هرم پور – دولت ها که عوض می شوند، مدیران جدید و تازه نفس که می آیند، شعارها و قول ها و وعده های تازه که بیان می شوند، تازه می رسیم به اول خط. یعنی جایی که عزیزان، دور یک میز می نشینند و خطاب به اطرافیان می گویند؛ «خب. بفرمایید که از کجا باید شروع کنیم؟» ومعمولاً هم چون دولت های جدید و مدیران جدید ، شیوه ها و نوع نگاههای تازه و جدید دارند، لذا خیلی از رفتارها در حوزه های مدیریتی، بسیاری از مسیرها و بخش زیادی از تصمیم ها، اصلاح می یابند، تغییر پیدا می کنند و حتی گاهی عوض می شوند. این داستان، برای استانهای نجیبی مثل خراسان جنوبی که بر اساس تصمیم ها، هر کمتر از دو سال، مدیران کاملاً جدید با نگاهها و روش های مدیریتی جدیدتر به خود می بیند، همواره به نوع خاص تری تکرار می شود. حافظه تاریخی ما به عنوان اصحاب رسانه و حافظه ی تاریخی مردم استان، پُر است از چنین ماجراهایی. و ما چقدر خوبیم بر استقامت و صبوری برای تحمل این رنج بی انتها. در مسیر توسعه، این «از کجا باید شروع کنیم؟» خودش هزاران مفهوم معلق و غیرمعلق دارد. اما اگر بخواهیم کمی عام تر و مردمی ترش کنیم، باید بنشینیم و اولویت ها را ببینیم، بسنجیم و بر اساس آن تصمیم بگیریم. در خراسان جنوبی، از کجا شروع کردن سخت است، چون معمولاً به دلیل تغییر و تلوّن شدید سبک های مدیریتی و فقدان تثبیت تصمیم ها به دلایل مختلف، خیلی از مسیرها و شیوه ها، پایانی ندارند که بتوان از آخرِ آن دوباره شروع کرد و به کار را به جایی رساند. ما در خراسان جنوبی عموماً با «میانه ها» سر و کار داریم؛ یعنی تصمیم های میانِ کار رها شده، قول های نصفه کاره فراموش شده، کارهای نیمه کاره به پایان نرسیده و آدم ها و مدیرانِ به پایان خطِ مدیریت نرسیده. ادامه چنین روندهای نیمه کاره ای، بسیار سختند. و شما ببینید استانی مثل خراسان جنوبی که سالهاست با چنین سبکی از مدیریت روبروست، چه مصیبت های عظمایی کشیده و چه رُخی به چنگ بی مبالاتی ها در این مسیر خونین کرده و چه رنج ها دیده و چه دردها کشیده است. اما اگر از من می پرسیدند که «خُب. تو بگو از کجا شروع کنیم؟» من اولین چیزی که می گفتم، این بود: «از مطالبات مردم شروع کنید».مطالبات مردم، بر خلاف بسیاری از «نیمه ها» و «میانه ها» در استان ما، در پایان خط قرار دارند، یعنی دقیقاً آنجایی که خیلی ها، آنها را نمی بینند یا نمی رسند یا نمی خواهند ببینند یا چیزی درباره اش بشنوند. مطالبات مردم، مطالبه ی توجه به معیشت آنهاست، مطالبه ی توجه به اقتصاد روزمره و زندگی آنهاست، مطالبه توجه به ایجاد شغل یا تأمین امنیت شغلی آنهاست، مطالبه ی رسیدگی به شهر و روستای آنهاست، مطالبه ی ازدواج فرزندان، مدرسه رفتن مناسب کودکان و نوجوانان، و مطالبه ی فراهم کردن زمینه های مناسب فرهنگی در یک کشور برای اثربخشی تربیت خانه و خانواده های آنهاست. مطالبه ی مردم، مطالبه ی پایین آمدن بعضی مدیران از غرور و نخوت مدیریتی و هم سطح شدنشان با مردم، مطالبه ی رفع تبعیض ها و بی عدالتی ها، مطالبه ی پیشی گرفتن عمل ها بر شعارها و وعده ها و مطالبه ی شنیدن راستی و صداقت از حلقوم مدیران و مسئولین است. مطالبه ی مردم، مطالبه ی حق طلبی مدیران، حق پذیری مدیران و حق دوستی مدیران است. مطالبه مردم، مطالبه ی عدالت دوستی و عدالت پروری، مطالبه ی نترسیدن از بیان حقشان و نهراسیدن از فریاد منصفانه برای احقاق این حق است. مطالبه ی مردم، کمی تزریق امید، مقداری هدیه ی انگیزه، نوشاندن جرعه ای توجه و چند قدمی همراهی بیشتر در سختی ها با آنهاست. ما و مردم، اگر مطالبه ی توسعه هم داریم، مطالبه ی توسعه ای را داریم که در کنارش، فرهنگ، اقتصاد، روح و روان، ارزش ها، آینده و امیدمان هم تأمین و تضمین شود. بدانیم و باور کنیم که «از کجا شروع کردن»، مهم است، اما مهم تر از آن، «چگونه» و «با چه کسانی» و با چه «هدف» و «اندیشه» و «برنامه ای» شروع کردن است. حواسمان باشد.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)