هرم پور – می گویند دیده ای در بیرجند چقدر تعداد جوانانی که سیگار می کشند زیاد شده؟ تعداد تصادفات چقدر بالا رفته؟ شنیده ای دزدی ها چقدر زیاده شده یا آسیب های اجتماعی چه طور روز به روز بیشتر شده؟ می گویند می بینی چطور قیمت ماشین و طلا و زمین و مسکن واجاره و رهن مدام در استان مثل همه جای کشور بالا می رود؟ می بینی چقدر مردم، عید امسال افسرده بودند آنطور که انگار اصلاً عیدی نیست و نوروزی نبوده؟ می بینی چقدر مهاجرت ها از شهر به استانهای دیگر یا کشورهای دیگر زیاد شده؟ شنیده ای سر و کله ی بعضی ها جدیداً پیدا شده که می گویند احساس تکلیف هایشان دوباره جان گرفته و ندای آسمانی مخصوص برای آنها آمده که باید در انتخابات مجلس نامزد شوند؟ می بینی چقدر آمار انواع امراض روحی و روانی و مصرف قرص های آرام بخش در این جامعه رو به زیادی رفته؟ بعد، از میان همه ی این صحبت ها یا صحبت هایی مثل این، به یک نتیجه کلیشه ای می رسند که خب! چون شرایط خوب نیست و آمار هم در این مثال هایی که گفته شد افزایشی شده، پس در آینده هم شرایط یا همین طور باقی خواهد ماند یا بدتر از این خواهد شد! به معنای دیگر، بر اساس یکسری داده های فرضی یا حتمی و بدون در نظر گرفتن احتمال ها، به یک «پیش بینی» می رسند. اما آیا این پیش بینی ها همیشه و لاجرم رنگ واقعیت به خود می گیرند؟ آیا اساساً استان و آینده اش را می توان پیش بینی کرد؟ و اگر بتوان چنین شبه معجزه ای انجام داد، خوب است یا بد و اصلاً به کار ما و استانمان می آید یا نه؟ پاسخ به این سؤال ها خیلی مهم است، چیزی در حد «سرنوشت» ما. ولی لازمه ی گفتن یک جواب واقع بینانه، ارائه ی پاسخ به چند سؤال دیگر است. سؤال هایی از این دست که : آیا شرایط مدیریتی استان در سالهای آینده تغییر خواهد کرد؟ آیا در چند سال آینده، به جای مدیریت احساسی یا خلق الساعه ای یا در اولویت بودن نگرش های سیاسی برای انتخاب یک مدیر، بر مدارِ مدیریت استان، مدیریت نخبگان، مدیریت صاحبان فکرهای نو و پویا و مدیریت اندیشه های دغدغه مند و دلسوز مسلّط خواهد شد؟ آیا استان در سالهای آتی بر اساس یک راهبرد مشخص، برنامه ی مشخص و استراتژی های میان مدت و بلند مدت مشخص به جلو حرکت خواهد کرد یا بر اساس سلیقه ها و ذائقه های فردی و تیمی اداره خواهد شد؟ آیا چالش ها و ابرچالش های استان شناسایی و برای آنها راه حلی ارائه خواهد شد؟ آیا فضای مفاهمه و تعامل و گفتگو، بر میدان جنگ های سیاسی و چنگ زدن های مخرب گروهی و جناحی غلبه خواهد کرد؟ آیا استقلال رأی، آزاد اندیشی استانی و باز کردن پر و بال رسانه های استانی، بر فضای دُگم اندیشی، محدود نگری و دشمن انگاری رسانه ای در استان خواهد چربید؟ آیا برای تربیت فرد فرد مردم استان حول محور توسعه، کاری انجام خواهد شد؟ آیا مدیرانی خواهند آمد که هم خوش فکر باشند و هم کارآمد، هم چابک باشند و هم فرز، هم خوش نام و بلند نظر باشند و هم توانمند و جربزه دار، و هم جسور و نترس و اهل ریسک باشند و هم فهیم و اهل تفاهم؟ آیا مردمی خواهیم داشت که زمان شناس و آدم شناس باشند و به لحظه بدانند و ببینند که چه افرادی با چه شعارهایی و با چه نیت ها و هدف هایی از آنها سوء استفاده می کنند؟ آیا شعارها تبدیل به واقعیت خواهند شد یا در همان چاله ی پر از گنداب تکرار و تکرار و تکرار باقی خواهند ماند؟ آیا مردم استان، رسانه ها، و مدیران استان، خواهند آموخت که فرصت سوزی نکنند و به جایش، آفریننده ی فرصت ها و فرصت سازی های سرنوشت ساز باشند؟ بله. آینده ی استان قابل پیش بینی است. از همین امروز، می توان استان را در جام جهان نمای آینده اش خواند، دید و حتی شنید. می توان از همین امروز، دهها سال آینده اش را پیش بینی کرد. می توان پیش بینی کرد که تعداد جوانان سیگاری بیشتر خواهند شد یا کمتر. می توان از همین امروز پیش بینی کرد که آمار تصادف ها و سرقت ها و آسیب های اجتماعی و قیمت مسکن و اجاره و طلا و مهاجرت بالا خواهد رفت یا پایین تر خواهد آمد. می توان پیش بینی کرد که آیا در ده سال آینده یا بیست سال آینده، مردمی مهربان تر خواهیم داشت یا عصبانی تر؟ یا اینکه حتی می توان پیش بینی کرد فاصله و متراژ توسعه مان از خط کش همه ی کشور چقدر جلو یا چقدر عقب افتاده؟ همه ی این ها از همین ثانیه هم قابل پیش بینی هستند، به شرط آنکه اول از همه نوع نگاهمان و بعد زاویه دیدمان به استان و بعدتر از آن، رفقای راهمان و کمی بعدتر هم شیوه های راه رفتنمان در مسیر سالهای رو به جلو در جاده توسعه استان را تغییر بدهیم. کاش پیش بینی از آینده استان، دلگرم کننده باشد و امیدآفرین.آن وقت قدم های همه ی ما، آینده ساز تر خواهند بود.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)