هرم پور – چند روز قبل تر از این، یکی از دوستان بزرگوارم گلایه ای را مطرح می کرد و می گفت: « قرار بود همسرم که به یکی از دستگاههای دولتی، تعهد خدمت داشت، به یکی از شهرهای استان منتقل شود.به دلیل پیامدهای متعدد این ماجرا، و از آنجایی که می دانستیم در این موضوع، مورد اجحاف قرار گرفته ایم رایزنی های متعدد انجام دادیم ولی به نتیجه نرسیدیم و با برخوردهای نه چندان جالب مدیران و معاونین دستگاه مربوطه در آستانه ی انتقال همسرم و از هم پاشیدن زندگی قرار گرفتیم. در آخرین لحظه ها یکی از کارمندان آن دستگاه به صورت اتفاقی به ما اعلام کرد که چند مدت قبل مکاتبه ای از سوی وزارتخانه برای این دستگاه اجرایی ارسال شده که مفاد آن کاملاً منطبق بر شرایط افرادی مثل همسر شماست و با استناد به آن کاملاً به صورت قانونی می توانید از این انتقال غیرضروری جلوگیری کنید. با خوشحالی و با کمال تعجب و بهت و حیرت، دنبال مکاتبه را گرفتیم و تصویری از آن را بدست آوردیم و دقیقاً بر اساس آن، کل ماجرا وارد فاز دیگری شد. اما یک سؤال برای ما باقی ماند و آن هم اینکه چرا این مکاتبه به اطلاع عمومی و یا حداقل به اطلاع افرادی مثل ما نرسیده بود؟» ماجراهایی از این دست برای خیلی های دیگر هم در این استان اتفاق افتاده است؛ تجربه های تلخی که منجر به ضرر و زیان های بی شمار و گاه غیرقابل جبران برای شهروندان شده اند. چندی پیش یکی دیگر از شهروندان برایم پیامکی ارسال کرده بود مبنی بر اینکه بعد از ماهها دویدن و خواهش و التماس به این و آن، و علیرغم مکاتبات متعددی که با یکی از دستگاههای دولتی انجام داده و اعلام کرده است پول ناحقی را قرار است از او بگیرند، اما مجبور به واریز چند ده میلیون پول برای دریافت یک مجوز در استان شده است. نهایتاً چند وقت قبل، یکی از آشنایانِ تازه استخدامش در آن دستگاه، به مکاتبه ای برخورده و تصویری از آن را برایش فرستاده و متوجه شده اند که از دو سال قبل به این طرف، به هیچ عنوان برای آن مجوز خاص، پولی دریافت نمی شود و استنادِ آگاهانه یا ناآگاهانه مسئولین آن دستگاه برای اخذ مبلغ هنگفت، به مکاتبات قبل از آن بوده است. چنین ماجراهایی دو بُعد دارد: بُعد اولش را می توان خوشبینانه به حساب عدم اطلاع مدیران یا کارشناسان و عدم اشراف و تسلط بخشی از آنها به آخرین بخشنامه ها و مکاتبات سرازیر شده از مرکز گذاشت. اما بُعد دومش را شاید کمی بدبینانه، می باید به حساب عمدی بودن ماجرا و منافعی که از عدم اطلاع رسانی و عمومی کردن برخی از این بخشنامه ها و مکاتبات و ابلاغیه ها و دستورالعمل ها به جیب آن دستگاه اجرایی مربوطه می رود گذاشت. در چنین شرایطی من احساس می کنم با نوعی از احتکار اطلاعات و یا انسداد اطلاعات روبرو هستیم. به عبارت دیگر، یک جریان مخوف و مافیایی، تلاش می کند نوع، میزان، چگونگی و حجم اطلاعات و داده های اداری مرتبط با زندگی روزمره شهروندان را به نوعی مدیریت کند که دستگاه مربوطه، کمترین زیان را ببیند و ارباب رجوع، شهروند و یا هر مراجعه کننده یا مشتری و یا متقاضی دیگری، ضمن عدم حصول اطلاع از وجود چنین مکاتباتی، در گردباد روزمرگی های اداریِ مرگ آور و در دام خونین رفت و آمدهای مکرر و اتلاف وقت های بی شمار در راهروهای ادارات و دستگاهها گرفتار شود. این روزها، خیلی از دستگاههای اجرایی و حتی نهادها وسازمانها، پُز می دهند که سامانه های شفافیت اطلاعات را به روز کرده و در انظار عمومی قرار داده اند. من را ببخشید، اما متأسفانه خیلی دیر نسبت به چنین ترفندهایی حس مثبت پیدا می کنم، یعنی خیلی زود، چنین تردستی هایی از سوی دستگاههای مختلف اجرایی، باورم نمی شود و با یک بدبینی روزنامه نگارانه، به بدبختی هایی که خودم می کِشم یا رنج و دردش را در چهره ی تک تک شهروندان هم استانی می بینم، نگاه می کنم. شک ندارم چنین اقداماتی، چه از جنس احتکار و چه از جنس انسداد اطلاعات به روی مردم باشد، تاوان های سخت مردمی، ریزش سرمایه های اجتماعی و عقوبت اخروی (اگر بعضی از عزیزان اعتقادی داشته باشند) دارد. انتظار بیشتری از دستگاههای نظارتی می رود. سکوت، گاهی بدتر از اقدام بی موقع است و دیر اقدام کردن، خیلی وقت ها بدتر از اقدام نکردن است. مردم خوبی داریم. چرا گاهی اینقدر ناجوانمردانه اذیتشان می کنید؟
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)