• هرم پور

«کرونا» دوباره اوج گرفته است. بدون تعارف، بخش مهمی از آن به خاطر بی مبالاتی ما و بی خیالی های همیشگیمان به عنوان «مردم» است و بخشی هم به خاطر بعضی تصمیم های «مسؤولین» که می توانستند بهتر و فراگیرتر اجرا شوند و کار را به اینجایی که حالا هستیم نرسانند. حتماً می پرسید مگر چه اتفاقی افتاده و حالا کجا هستیم؟ مسؤولان پزشکی استان می گویند فعلاً جای خوبی نیستیم! آنها می گویند حالا جایی هستیم که از یک استان به نام خراسان جنوبی با یازده شهرستان، هیچ شهرستانی منطقه سفید نیست. بدتر از آن، چهار شهرستان قرمز (یعنی خیلی پرخطر) داریم! بی پرده برایتان بگویم که مسؤولان استان در حال زمینه سازی برای اعلام احتمالی محدودیت های جدید هستند! این را می توان از آماده سازی فضای ذهنی جامعه با آمار و ارقامی که هماهنگ شده و آرام و با تفکر به بدنه جامعه تزریق می کنند کاملاً درک کرد! اینکه اعلام می شود دومین استان کشور از نظر تعداد بیماران بستری در بیمارستان به نسبت جمعیت هستیم و یا اینکه بیان می شود 53 درصد موارد ابتلا از طریق تماس در منزل و اجتماعات خانوادگی، 11 درصد از طریق مراجعه به مراکز درمانی، 11 درصد از طریق مسافرت ها و بقیه هم از طریق محل کار و سایر مناطق اتفاق افتاده است، حکایت از خواب های جدیدشان برای ما دارد! البته باید بپذیریم که گریزی هم نیست. آنها تعهدی به نان سفره ها و جیب خالی مان که ندارند. بندگان خدا تعهد به حفظ جانمان دارند و بس. اما تجربه تصمیم های این چند ماهه ثابت کرده است مسؤولان باید با تأمل بیشتری کنار هم بنشیند و برای ما تصمیم بگیرند. اولاً طوری تصمیم بگیرند که مثل بعضی تصمیم های قبلیشان، خلق الساعه و روی ژله ی لرزان سلیقه ها نباشد. در محدودیت های قبلی تصمیم های خوبی گرفته شد که به یکباره با چند تصمیم عجیب و غریب مثل بازگشایی تالارها و … به زیر خروارها خاک غفلت و بی مبالاتی رفت. دوم اینکه خود عزیزان تصمیم گیر، عامل اول و آخر به تصمیم هایشان باشند. برادر عزیزم! نمی شود تصمیمی را در جلسات بگیری و نه تنها خودت عمل نکنی بلکه تصاویر منتشر شده از جلسات و گردهمایی مدیریتی شما مو را بر بدن هر بیننده ای سیخ هم بکند! سوم اینکه حالا که آمار نسبتاً خوبی بدست آمده اگر قرار به برقراری محدودیت است، اولویت بندی کنید. شاید واقعاً نیازی به جلوگیری از فعالیت بسیاری از صنوف نباشد. شاید واقعاً دلیلی برای تعطیلی بخشی از اقتصاد جامعه نباشد. شاید لازم نباشد بعضی جاها بیخود جلوی نان درآوردن مردم را بگیرید. خال اصلی را نشانه بروید. اشتباه نکنید و شما را به خدا، این بار همان را بزنید. چهارم اینکه کرونا واقعاً تاب و توانی برای مردم به ویژه اصناف باقی نگذاشته است. حمایت های تسهیلاتی شما مسؤولان عزیز هم که خوب بود ولی واقعاً درد اصلی از دردهای مردم را دوا نکرد. اعلام و اعمال محدودیت های جدید شما، قطعاً بسیاری از این صنوف را در آستانه ی ورشکستگی کامل قرار خواهد داد، نفس های به شماره افتاده شان را خفه خواهد کرد و دردهای اجتماعی را مزمن و لاینحل باقی خواهد گذاشت. بیشتر تأمل کنید. جلسات، محل تضارب اندیشه هاست. من برای چندمین بار التماس و خواهش و تمنّا می کنم که ستاد کرونا از پژوهشگران اجتماعی و جامعه شناسی استان برای طرح پیشنهاداتشان مبتنی بر دستاوردهای تحلیلی شان از شرایط کف جامعه در جلسات کمک بگیرد تا بتواند بهترین تصمیم ها را برای مردم اخذ کند. به جز این شک نکنید هر تصمیمی بگیرید اشتباه و قابل مؤاخذه است و فردا باید در پیشگاه خدا و مردم پاسخ بدهید. این پژوهشگران هستند که مردم را، جامعه را و عواقب تصمیم های شما را می شناسند. پنجم اینکه اگر قرار است محدودیتی اجرا شود، خب بشود، اما نظارت هم جدی و قوی باشد. یک بام و دو هوا نباشد، تبعیض نباشد، تشتت نباشد.باور کنیم و باور کنید که وحی منزل نیامده یک قسمتی از جامعه را زیر چکمه تصمیم های همراه با بی تدبیری و عجولانه و بخش دیگرش را زیر ماسک های اجباری خفه کنیم! جامعه با ما همراه است اگر ما هم با جامعه همراه باشیم. دکتر نمکی وزیر محترم بهداشت قشنگ گفت آنجا و در نامه ی زیبایش به محضر رهبر معظم انقلاب اسلامی که؛ «تا خدا هست که یاریمان کند، شما هستید که نصیحت و دعایمان کنید، مردمی هستند که حرفهایمان را بشنوند و همراهیمان کنند، مدافعین عاشق سلامتی هستند که مهر بورزند و خسته نشوند، مادران و پدران شهدائی هستند که دعای نیمه شبانشان عطر دل انگیز کاروانمان باشد، یقین داریم که مهارش می کنیم و بی تردید دوباره بر می گردیم به روزهائی که مردم عزیز کشورمان با سلامتی و شادمانی در کنار هم زندگی کنند.»

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)