بهروزی فر – نفس های سال ۱۳۹۹ به شماره افتاده، ننه سرما، ساکش را بسته و به زودی از روز و شب های روزگار می رود تا جایش را به عمو نوروز بدهد و صدای حاجی فیروز، گوش شهرها را پر کند؛ “ارباب خودم، «سامبولی بلیکم» ! ارباب خودم، سرِتو بالا کن!ارباب خودم، لطفی به ما کن، ارباب خودم، به من نگاه کن! ارباب خودم، بزبز قندی، ارباب خودم، چرا نمی‌خندی” ؟ و صدای خنده های دلنشین مردم است که در آن روزها، روح را جلا می دهد و تکدر خاطر یک سال سخت را از بین می برد. بدون تردید، همه ما چشم انتظار رخت بر بستن آخرین سال هزار و سیصدی! از این قرن هستیم و دل مان می خواهد از شرِّ این روزهای پر دلهره و آشوب، پر از غم و غصه، پر از خبرهای باور نکردنی، پر از خاطره های فراموش ناشدنی، پر از اتفاقات غیرمنتظره و… راحت شویم، و به راستی که چه اوقات تلخی در این سال بر ما گذشت و چقدر مرگ را در یک قدمی خود، دیدیم و ترسیدیم و واهمه مهمان خانه قلب هامان شد. و حالا جنب و جوش مردم در سطح شهرها به ویژه در بازارها و مراکز فروش، حکایت از آماده شدن همه برای استقبال از سالی میمون و مبارک، بدون دغدغه، با اوقاتی خوش دارد. این روزها، علیرغم تأکیداتی که بر رعایت دستورالعمل های بهداشتی می شود، اما مادران و پدران زیادی، دست در دست فرزندان خود، برای تهیه رخت نو، راهی بازار شده اند تا کودکانه های عزیزان شان در عید نوروز با کفش و لباس جدید همراه شود. در همه سال ها، ماجرا همین بوده، و همواره شگون، بهانه خوبی است برای ما که دستی به سر و گوش احوالات مان بکشیم، خانه تکانی کنیم، فرش و پرده بشوییم، سبزه بکاریم، سفره هفت سین آماده کنیم، شیرینی و آجیل بخریم و هر یک به اندازه وسع و بضاعت، کم یا زیاد، خودمان را برای حلول سال نو مهیا نماییم. حالا در این میانه، هستند هم استانی هایی که دست روزگار برای شان چنان رقم زده که ناچارند بر این دلخوشی ها چشم بپوشند و ناخواسته، خواسته دلبندان شان را نادیده انگارند و کم نیستند کودکانی که دست تقدیر، گل لبخند را از چهره کودکانه شان پاک کرده و کودکی هاشان، لحظه های شیرینی! ندارد. و هفته احساس و نیکوکاری، فرصت خوبی است برای آنها که دست شان به دهان شان می رسد و یارای دل کندن از داشته های شان دارند و به قول مرحوم مهدی الهی قمشه ای؛
“به جُز خالق که از کلّ بی نیاز است / خلایق را به یکدیگر نیاز است”
می دانند که نیاز، واقعیتی است که در چرخش روزگار دوار، در تقدیر همگان قرار می گیرد، و اگر امروز، دست فتاده ای را بگیرند، در فردای نداری، تنها نخواهند ماند. توجه به نیازمندان و دستگیری از مستمندان، در فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی ما همچون دیگر شریعت‌ها و سنت‌ها، جایگاه ویژه ای دارد و یکی از فضایل بزرگ انسانی به شمار می رود و مهمترین پیامدهای آن، تبدیل نگرانی و اضطراب به مودت، اعتماد و اطمینان، کمک به استحکام بنیان خانواده ها، درآمد زایی برای نیازمندان، کوتاه شدن دست نیاز بخشی از جامعه، به گردش درآمدن ثروت در اجتماع و از همه اولی تر، ارتقاء امنیت و رفاه عمومی می باشد. پس اگر چه تبعات کرونا و گرانی ها و کم شدن درآمدها و… دست مان را بسته اما بر همه ما لازم است که هوای دل هم را در آستانه سال جدید داشته باشیم و به قول صائب تبریزی؛
“همچو خورشید به ذرات جهان قسمت کُن/ گر نصیبِ تو ز گردون، همه یک نان باشد”!!!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
