محمودآبادی- منطقه صعب العبور بود، با موتور برای حفاظت از نهال های کوچکی که کاشته بودم بطری بطری آب در خورجین می گذاشتم تا تشنگی امان نهال را نبرد، شب ها در کویر می ماندم و نگهبانی می دادم، میزان انباشت شن های روان این قدر زیاد بود که نمی توانستم موتورم را روی جک نگه دارم، شن ها را که کنار میزدم عقرب ها و مارها را می دیدم و با خودم می گفتم خدایی که قرار است در دل کویر این نهال ها را سبز کند، محافظم خواهد بود.خراسان جنوبی با داشتن ۳۵ کانون بحرانی، جزو استانهایی است که باید در بحث مراقبت و حفاظت از جنگل ها تمام وقت فعال باشد، جنگل هایی که روزگاری در این استان نام و نشانی داشتند حالا طی تحولات اقلیمی و البته برداشت های نامتعارف، دچار تحولاتی عظیم شدند، تحولاتی که امروز باعث شده مسئولان اقدام به اجرای طرح هایی مثل جنگلانه بزنند. و البته عده ای نیز بدون این حساب و کتاب ها از روی عشق به درخت برای حفظ جنگل ها از جان و مال خود می گذرند. «علی ناهید» با عنوان همیار طبیعت محافظ، سال هاست برای نفس های این استان از جان گذشته و تمام زندگی اش را وقف جنگل کرده است، آنچه در ادامه میخوانید گفت وگوی اختصاصی آوا با این مرد ویژه است.اهل بشرویه است و بیشتر ایام عمرش را به واسطه ی شغل دامداری در بیابان ها گذرانده است. او بعد از مدتی شتر داری با دیدن خشکسالی ها و پیشروی که در بیابان های استان شاهدش بود به این فکر می افتد تا یک جا ساکن شود و جلوی پیشروی بیابان را بگیرد. علی ناهید در این باره می گوید: زن های خانواده را می دیدم که هر روز جارو به دست شن های انباشته شده در حیاط و جلوی
خانه ها را دور می کنند اما روز بعد دوباره شرایط به همان شکل و حتی بد تر می شد، هوای غبار آلود و شن های روانی که نفس همه را بریده بود هم هر روز بیشتر از بیشتر می شد. انگار صدای بیابان در گوش هایم هر روز بلند تر می شد. تصمیم گرفتم به جنگ با بیابان بروم برای این کار باید اول تکلیف شتر هایم را مشخص
می کردم به همین دلیل ۱۵ نفر شترم را فروختم و رفتم برای نبرد با غول بیابان زایی او با اجازه ی مسئولان منابع طبیعی و آبخیزداری ۱۰۰ هکتار از بیابان های ریگ بشرویه را نشان می کند و به تنهایی با موتورش می افتد به جان بیابان. ناهید ادامه می دهد: خاک منطقه بسیار نامطلوب و شنی وحتی در بعضی قسمت ها برای درخت مثل گچ بود، منطقه نیز صعب العبور بود ونمی توانستم خودرو ببرم به همین دلیل با بیل چاله هایی در زمین ایجاد کردم و بعد از تپه های اطراف خاک آوردم و نهال های کوچک را در چاله ها کاشتم.
خورجین امید پشت موتور ناهید
او با اشاره به هوای گرم منطقه نگران از اینکه مبادا آفتاب سوزان ریشه ی نهال های کوچکش را بخشکاند تصمیم می گیرد آبیاری شان را نیز خودش انجام دهد. چاه آبی که نزدیک آن منطقه است متعلق به یکی از شتر داران است، اما ناهید که به حلال بودن کارش حساس است، تعداد زیادی بطری یک لیتری تا چهار لیتری را در خورجین موتورش جا می دهد و آنها را درمنزلش آب می کند و با طی مسافت زیاد به نهال ها می رساند. ریشه های تشنه ی نهال ها را سیراب می کند. اما ماجرای دامدارانی که ممکن است از آن مکان عبورکنند وبر اثر بی توجهی شان نهال ها طعمه ی دام ها شوند ذهنش را درگیر می کند، راهی جز شب مانی در بیابان نیست. ناهید با یک دست نان و یک بطری آب تصمیم می گیرد زیر آسمان پر ستاره ی کویر شب را به صبح برساند و در عوض از نهال هایی که هر کدامشان حکم شمشی از طلا برای او داشتند، شب پر ستاره را به صبح آفتابی پیوند بزند.
علی ناهید که حالا شن های بیابان فرش زیر پایش شده بودند می گوید: حجم شن های روان منطقه به حدی بود که نمی توانستم موتورم را روی جک بزنم. شب ها حرکت عقرب ها را زیر نور ماه دنبال می کردم و گاهی صدای فیش فیش مارهای بیابان مرا به التهاب این می انداخت که نکند نتوانم قد بلند نهال های آتریپلکس و تاغ ها را ببینم!خدای تاغ ها «ناهید» را پیر کرد، و نهال هایش را برومند. حالا همان درخت ها بذر می دهد و ۱۰۰ هکتار به حدود ۵۰۰ هکتار رسیده است.
جنگل ناهید قلب تپنده کویر
بومیانی که علی ناهید را می شناسند و در خاطرشان آبیاری ها و شب مانی هایش را دیده اند، نام جنگل ریگ بشرویه را با ناهید می شناسند، جنگلی که با نام ناهید سبز شده است حالا قلب تپنده ی بیابان های استان شده است. بذرهای درختانش به سایر
بخش های استان می رود و تاغ هایش همچون دیوارهایی محکم در برابر ریزگردها ایستاده اند. محلی ها متفاوت دو دهه تلاش ناهید را ارج می نهند چرا که تنها آنها می دانند نعمت جنگل ناهید چیست.
