بهروزی فر – امیدوارم الان که این مطلب را می خوانید، این مشکل برطرف شده باشد یا متولیان امر برای رفع یا کمتر شدن تبعات آن، چاره ای کرده باشند. ۱۶ ساله بود و دانش آموز مقطع دوم دبیرستان، می گفت: از شنیدن خبر بازگشایی دوباره مدرسه ها، کلی ذوق کردم، بعد مدت ها بالاخره قرار بود دوستان و رفقا را حضوری ببینم، نه در قاب تلفن!روز  ۱۴ فروردین، مادر، من و خواهرم را با هزار خواهش و التماس از زیر قرآن رد کرد، مدام می گفت؛ حواس تان باشد ماسک تان را سر کلاس از روی صورت تان برندارید، از خودکار و وسایل دیگر بچه ها استفاده نکنید، اگر وسیله ای به کسی دادید، بلافاصله دست های تان را ضدعفونی کنید، اگر توانستید و خیلی ضرورتی نداشت، از رفتن به دستشویی مدرسه بپرهیزید، الان که ماه رمضان است و نمی خواهید چیزی بخورید، پس توی حیاط هم ماسک تان را برندارید، اگر کسی سرفه می کرد یا حال ندار بود، از او فاصله بگیرید و… بخش عمده ای از پروتکل ها یا همان دستورالعمل بهداشتی مادر، همان ابتدای کار زیر سؤال رفت. توی حیاط مدرسه، تعدادی از بچه‌ها ماسک نداشتند که با تذکرهای مداوم آقای ناظم، ناچار می شدند ماسک بزنند، اما تا چشمش را دور می دیدند، دوباره ماسک را به دست شان آویزان می کردند و بدون ماسک، بین بچه ها وول می خوردند، توی کلاس ۱۵ متری مان هم صندلی ها درست مثل شرایط عادی، کنار هم چیده شده بود و خبری از رعایت فاصله اجتماعی نبود، یکی از بچه ها می گفت؛ خودش مصاحبه آقای معاون وزیر را شنیده که گفته است فاصله اجتماعی دیگر در دستور العمل ها جایگاهی ندارد و با توجه به برداشتن محدودیت ها دیگر نیازی به رعایت این اصل نیست!! جای مادرم خیلی خالی بود، او قطعاً اگر  این صحنه ازدحام جمعیت در محیط کوچک کلاس را می دید، از فرستادن ما به مدرسه پشیمان می شد. آقای معلم که آمد، اولین کاری که کرد، در کلاس را باز گذاشت و پنجره ها را هم باز کرد و بعد از یک احوالپرسی مفصل و آشنا شدن با بچه هایی که تا امروز از طریق شبکه دائم المشکل شاد با آنها در ارتباط بود، درس را شروع کرد. بعضی از بچه ها نیامده بودند و خبر رسید که کرونا دارند و باید آقای معلم، بساط فضای مجازی را هم برای استفاده آنها راه بیندازد. راه اندازی تجهیزات، اندکی زمان برد، اما بالاخره تدریس حضوری به طور رسمی آغاز شد. مبحث تازه بود اما بچه ها ترجیح دادند اول اشکالات قبلی حل شود و بعد آقای معلم، درس جدید را ارائه نماید. همهمه کلاس های دیگر به خاطر باز بودن در، مانع درست فهمیدن توضیحات می شد، بچه ها خواستند آقا معلم در را ببندد. قرار گرفتن کلاس در قسمت نَسَر ساختمان و نسیم خنک صبحگاهی، اعتراض بچه ها را به همراه داشت، البته بخشی از این گلایه را بگذارید به حساب روزه و گیجی همه به جهت اجبار در بلند شدن از خواب بعد سحر!  علت هر چه که بود، باعث شد از خیر باز بودن پنجره ها هم  بگذریم. کمی که گذشت و هوای کلاس سنگین شد، آقا معلم یکی از پنجره ها را نیمه باز کرد. وسط حل مسئله، صدای سرفه های خش دار یکی از بچه ها باعت شد درِ کلاس دوباره باز شود و آقا معلم که کاملاً مشخص بود نگران شده، جویای احوالش شد و با اطلاع از بی حالی اش، او را روانه دفتر کرد و کمی بعد هم آمد و وسایلش را برداشت و در مقابل چشم های نگران بچه ها از کلاس خارج شد. همهمه بچه ها و صدای معلم ها از دیگر کلاس ها، دوباره باعث بسته شدن در شد و این باز و بسته کردن متوالی در، بالاخره به زنگ تفریح گره خورد و بچه ها بی صبرانه از کلاس بیرون زدند. وسط حیاط، ناظم بنده خدا، لابه لای بچه ها مدام در حال تذکر دادن بود، هم برای ماسک زدن آنها و هم رعایت دستورالعمل های بهداشتی، اما کو گوش شنوا!! مطمئنم مادرم اگر این صحنه ها را ببیند، باید قید کلاس های حضوری و لذتِ بودن در کنار دوستانم را فراموش کنم، ولی ای کاش، طوری برنامه ریزی می شد که کلاس ها در طول هفته توزیع می شدند، هر روز دو یا سه کلاس، آن هم در نمازخانه، کلاس های بزرگتر و حتی حیاط مدرسه، درست مثل مدرسه پسر خاله ام در تهران! او می گفت، و من به تأکید مدیران آموزش و پرورش بر الزام به حضور دانش آموزان در مدرسه به روال قبل کرونا فکر می کردم و به اخبار منتشره از حوزه بهداشت و درمان از صعودی شدن آمار کرونا طی روزهای اخیر، که بخشی از آن به سفرهای نوروزی بستگی دارد و می تواند با حضور بچه ها در مدرسه بدون لحاظ ضوابط بهداشتی، تشدید شود. اگر چه بنا به پیش بینی ها، کرونا از مرحله پاندمی و همه گیری فاصله گرفته و وارد فاز اندمی یعنی تعداد نسبتاً ثابت افراد بیمار در طول زمان شده، اما کوچکترین خطا و سهل انگاری می تواند راه تکرار بر خطر باشد و دوباره عرصه را بر همه تنگ کند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)