بهروزی فر – همه روزهای سال، مثل هَمَند، همه با طلوع خورشید آغاز می شوند و با غروب آن به پایان می رسند، اما این اتفاقات، حوادث، رخدادها و رویدادها هستند که آنها را از هم متمایز می سازند. یک روز با ضرب شست نشان دادن به دشمنان، می شود غرور آفرین و یک روز هم با سانحه ای می شود نامیمون و نامبارک! خردادماه امسال که به روزهای پایانی اش نزدیک و نزدیک تر می شویم، در کنار ایام فرخنده اش، مملو از روزهایی بود که اگر چه با اتفاقات متعدد، رنگ خون گرفتند و برای همیشه به تلخی، ماندگار شدند، اما همه آنها، در یک واقعیت غیرقابل انکار، وجه مشترک داشتند. از متروپل که فروریخت و ساکنانش را به خاک سیاه نشاند، تا قطار طبس که مسافرینش را سالم به مقصد نرساند، یا آن جشنی که آخرین سالگشت تولدی را به ناخوشی به یادگار گذاشت، یا آن ساختمان چهار طبقه ای که منهدم شد، یا… همه و همه در یک اصل مهم، مشترکند، سهل انگاری!!! کافی است دفتر این حوادث را ورق بزنیم و بر روی عوامل مؤثر در بروز آنها تأملی کنیم؛ مثلاً در متروپل اگر نبود اغماض و چشم پوشی های رده های نظارتی و عوامل دخیل در ساخت آن برج مجلل، متروپل می بایست این روزها به عنوان زیباترین بنا در امیریه آبادان، میزبان گردشگران و مسافران زیادی می بود و نان گرم به سفره سرمایه گذارانی می بُرد که شاید به سختی پول جور کرده بودند تا واحدی از آن را تهیه کنند و بساط کار و کسب شان را راه بیندازند. اگر لکوموتیوران قطار مشهد- یزد، اخطارها و هشدارها را جدی می گرفت و با سرعتِ در حد متعارف می راند و آن راننده بیل مکانیکی، حواسش بیشتر به زمان تردد قطار بود، هم مسافرها سالم به یزد رسیده بودند و هم این همه خسارت مالی و جانی و روانی روی هم تلنبار نمی شد. اگر همان ها که برای سرعت دادنِ به کار و زیباتر کردن تزئینات شان، ترکیبی نامتعارف را به همراه گاز هلیم به دل بادکنک ها نمی بستند، آن شب شاد تولد، به شومی نمی نشست و به روز تلخ جدایی ها گره نمی خورد. و اگر… این اگرها! همه، حسرت های بعد اتفاقند، هر کدام از ما به نوبه خودمان، از این سهل انگاری ها کم نداشته و نداریم، چه آن زمان که چون کفگیرمان به ته دیگ خورده بود، از خیلی از هزینه ها زدیم تا بنای خانه برای مان ارزان تر تمام شود! چه آن موقع که پای مان را روی پدال گاز بیشتر فشردیم تا راهِ مانده، سریع تر طی شود و زودتر به مقصد برسیم! و چه الان که می شنویم و می خوانیم که آتش نشانی، آمار ساختمان ها و مکان های ناایمن شهر بیرجند را ۳۴۴ مورد و به قرار ۶۵ انبار دپوی ضایعات، ۱۵۵ مجتمع و ساختمان بلند، ۱۰۰ اداره، ۷ ساختمان فرسوده، ۵ انبار دپوی سیلندر گاز مایع، ۷ پاساژ ناایمن و ۵ فروشگاه بزرگ اعلام کرده است. بعید است آتش سوزیفروشگاه اتکا، پاساژ موسوم به سلطانی، بازارچه سادسی، مغازه های بازار، انبار دپوی سیلندر رجایی، مرکز جمع آوری نخاله در… که طی چند سال اخیر اتفاق افتاده را فراموش کرده باشید، در هر کدام از این حریق ها، عامل اصلی! عدم رعایت اصول ایمنی اعلام شد، مواردی که می توانست با کمترین توجه، رخ ندهند و مایه دردسر نشوند، اما با یک سهل انگاری و البته چشم پوشی، شد آن چه نباید!! این که آتش نشانی سالهاست درخصوص ناایمن بودن بازار بیرجند اخطار داده، انبارهای ضایعات را تهدید به پلمب کرده، اصول مهندسی را در ساختمان های مرتفع زیر سؤال برده، از عرض کم معابر و سدمعبرها گلایه کرده، پارک تانکر‌های حمل سوخت در جوار منازل مسکونی را خطر ساز اعلام کرده و…. اما به همین هشدارها بسنده شده و نه متولیان امور شهری، عزمی بر تغییر شرایط داشته اند، نه مدعی العموم به این موضوع ورود کرده، نه ناظران اهتمامی بر بستن راه خطا داشته اند و نه شهروندان، این مسئله را جدی گرفته اند، پس از ماست که بر ماست!! اگر هر کدام از ما به عنوان یک شهروند ساکن این شهر، این موضوع را یک مطالبه جدی بدانیم و از همه حوزه های مرتبط بخواهیم، در این زمینه وظیفه شناس باشند، مطمئناً راه بر تکرار خطا می بندیم و تا وقتی مطالبه گری واقعی در این زمینه نداشته باشیم، نه متولیان امور به تغییر شرایط ابرامی خواهند داشت، نه دادستانی به این موضوع ورود خواهد کرد نه مقصرین و مطلعین خود را ملزم به اصلاح شرایط خواهند نمود و نه… پس بیایید حداقل به خاطر حفظ جان فرزندان مان که ممکن است روزی رهگذر یکی از این معابر پرخطر باشند و از سایه یکی از این بناهای متزلزل و بنیان های مرصوص!! گذر کنند، مطالبه گری واقعی را در این زمینه پیشه کنیم!!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
دادرس مقدم – پیرمرد بشرویه ایی با بخشش فیش حج خود به جبهه مقاومت از
