بهروزی فر- دفتر سال ۱۳۹۹ به صفحه های پایانی اش، نزدیک و نزدیکتر می شود، گاه دیرمان می شود که همین دو برگ مانده هم ورق بخورد و چشم مان به جمال سال نو روشن شود، درست مثل آن روزها که دفتر مشق مان به آخرین صفحه هایش می رسید و خیلی دوست داشتیم دفتر تازه را شروع کنیم، درشت درشت و با فاصله می نوشتیم، یا گاه از سر بچگی، یکی دو ورق آخری را می کندیم تا زودتر از دستش راحت شویم. بعد دفتر تازه را برمی داشتیم و با دقت تمام روی اولین برگه، اسم مان را می نوشتیم، به آرامی ورق می زدیم و شروع به نوشتن می کردیم و همه حواس مان به این بود که مبادا گوشه های ورق تا بخورد یا خراب بنویسیم و صفحه زشت شود. یادش بخیر بچگی!! ولی با سال نمی شود این کار را کرد، هیچ صفحه ای از دفتر ۳۶۵ روزه سال کندنی و حذف شدنی نیست، همه اش می ماند و به اجبار باید که تمام شود تا برسیم به آن جا که صدای توپ تحویل سال، خبر از رسیدن سال نو بدهد. آن وقت است که می توانیم نفسی از عمق وجود، بیرون دهیم و بگوییم تمام شد. سال ۹۹ با همه خوب و بدهایش از صفحه روزگار حذف شد، یعنی، سالی بر ما گذشت، آن هم عجیب سالی!! سالی پر از فراز و فرود، پر از تلخ و شیرین ها، پر از باید و نبایدها، پر از آمدن و رفتن ها، پر از گریه ها و خنده ها،… و پر از کووید – ۱۹. کرونا، به همان اندازه که محدودمان کرد، شکوفایی خلاقیت ها را به همراه داشت. کرونا، واحدهای صنفی را تعطیل کرد اما به ما آموخت درهای بسته، چشمه های روزی را نمی بندند، پس راه هایی جستیم تا جیب مان خالی نماند. کرونا، فرصت شناس مان کرد، دیدیم می شود از این شرایط به نفع خودمان استفاده کنیم، واحدهای تولید ماسک و مواد ضد عفونی کننده را برای اولین بار در استان راه اندازی کردیم، واحد هایی که تا قبل از این فکر می کردیم در حد ما نیست و از عهده اش برنمی آییم، اما شد و دیدیم می توانیم اگر اراده کنیم. کرونا، خیلی چیزها را هم از ما گرفت، از دیدن همدیگر و دورهمی های بی دغدغه محروم شدیم، دید و بازدیدها را به حاشیه برد و حتی نتوانستیم یک دل سیر پدر و مادر و فرزندان مان را در آغوش بگیریم. کرونا شاید آمد که داشته های مان را بیشتر به ما نشان دهد، آمد تا بگوید اعضای خانواده، دوستان و آشنایان، همگی نعمت های عزیزی هستند که چون همیشه در کنارمان بوده اند، قدرشان را ندانسته ایم. کرونا، قدر لحظه ها را هم به ما یادآوری کرد!! شیوع کرونا، تمام محاسبات دنیا را به هم زد و سال سختی را برای همه جهانیان به ارمغان آورد، و کمترین رهاوردش تغییر سبک زندگی ها بود، به گونه ای که تحلیلگران مسایل اجتماعی می گویند، تبعات کرونا تا سال ها پس از این وجود خواهد داشت. با این همه، سال آلوده به کرونای مان، تا چند روز دیگر تمام می شود و تنها خاطرات تلخ و شیرینش برای مان می ماند، سال ۹۹ خاتمه می یابد اما کرونا، کیف انگلیسی اش را هم به دست گرفته تا همپای ما به سال نو قدم بگذارد و در کنار ما روز و شب های سال ۱۴۰۰ را نیز تجربه کند، این که تا کجای سال و تا کدام فصل همراه ما خواهد بود، ظاهراً به خودمان بستگی دارد. این که چنان به شیوه نامه ها پای بند باشیم که جرأت نکند قدمی نزدیک مان شود، یا نه، آن قدر شرایط را راحت بگیریم و این ویروس چند میکرونی را اصلاً جدی نگیریم، که هر روز قَدَر تر از دیروز، پا به پای ما پیش بیاید و سال آینده را هم پر از دغدغه و نگرانی کند…این انتخاب ماست که تعیین کننده روزهایی خرم و شاد، یا ایامی تلخ و سیاه برای سال آینده است. این انتخاب ماست که از همین روزهای پایان سال، تا تعطیلات نوروز و ۱۳ به در، تکلیف خوشی های دست یافتنی آینده را روشن می کند. این انتخاب ماست که دفتر مرگ و میرهای ناگهانی کرونایی را برای همیشه می بندد و بساط بزم و شادی عروسی ها را دوباره به راه می اندازد، این انتخاب ماست که آغوش گرم پدرها و مادرهامان را به ما برمی گرداند و … پس انتخاب با ماست!!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
