هرم پور- یادم هست آن سالهایی که دل و دماغی بود و صبر و حوصله ای، و احیاناً جیب ها کمی بیشتر از حالا پربرکت بودند، ایام شهادت امام رضا(ع)، شهر ها و روستاها خالی می شدند، تقریباً هر کسی می توانست عزم سفر می کرد و به نیت زیارت و شفاعت و چشیدن طعم خوش یک سفر پر حلاوت، عازم مشهد می شد. اصلاً مشهد خانه دوم ما خراسان جنوبی ها بود، چه بیرجندی بودیم، چه خوسفی، چه درمیانی و سربیشه ای و نهبندانی، چه قاینی و زیرکوهی، چه سرایانی و فردوسی و بشرویه ای و طبسی. قبله ی مراد و آروزهایمان، مشهد بود و زیارت هشتمین ستاره ی آسمان ولایت. این سالها که نه دیگر دل و دماغ آن روزهای خوش برای کسی مانده و نه صبر و حوصله ای و نه برکتی در جیب ها که بتوان چند روزی خوش و خرم، به دور ازدغدغه ی جا و خورد و خوراک، در مشهد ماند و تحفه ای معنوی گرفت، و این یکی دو سال آخری که کرونا، جان همه را به لب رسانده و صبر همه را لبریز کرده، زیارت، معنا دیگری برایمان به ارمغان آورده است. مردم نسبت به کارهای خیر، حساس تر شده اند، هیأت ها از آن فضای کارهای فیزیکی و هیجانی و پر مشغله ی عزاداری های خیابانی کمی دور شده اند و به اصل مطلب یعنی حقیقت زیارت و توجه وتوسل به آستان پربرکت حضرات ائمه سلام الله علیهم اجمعین روی آورده اند. خیریه ها، هدف گذاری های درست تری کرده اند و معتمدین و دلسوزان و خیرین، با نگاه وسیع تر و عمیق تری، کارها را شروع و به نیت خیرخواهانه حقیقی به سرمنزل مقصود رسانده اند. اصل دین و حقیقت مذهب هم همین است. با تأسی به چنین ابعادی از حقیقت زیارت، در این سالهای سخت، کجا دوری از یک زیارت دلچسب، ما را از امام رضا(ع) و سفره جود و کرمش جدا کرده؟ کجا بُعد سفر و سختی و مشقت های فراوان رفت و آمدها، ما را از حقیقت فیضی که از آستان مبارک حضرت ثامن الحجج همچون بارانی زلال بر کویردلهای عطشناک ما باریدن می گرفت، دور کرده؟ کجا هزینه های بالا، مشکلات کرونا، تنگناهای اقتصادی و هزاران مشکل دیگر ما را از پابوسی مضجع شریف تنها امام میهمان در ایران اسلامی، محروم کرده؟ ما خراسان جنوبی ها هنوز رکورددار زیارت های سالانه ی مشهدالرضا هستیم. ما خراسان جنوبی ها هنوز همان عاشقان همیشه مشتاق و همان دلدادگان حریم دوست هستیم. ما خراسان جنوبی ها هنوز همان مردان و زنان دلشده ای هستیم که در فراق یک زیارت سرشار از محبت، مدام اشک شوق می ریزیم و در تنگنای مشکلات آخرالزمانی، به حریم امن حضرت یار که در ارض طوس آرمیده است، پناه می بریم. ما خراسان جنوبی ها تنها ملجأ دردها و تنها دادرس رنج هایمان را آن امام شریف می دانیم و شب و روز، از راه دور، در اول و آخر هر جلسه ای، به احترام، به سوی آن گنبد و بارگاه سرشار از نور و عزت و عظمتش، سرتعظیم و چشمی پر از سلام فرود می آوریم. از ما خراسان جنوبی ها، زن و مردی نیست که در خانه اش عکس یا تمثالی از حرم شاه خراسان و تصویری از بارگاه نورافشان او نداشته باشد. در خراسان جنوبی، کودکی نیست که داستان ضامن آهو شدن آن امام همام را هزاران هزار بار نشنیده باشد و هنوز، مشتاقانه دل بر شنیدن دوباره اش نداشته باشد. در خراسان جنوبی، عشق، نگاه، محبت و دل آویزی های بی کران، به محبت و لطف هشتمین اختر تابناک آسمان ولایت چسبیده اند و اشتیاق و ذوق، به کرانه های دریای سرشار از سخاوت و عطوفت او رسیده اند. ما خراسان جنوبی ها، در این ایام عزا، چشمی اشکیم و چشمی اشتیاق. چشمی رنجیم و چشمی گشایش. چشمی نشسته بر فراقیم و چشمی دلبسته به انتظار. ما خراسان جنوبی ها، هر صبح و شام، خاک پهن دشت وسیع سرزمین خراسان را چون سرمه به چشم می کشیم تا مگر عطری از حضرت یار و نغمه ای از کوی او به مشام و دل برسد و اندکی از بی صبری های این سالها را به صبر و کمی از بی قراری های این روزها را به قرار، میهمان کند. ای عالم آل محمد، ای سراج الله، ای غریب الغربا، ای معین الضعفا، ای قُرَّهُ عَینِ المُؤمِنین، و ای نور الهدی! ما خراسان جنوبی ها تحفه ای از آستان پرنعمتت می طلبیم؛ سرزمین خشک و برهوت سختی ها و مشقت هایمان را به بارانی از محبت و لطفتت میهمان و در آستانه ی سالروز شهادتت که عاشقانت اینچنین سوگوار فراقت هستند، از فضل و کرم و سخاوتت، جانهایمان را سیراب بفرما. شهادت جانسوزت در آخرین روز ماه صفر، ماه غم و تلخی های بی شمار، بر عاشقان راستین راهت، هزاران بار تسلیت باد.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
