بهروزی فر – مصوبات اغلب شوراهای برنامه ریزی و توسعه استان، طی ۵- ۶ سال اخیر به طور ویژه و شاید قبل از آن، یک وجه اشتراک دارند؛ تأکید استانداران بر اهتمام مدیران دستگاه‌های اجرایی در افزایش سهم بری خراسان جنوبی از کاسه اعتبارات و جذب منابع ملی! درست مثل همین خبری که از آخرین شورای برنامه ریزی و توسعه استان در روز پنجشنبه ۳۱ خردادماه و با این عنوان منتشر شد؛ “استاندار: سهم بری خراسان جنوبی را از اعتبارات ملی افزایش دهید”. براساس اطلاعات ارائه شده در این خبر، آقای قناعت از مدیران خواسته در جذب اعتبارات ملی اهتمام ورزند و سهم بری استان از این اعتبارات را افزایش دهند. در ادامه هم استفاده از ظرفیت اعتبارات ابلاغی از محل مسئولیت اجتماعی صنایع و معادن، خیرین، نهادهای انقلابی، منابع ملی و… به عنوان راهکارهایی برای افزایش سهم بری استان از اعتبارات مختلف ارائه شده است. نکته قابل تأمل در این خبر هم تذکر بجای آقای استاندار به برخی مدیران است مبنی بر اینکه جذب حداکثری اعتبارات سال مالی تا پایان شهریور ماه را در دستور کار قرار دهند تا برگشت اعتباراتی از استان به مرکز اتفاق نیفتد، (ماجرایی که با وجود نیاز شدید و تأکیدات مدیران ارشد استان، به واسطه اهمال، بی برنامگی و عدم تعهد برخی مدیران هر ساله شاهد آن هستیم). اما چرا همواره در این شورا بر جذب اعتبارات تأکید می شود؟! علت اصلی اش سهم اندک استان از اعتبارات بودجه است، آن هم به این دلیل اصلی که توزیع اعتبارات براساس جمعیت می باشد که متأسفانه خراسان جنوبی در این شاخص، ضعیف است (خراسان جنوبی ۲۸ مین استان به لحاظ جمعیتی است) و از طرفی تنها ۲۰ درصد اعتبارات بودجه بین استان ها توزیع می شود و ۸۰ درصد آن در وزارتخانه ها انباشته است تا به فراخور شرایط و با صلاحدید وزیر در اختیار استان ها قرار گیرد. در این شرایط برگ برنده دست کسی است که بتواند از طرق مختلف، لابی، دعوت وزیر یا معاونین مؤثر وزارتخانه به استان به بهانه های مختلف، ارتباط کارآمد با حوزه های تصمیم گیر، چرب کردن سبیل کارشناسان مؤثر در وزارتخانه، قُلدُربازی و بلد بودن راه های دفاع از حقوق استان، چانه زنی های مکرر و بی وقفه، ارائه گزارش های مصور و مستند از نیازهای موجود و… بخشی از این اعتبارات را از بالادست جدا کرده و به استان بیاورد. مرور نمودارهای جذب اعتبارات استان، طی سال های اخیر گواهی بر این واقعیت است که برخی دستگاه ها که راه های رسوخ به وزارتخانه‌ها را بلد بوده اند، در این زمینه موفق عمل کرده اند و به همین جهت سرعت اجرای پروژه های عمرانی و تحقق برنامه‌های خود را به همین دلیل افزایش داده اند اما در مقابل مدیران کُند، منزوی و در اصطلاح فَشَل در این بازی هیچ شانسی نداشته اند. این قاعده لابی گری اگرچه از بنیان اشتباه است و قطع به یقین شانس مدیران با روابط عمومی بالاتر و قدرت چانه زنی بیشتر را بالاتر می برد، اما به ظاهر یک فرصت و شاید بتوان گفت، تنها فرصت مدیران برای به ثمر رساندن برنامه های خود است. اگر قرار باشد این واقعیت را در قالب آمار تشریح کنیم، تنها همین یک بند کافی است؛ استاندار در شورای برنامه ریزی روز پنجشنبه گفته:”در پایان سال گذشته رقم خوب و قابل قبولی از اعتبارات هزینه‌ای به خراسان جنوبی اختصاص یافت”. این اتفاق در حالی رقم خورده که استاندار و مدیران برخی دستگاه ها به طور ویژه برای افزایش سهم خود از اعتبارات ملی دوندگی کرده اند ، اما نکته قابل توجه اینکه همه این تلاش ها باز هم نتیجه خارق العاده ای حاصل نکرده است؛” در مقایسه با سایر استان‌ها شرایط اعتباری خراسان جنوبی در سال جاری متعادل و منطقی است و رتبه اعتبارات هزینه‌ای استان از ۲۱ به ۲۰ ارتقاء یافته است”، و به گواه این عبارت، رتبه استان را تنها یک پله ارتقاء داده، یعنی اینکه اگر قرار باشد از آن قعر جدول توزیع و تخصیص ها بالاتر بیاییم، باز هم باید تلاش کنیم، باز هم لازم است لابی نماییم و گریه و زاری کنیم و حتی شده از حربه تهدید استفاده نماییم بلکه تهرانی بیش از گذشته متوجه شرایط خاص خراسان جنوبی در این همسایگی کشور پرحادثه افغانستان، مبتلا به درد خشکسالی و تبعات نامیمون آن، کم بهره از زیرساخت ها و… شوند و شاید ما را بهتر ببینند. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
