هرم پور- تاریخ می گوید و می نویسد که از دیرباز، منطقه قهستان و قائنات به دلیل موقعیت ویژه جغرافیایی و نزدیکی به مرزهای مهم افغانستان و قرار داشتن در مسیر دستیابی به هند و چین و آسیای میانه، برای کشورها، دولت ها و حکومت های مختلف، مهم و ارزشمند بوده است. این منطقه، همواره مطمع نظر سلاطین و حاکمان بوده و لذا، یا در برخی از برهه ها، عرصه تاخت و تاز گشته و یا در برهه هایی، به عنوان پایگاه، قلعه، حصار، مأمن یا مأموای حکومتِ حاکمان و دولتِ حکمرانان، نقش ویژه ایفا کرده است. در قرن اخیر نیز جنوب خراسان، به دلیل نزدیکی به هندی که مستعمره ی انگلیس بوده، از یک سو در تیررس نگاه ویژه نظامیان و دستگاههای اطلاعاتی و امنیتی روس و انگلیس بوده و از سوی دیگر، دولت های حاکم بر ایران را نیز بر آن داشته است تا به صورت خاص، در تحکیم مبانی امنیتی و نظامی مرز خود با افغانستان سخت بکوشند. چنین تمهیدی به ویژه در سه دهه ی اخیر که تحولات امنیتی و نظامی جهانی، از کشور پرتلاطم افغانستان منشأ گرفته است، برای دولت مردان ایران اسلامی نیز به صورت ویژه تری مد نظر بوده است، گو اینکه اکنون ایران اسلامی سالهاست در شرق، با گروههای تندرو مثل طالبان و داعش، و با بیست و چند کشور زیاده خواه و در رأس آنها آمریکا به عنوان کشور اشغالگر افغانستان روبروست. لذا کاملاً بدیهی است که بخشی از مهم ترین و خاص ترین نگاهها به شرق به ویژه در حوزه استان خراسان جنوبی، امنیتی و نظامی باشد. بر این اساس، دهه های متمادی، حاکمان کشور با درک این اهمیت ویژه، اقدام به ایجاد زیرساخت های نظامی شرق کشور برای تبدیل مرزهای شرق به حصاری مقاوم در برابر هرگونه گزند احتمالی اجانب نموده اند. یکی از مهم ترین این زیرساخت ها، پادگان های نظامی به ویژه مراکز آموزش نظامی بوده اند. پادگان آموزشی ۰۴ ارتش، پادگان آموزشی محمدرسول ا…(ص) نیروی انتظامی و پادگان آموزشی سپاه، به همراه بخشی از بسترهای مهم دیگر نظامی مثل پایگاه شکاری خور یا پایگاه پدافند هوایی شرق و دهها قمر دیگر نظامی آنها، بخشی از این ساز و برگ های نظامی برای حفظ امنیت در شرق بوده اند که در سالهای دفاع مقدس و نیز در سالهای اخیر نیز نقش مهمی در تربیت نیروی نظامی جوان برای دفاع و صیانت از کشور داشته اند. علاوه بر خاطرات فراوانی که حتی از کهنسالان ایرانی درباره ی این مراکز آموزشی بر جای مانده، حضور این بسترهای ویژه، زمینه ساز برخی از فرصت ها و ظرفیت های اجتماعی و حتی اقتصادی برای شهر بیرجند شده است، به گونه ای که حضور دهها هزار سرباز جوان در شهر، به مثابه ی دانشگاهی بزرگ، به رونق اقتصادی شهر، از تجارت بازار گرفته تا رونق مراکز تفریحی و گردشگری و هتل ها و اقامتگاهها، کمک فراوان کرده است. این روزها، اما، زمزمه هایی محسوس و نامحسوس از احتمال انتقال پادگان آموزشی ارتش از استان(شهر خوسف) شنیده می شود. هر چند این زمزمه ها، هنوز از سوی نهادها و مسؤولین به صورت رسمی تأیید یا تکذیب نشده است، اما لازم است که مسؤولین محترم به چند نکته مهم توجه ویژه داشته باشند: اول آنکه حضور اینچنین مراکزی برای استان ما، بسیار مهم و از جمله ظرفیت های اثرگذار هستند و انتقال آنها می تواند بخشی از رونق اقتصادی و اجتماعی شهرها را تحت الشعاع قرار دهد. دوم اینکه چه جایگزین مهم تری از این این پادگان ها برای شرق کشور وجود دارد که احتمال چنین تصمیمی، می تواند جایگزین اهمیت آن شود؟ سوم اینکه تحولات آینده پیش رو در حوزه مرزهای شرقی، پیچیده تر از امروز خواهند بود. آیا برای این شرایط، پیش بینی لازم صورت گرفته است؟ و نهایتاً اینکه مردم استان به ویژه مردم شهرهای بیرجند وخوسف، تجربه ی انتقال پایگاه هوایی شکاری خور را هنوز به یاد دارند. مسؤولین محترم چاره اندیشی کنند با توجه به شایع شدن این موضوع جدید، اطلاع رسانی ها، توجیه لازم و پیش زمینه های ضروری را ارائه نمایند. حال باید دید در گیر و دار انتشار خبر خوش آزادسازی اراضی پادگان ، آیا با انتقال این مرکز مهم از استان ، کام مردم باری دیگری تلخ خواهد شد و یا با تدبیر مسوولین و پایان دادن به این حرف و حدیث ها ، حضور سربازان عزیز از سراسر کشور باز هم به معرفی و تقویت همه جانبه مان کمک خواهد نمود و نام میهمان نوازیمان را چون همیشه ماندگار خواهد نمود
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)