حاشیه داشتن بیشتر مدیران استان و حضور آن ها در حد تعادل های سیاسی و اجتماعی در سالهای اخیر، شرایط و وضعیت استان اقتضای تغییرات خیلی زیاد و ظرفیت تحمل جابجایی ها و عزل ونصب های فراوان را نداشته باشد. اما این یک واقعیت و کاملاً طبیعی است که با حضور یک دولت جدید، یک استاندار و یک شرایط حاکمیتی نو و تازه در استان، بعضی از مدیران جابجا شوند و بعضی های دیگر، همچنان در جایگاه خدمتی خود باقی بمانند. بازی قدرت، چیز بسیار عجیبیست و من با همین تجربه اندک در این سالها، مصداق ها و دیده و شنیده هایی فراوانی را به ذهن دارم که خودش، گویای بسیاری از عجایب این بازی شگفت است. من مدیری را می شناسم که در سالهای قبل، در دوره ای از مدیریتش، با تعویض یک استاندار، در اتاق استاندار جدید حاضر شده بود و گریسته بود و تقاضای پُست کرده بود! من مدیری را می شناسم که در اتاق یک استاندار جدید در سالهای گذشته نشسته بود و گریسته بود و ملتمسانه درخواست کرده بود او را از جایگاه مدیرکلی برندارد وگرنه آبرویش به خطر می افتد! من مدیری را می شناسم که در سالهای قبل، برای استاندار، هدیه چند ده میلیونی برده بود و از طریق خودش و خانواده اش، مکرر اندر مکرر، تقاضای پست و جایگاه کرده بود، و بماند که در همین استان، بعضی ها از طریق دوستان، آشنایان، فشارهای سیاسی و اجتماعی و لابی های مختلف و حتی گاه تهدید، به دنبال پُست گرفتن بودند. و باز در همین استان، افرادی را می شناسم که استانداری از او خواهش می کرد جایگاه مدیریتی را قبول کند و او علیرغم همه توانمندی ها به دلیل ترس از عدم خدمت شایسته به مردم، قبول نکرد، و مدیری را می شناسم که استاندار در سالهای قبل، برای ارتقایش تلاش می کرد و پیشنهاد جایگاهی به مراتب مناسب تر به او داده بود و او به این دلیل که در طی سالهای خدمتش نتوانسته بود خودش را در قبال خدمت به مردم راضی کند، و احساس می کرد شایستگی قبول پست را ندارد ، دست رد به سینه پیشنهادها زد و رفت! پُست ها، جایگاهها، مدیریت ها، همگی یک فرصتند و چه مایه تأسف که «پُستی» ، انسان را «پَست« کند. بازی ها پُست در استان ما هم برای بعضی از مدیران در حال تمام شدن است، سوای اینکه این بازی در سالهای پایان این مدیریت ها، بازنده یا برنده ای داشته یا نه، اما می خواهم چند سؤال را خطاب به مدیرانی که احتمالاً در روزها و هفته ها و ماههای آینده نخواهند بود مطرح کنم: آیا بعد از چند سال یا حتی چندماه مدیریت و در حالیکه مشغول انجام امور تغییر و تحولات پُست و جایگاه هستید، از فعالیت هایتان راضی هستید؟ وجدان راحتی دارید؟ هر آنچه در چنته ی مدیریتی داشته اید را رو کردید و از دل و جان برای مردم و برای توسعه استان مایه گذاشتید؟ آیا آنچه باید می گفتید را گفتید و آنچه را باید با قدم ها و قلم های قوی انجام می داید، کوتاهی نکردید؟ آیا آنجا که باید سکوت می کردید ، سکوت کردید و آنجا که باید فریاد می زدید، فریادهای بلند زدید؟ آیا برای توسعه استان گام های بلند و جدید و اثرگذار برداشتید؟ آیا از عملکردتان راضی هستید؟ آیا برای برخی از نگفتن ها و عمل نکردن ها، احساس گناه می کنید؟ آیا از همه ی فکرها، از همه ی سلیقه ها، از همه ی اندیشه ها برای پیشرفت حوزه ی کاری خودتان و امور شهرستان و استان بهره گرفتید یا بعضی ها را نادیده انگاشتید، به بعضی ها توجهی نکردید و بعضی ها را هم منکوب کردید؟ آیا احساس می کنید مسیر را درست آمدید؟ آیا خود را وام دار مسئولین می دانستید یا خدمتگزار مردم؟ آیا غرور(حتی کمی) شما را گرفت یا اجازه ورود به او ندادید؟ آیا احساس می کنید در بعضی اوقات و شرایط به افرادی یا به جایگاههایی یا مناطقی ظلم کردید؟ آیا حالا دچار عذاب وجدان هستید یا با خاطری جمع و راحت و در آرامش کامل، پست و جایگاه را تحویل می دهید؟ می خواهم از شما مدیرانی که در حال بستن بار و بُنه و کوچ از دریای پرتلاطم مدیریت های چندساله به ساحل آرامش و امن مسئولیت نداشتن رسمی هستید، خواهش کنم پاسخ این سؤال ها را با ذکر دلایلش به مدیران جدید که قرار است به جای شما بنشینند عرضه کنید. قطعاً برای ما و برای شما و برای آنها و برای مردم عزیز ما، عبرت ها و درس های فراوان خواهد داشت. واقعیت آن است که بازی ها روزی تمام می شوند، اما حقیقت این است که خدمت ها؛ هرگز تمام شدنی نیستند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)