• رجب زاده

رئیس جمهور در همان روزهای ابتدای شیوع کرونا با وزیر و وزرا نشسته بود و وقتی جمله ها درباره بایدهای محدودیت ها تمام شد چشم در چشم وزیر بهداشت که ماسک بر صورت داشت انداخت و بعد هم گفت : بر اساس اعلام متخصصان ۷۰ درصد مردم به این بیماری مبتلا می شوند. آن روز این جمله از زبان مقام عالی اجرایی کشور تلخ و ترس آور بود. امروز اما درحال مواجه شدن با واقعیتی هستیم که شاید ذهن، توان درک خطر هایش را ندارد. تنها راه ادامه زندگی و جریان گرفتن امور، کنترل سودا گرای ها و بستن دست سودجویانی که از هر فرصتی برای تلمبار کردن پول و کشیدن از جیب دیگران استفاده
می کنند ، آغاز راه با شیوه ای ایمن در کنار کرونا ست. هرچند نمی توان موج غول آسای اقتصاد بیمار را در این روزهای عجیب کنترل کرد اما دست کم مقابل این تلاطم ایستادن و لحظه لحظه آن را درک و ثبت کردن امکان مدیریت لحظه های بعدی را تا حدودی فراهم می کند اما تعطیل کردن فرایندها و روندها، دنیایی نا شناخته را پس از شروع پیش روی ما میگذارد. بنابراین باید انسانی نوین را خلق کنیم . انسانی که در آینده ، از اون به عنوان بشری یاد
می شود که در عصر کرونا می زیسته است. باید باور کنیم که نباید این ویروس کشنده را دست کم بگیریم و در مقابله با آن هوشنمند عمل کنیم . همیشه انسان در برابر آنچه نمی بیند ، بی ملاحظه ، بی قید و منفعل است. اگر کویید ۱۹ یک آدم فضایی با صدایی مهیب وسری که زائده های چندش آور دارد بود ، بازهم همین گونه در خیابان ها بی مهابا و بی دلیل می راندیم یا قدم می زدیم. چه بسا آن ادم فضایی خطری نداشته باشد و برای گسترش تمدن انسانی مسیری در ذهن داشته باشد اما کرونا در کسری از ثانیه به جانمان می افتد و در مدتی نه چندان طولانی با چنگ هایش گلویمان را میچسبد. ما صاحبان عصر ویروس های پیچیده هستیم ، موجودات میکروسکپی که هر چند ممکن است از فضا نیامده اند اما به همان اندازه ناشناخته و عجیب هستند. ما در دوران زندگی مان با اتفاقی جهانی روبه روشده ایم که زندگی انسان ها از هر رنگ و نژادی را به خطر انداخته است. این عصر عجیب شاید دروازه ای برای ورود به اتفاقات متفاوت و خارج از عرف و باور زندگی انسان در گذشته باشد. گویی بشر در حال آماده شدن برای دوران جدیدی است. دوران پرتلاطم ، عصربی رحم و برق آسایی که قبح جان باختن انسان در حوادث آن شکسته می شود. اما به هر صورت این انسان در هر عصر و زمانی موجودی اجتماعی است آثارتصمیماتی که می گیرد و انچه انجام می دهد در زندگی یک جامعه تاثیر می گذارد. این روزها وقتی به برخی رعایت کردن پروتکل های بهداشتی را یاداور می شویم این پاسخ را
می شنویم که «بالاخره که قرار است بمیرم » این جمله هر چند نشان از باور نداشتن خطرات کرونا دارد معنای دیگری را هم به ذهن متبادر می کند، اینکه در چنین تصمیم و عملکردی دیگران نادیده گرفته شده اند ، شاید آن ها نخواهند حالا بمیرند . یاد مجسمه ای از زیگموند فروید می افتم . مجسمه ای از او که نشان از تفکرش دارد. او با یک دستش از میله ای در ارتفاع زیاد آویزان است . به این معنی که اگر بخواهم خودم را می کشم و اگرنخواهم نمی شکم یعنی به کسی ربطی ندارد من چه می کنم ، چه رفتاری انجام می دهم. تفکراومانیستی و نوعی انسان گرایی صرف که دیگر سلول های اجتماع را نادیده می گیرد. بی توجه به اینکه رفتار و اعمال ما چه تاثیری بر حقوق ، باورها ، رفتار واعمال و حتی سلامتی و حیات دیگران می گذارد و غافل از اینکه چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار . این اصلیاست که تناقضی ندارد. مراقب سلامتی سلول های اجتماع مان باشیم.