هرم پور – در آستانه سال جدید آرزو می کنم روزگاری برسد که فقط از کرونا، افسانه ای به جا بماند و داستانی افتخار آمیز از مبارزه و پیروزی ما در برابر این ویروس نحس. آرزو می کنم در روزهای سال جدید، در کمترین زمان و با حداقل تلفات، طوفان این آخرین حادثه سهمگین سال 98 هم از سرمان به سلامت بگذرد و سال 99 را با رؤیایی ترین و زیباترین روزهایش آغاز کنیم تا تبریک هایمان برای تحویل سال، مبارک تر باشند

مسئولین سخت کوش وزارت بهداشت می گویند؛ اگر فقط میزان توجه و عمل مردم به توصیه «در خانه ماندن» از بیست و پنج درصد فعلی، پانزده درصد افزایش پیدا کند و به چهل درصد برسد، آن وقت از نیمه فروردین نمودار ابتلا به کرونا سیر نزولی خواهد گرفت. در غیر این صورت احتمالاً از اواخر اردیبهشت باید منتظر نزولی شدن نمودار ابتلا در ایران باشیم، آن هم با اما و اگرهای فراوان. تصورش را بکنید. علیرغم همه توصیه ها برای در خانه ماندن، مثل روزهای قبل رفت و آمدهایمان را شروع می کنیم، بی محابا دست به هر وسیله ای می زنیم، به دیدار دوستان و اقوام و آشنایان می رویم و خانواده را همراه می کنیم، قاتل دلباخته ای به نام کرونا، همه جا (دقت کنید؛ همه جا) منتظر ماست تا ناگهان به دست یا لباس مان آویزان شود و خودمان یا فرزندان مان یا اطرافیان مان را آلوده کند و شاید حتی به کام مرگ بکشاند، این صحنه ای از یک فیلم یا صفحه ای از یک رمان حادثه ای یا داستانی خیالی نیست، این تراژدی واقعی این روزهای ماست که جهان را به کام شرایط فوق العاده خاصی کشانده است. اگر در خانه نمانیم، قطعاً عامل ابتلای خودمان، فرزندان مان، همسرمان، پدر یا مادر یا خواهر و برادرمان، دوستان مان، آشنایان مان یا حتی غریبه هایی بی خبر از همه جا خواهیم شد و چه بسا، عامل مرگ آنها. آیا می پسندیم کسی این توصیه را رعایت نکند و با این بی خیالی رنج آور، ویروسی را به عزیزان ما منتقل کند و باعث مرگ شان شود؟ اگر در خانه نمانیم، زنجیره انتقال هیچگاه قطع نخواهد شد. یعنی کرونا ویروس از هر کدام مان برای رسیدن به دیگری، پُل خواهد ساخت و وقتی روند همه گیری و درمان و فروکش کردن بیماری طولانی شود، لاجرم تعطیلی ها بیشتر خواهد شد. آن وقت اقتصاد ضربه خواهد خورد، آموزش ضربه خواهد خورد، عطوفت ها و انسانیت هم ضربه خواهند خورد، همه چیز عقب خواهد افتاد، حتی زمان رسیدن به آرمان ها و آرزوهایمان هم طولانی تر خواهد شد. اگر در خانه نمانیم، بیماری هم خودش را مقید به ماندن در چهارچوب نمی کند، چون موریانه به جان درآمدهایمان می افتد و تعطیلی های مکرر، شیره ثروت را از جان زندگی هایمان خواهد گرفت. بیکاری زیاد، قرض ها فراوان، ضرر در بانک ها و بورس انبوه تر، نیروی کار و خدمات گران تر، کارخانه ها و تولید بی رونق تر، اندوه ها بیشتر، سرگردانی ها فزون تر، بی تدبیری ها سرسام آورتر و نگرانی ها بی پایان تر خواهند شد. اگر در خانه نمانیم معلوم نیست چه وقت جامعه و بیماری به تعادل خواهند رسید و آن وقت هیچ امیدی به کاهش خسارت ها نیست. اگر در خانه نمانیم، با کمک به تشدید و ماندگاری روزهای بد، به تاریخ خیانت کرده ایم. نسل های فردا بازخواست مان خواهند کرد و عذاب وجدان لحظه ای رهایمان نخواهد کرد. بگذارید شفاف تر و صریح تر و صادقانه تر بگویم؛ اگر در خانه نمانیم، یا «می میریم» یا «می کشیم»! مگر در دین، آیین، سنت ها و فرهنگ ما خودکشی و دیگر کشی مذموم و منحوس نیست؟ چرا لجبازی می کنیم؟ با چه کسی و به چه دلیلی؟ چرا به توصیه ها گوش نمی کنیم؟ چرا این قدر ساده انگارانه و عادی با هجوم بی امان مرگ روبرو می شویم؟ چرا وقتی زندگی می تواند با کمی صبر و اندیشه و تدبیرمان به همین زودی ها دوباره در اطراف مان نفسی تازه کند و برای زیباتر شدن دوباره وجودمان بهتر از قبل جاری و ساری باشد، چنین بی محابا نیستی و فنا را در آغوش می کشیم؟ این روزها در گلوگاه و دو راهی انتخابی بزرگ قرار داریم؛ انتخاب مرگ و انتخاب زندگی. کدام انتخاب عاقلانه تر است؟ و سؤال بزرگ این جاست که چرا چنین راحت، مرگ را یا حتی درد جانکاه بیماری را انتخاب می کنیم؟ اگر در خانه نمانیم، فرصت دیدن، فرصت لذت بردن، فرصت حرکت و تلاش برای آینده را از خودمان و دیگران می گیرم. در هجوم کرونا، بیماری، بیداری نیست، بلکه بیماری، خاموشی تدریجی همه وجود ماست. پدر و مادرمان، فرزندان مان، همسرمان، اقوام و خویشان مان، دوستانمان، همیشه در دل هایمان جاودانه اند. برای حفظ شان و برای حفظ همه لذت هایمان در زندگی، با امید بی پایان به معبودی که «مقلب القلوب» و «محول الحول و الاحوال» است و با آرزوی اینکه او خودش دعای «حول حالنا الی احسن الحال» را امسال بیشتر از سال های قبل در حق ما استجابت کند، در خانه می مانیم.
(لطفا نظر و پیشنهاد خود در رابطه با یادداشت های روزنامه را به شماره 09304943831 ارسال فرمایید)