هرم پور – چند شب قبل در حاشیه مراسم بزرگداشت شهدای عزیز رسانه کنار یکی از همکاران مطبوعاتی خودم نشسته بودم. درد دل می کردیم. از مشکلات مالی و معیشتی گرفته تا بی تفاوتی بعضی مسئولین و البته گلایه از کم خوانی مردم استان. از من پرسید:«آینده توسعه استان را چطور می بینی؟» تأملی کردم. گفتم:«اگر از منظر آمار و ارقام برایت صحبت کنم همه چیز گُل و بلبل است. اما اگر از واقعیت ها می پرسی، من معتقدم شرایط خوبی نداریم.» کمی جا خورد و شاید برای همین بود که پرسید:«فکر نمی کنی کمی نسبت به مسائل استان با بدبینی روبرو می شوی؟» گفتم: « این چیزی که تو بدبینی می نامی، بدبینی نیست، واقع بینی است. باید بپذیریم که ما در خراسان جنوبی حتی در میانه ی راه توسعه هم نیستیم.» واقعیت همین بود که برای آ ن دوست عزیز رسانه ای گفتم. بله. ما حتی در میانه ی راه توسعه هم نیستیم و من این جمله را با نگاهی عمیق و نه سطحی به بسیاری از استانهای کشور می گویم. بر اساس یک عادت به یادگار مانده از سالها قبل، دیدگاههای رسانه ای سایر استانها را مدام رصد می کنم و نوع نگاه مسئولین، نخبگان، مردم، و برنامه سازان و برنامه ریزانشان نسبت به مسائل توسعه ای را می بینم. هنوز فاصله ی ما با آنها خیلی زیاد است؛ شاید به دلیل عمق محرومیت های استان، شاید به دلیل کم کاری نخبگان استان، شاید به دلیل ضعف بخشی از مسئولین استان، شاید به دلیل چربیدن سیاست و منفعت و مصلحت بر بعضی تصمیم های سرنوشت ساز در استان، و شاید به دلیل کم خوانی و کم خواهی مردم استان. اما هیچکدام از اینها باعث نمی شود ما در مسیر توسعه همیشه «خوش بین» باشیم و یا همیشه «بدبین». توسعه، یک فرایند است. و در هر فرایندی، «خوش بینی محض» و یا «بدبینی محض» خطرناک ترین راهی است که می توان برای قدم برداشتن در آن انتخاب کرد. اگر من را به جانبداری سیاسی متهم نمی کنید این چند جمله ی زیبا از دکتر «محسن رنانی» اقتصاد دادن برجسته کشور را تقدیم حضورتان کنم. ایشان می گوید:«توسعه یعنی گذار یک ملت از سطح هوش جمعی به سطح عقلانیت جمعی و نهایتاً به سطح خردمندی جمعی. من در گذشته گمانم بر این بود که هوش افرد یک ملت(آی کیو) برای شکل گیری فرایند توسعه باید بالا باشد. اما با مطالعه ی بیشتر متوجه شدم که برای شکل گیری فرایند توسعه هوش فردیِ بالا لازم نیست. بلکه باید هوش جمعی و مهم تر از آن توانایی تبدیل هوش جمعی به عقلانیت جمعی به تدریج افزایش یابد. اصلی ترین ساز و کار تبدیل هوش جمعی به عقلانیت جمعی نیز، مهارت گفت و گوست». اشتباه در مسیر توسعه یعنی برداشتن گام های غلط، یا غلط برداشتن گام هایی که می توانستند خیلی بهتر، به موقع، و مناسب تر برداشته شوند. معتقدم یکی از بزرگ ترین اشتباههای ما در سالهای گذشته در مسیر توسعه استان، افتادن در گرداب سهمگینِ صفر و صد دیدن دستاوردها یا شکست ها بوده. یعنی همان «خوش بینی محض» یا «بدبینی محض». نمی دانم. شاید این هم به عقلانیت جمعی ما در استان ربط داشته. اما فرایند ارزیابی و قضاوت درباره ی توسعه را باید بینابین دید. ما وقتی در میانه ی راه بنشینیم و منصفانه قضاوت کنیم، بهتر و دلسوزانه تر می توانیم به جای تخریب و نقدهای ناامید کننده یا تعریف و تمجیدهای بی اساس، راهکار ارائه کنیم و مفیدتر باشیم. به نظر شما خوب نیست این راه را انتخاب کنیم؟
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ و صفحه @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)