هرم پور – یکی یکی صفحات مختلف اینستاگرام را باز می کنم. یکی پست یا استوری خبر گذاشته. آن یکی تبلیغات شغلش را انجام داده. این یکی تولدش بوده و به همراه دوستانش، برش زیبایی از کیک را سوژه قرار داده. یکی عکسی از یک تصادف گذاشته و آن دیگری هم چند تا عکس از سگ های ولگرد محله شان که شب ها پرسه می زنند. یکی مطلب زیبایی از یک کتاب گذاشته، آن یکی دیگر، شعری از یک شاعر معروف را با یک طرح زیبا برای همه به اشتراک گذاشته. خانمی از همسرش عکسی گذاشته و تولدش را تبریک گفته و آقایی از همسر و فرزند نورسیده اش تصویری را میان چند شاخه گل به مخاطب تقدیم کرده و فدای هر دو رفته. یکی عکس ماشینش را به همراه متنی برای فروش گذاشته و آن یکی، ویدیوی دفاع جانانه یکی سرباز وطن از بانویی بی دفاع در مقابل یک سارق را برای همه نشان داده. در استوری دوست عزیزی که هنوز می دانی ازدواج نکرده، دست بانوی جوانی را در دست آن پسر جوان می بینی که شاخه گلی را هدیه اش کرده و روی صورتش یک علامت بزرگ قلب گذاشته و آن یکی دختر جوان همشهری، متن عاشقانه ای نوشته و از بی وفایی شکایت کرده و زیرش هم نام پسری را «تگ» کرده تا هم خودش ببیند و ادب شود و هم دیگران ببینند و درس بگیرند! یکی از جلسه تودیع و معارفه استانداران قدیم و جدید خبری گذاشته و آن یکی، طعنه ای به نمایندگان زده و متنی برایشان نوشته و درخواست کرده در انتصاب ها دخالتی نکنند. یکی خدا را به مدد گرفته و آن یکی، نا امیدانه، از تباهی دنیا نوشته. یکی عکس نوشته ای از زیبایی های طبیعت منتشر کرده و آن دیگری، از دنبال کنندگانش برای دیدن تئاتر جدیدی که قرار است روی صحنه برود، دعوت کرده. همه ی اینها، و هزارها هزار از اینها، داستان زندگی های روزمره ماست. شبکه های اجتماعی، برشی از پازل جهان ماست که وقتی کنار هم می گذاریمشان، تازه به عمق حقیقت آنچه در ذهن ها می گذرد، به آنچه در دلها وجود دارد، به اعوجاج تأملات روحی و احساسی آدم و به بی ثباتی های معمول این روزهای جامعه، پی می بریم. در فضای مجازی، ما به همان اندازه که کوچکیم، بزرگ هم هستیم و به همان اندازه که بزرگیم، ناتوان و کوچک و ضعیف هم هستیم. در شبکه های اجتماعی، گاهی ما خودمان نیستیم و دیگرانیم. در اینستاگرام، در تلگرام، در واتس آپ، در سروش، در فیس بوک، در اینترنت، و خلاصه در مجرای خوفناک اما لذت بخش همه ی شبکه های اجتماعی، ما عموماً با حضور دیگران تعریف می شویم، دیده می شویم، هویت می گیریم و به حساب می آییم. در فضای محدودی از کلیت کشور که ما به عنوان شهروندان خراسان جنوبی در آن قرار داریم و در فضای محدودتری از نظر جغرافیای مکانی به نام بیرجند که در آن سکونت گرفته ایم، هر روز، اتفاق ها، ماجراها و رویدادهای بی شماری در حال وقوع، در حال تولد و یا در حال تمام شدن و اضمحلالند. بخش مهمی از آینده را، نوع نگاه ما، نوع موضع گیری های ما و نوع هدف گذاری که در مقابل بعضی از این رویدادها و اتفاق ها و خبرها اتخاذ می کنیم تشکیل می دهد. بیاییم چند چیز همیشه یادمان باشد؛ در فضای مجازی، آبروی افراد برایمان مهم باشد. در شبکه های اجتماعی، احساس آدم ها و قلب هایشان برایمان اهمیت داشته باشد. در فضای مجازی، با همدیگر تسویه حساب های شخصی و گروهی و جناحی نکنیم. در فضای مجازی، به همدیگر، طعن و کینه نثار نکنیم. در فضای مجازی، هدیه حال خوب و هدیه حس خوب به دیگرانی که ما را می بییند یا می خوانند در اولویت باشد. در فضای مجازی، حرفی نزنیم یا چیزی منتشر نکنیم که گروهی را دلگیر و گروهی را شرمسار و گروهی را ناامید کند. بیاییم در شبکه های اجتماعی، به همدیگر، مهربانی، محبت، لطف، و عشق را برای همدیگر به اشتراک بگذاریم. باور کنید رفقا، نه دنیا آنقدر ارزش دارد که اینقدر بعضی از «ناچیزها» را جدی بگیریم و نه بعضی آدم های این دنیا آنقدر ارزش دارند که اینقدر برایشان به آب و آتش بزنیم و جان فدا کنیم. باور کنید رفقا، خود ما، زندگی هایمان، آرمانها و ارزشهایمان و آینده مان بیشتر از هرچیز، مهم ترند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)