هرم پور – چند روز پیش و در تعطیلات دو سه روزه ی هفته قبل، فرصتی دست داد تا سری به خانه ی آرشیو مطالب منتخبم از رسانه های محلی استان در این چند ساله بزنم و جارویی به گوشه و کنارش بکشم.اگر شما هم حوصله کرده اید و چنین آرشیوی را برای خودتان درست کرده اید، حتماً لذتی را که حالا من از آن حرف می زنم و بابت سر زدنی دوباره و مروری چندباره بر صدها خبر وگزارش، و بعد، یکی یکی آنها را پاک کردن و یا به خانه ای دیگر منتقل کردن برایم به ارمغان آورده، کاملاً متوجه می شوید. اما همانطور که در کنار هر لذتی، یک افسوس و در کنار هر شادمانی، معمولاً یک غم هم وجود دارد، سر زدن های چند باره، آن هم بعد از سالها به چنین خبرهایی، افسوس های بی انتها و تعجب های ناباورانه به چهره ها می نشاند. افسوس و تعجب از اینکه در بعضی از مقاطع، فضای توسعه استان چقدر پر رنگ بوده، کلیدواژه ها و صحبت ها و نوع نگاه مسئولین به فضای توسعه استان چقدر بار و ثقل و وزن داشته، آینده نگری ها و افق های ترسیم شده چقدر عمیق بوده اند و رؤیای ترسیم شده برای شهروندان خراسان جنوبی در سالهای بعد، چقدر می توانسته اند به واقعیت نزدیک شوند اگر…..بله. و متأسفانه درست همینجا، یعنی بر سر دو راهیِ «اما» و «اگرها» ، سرنوشت استان ما و مردمش تعیین شده است. بسیاری از این«اگرها» به واقعیت نپیوستند، بسیاری از این «اگرها» در تغییر های سیاسی دچار التهاب و فراموشی شدند، بسیاری از این «اگرها» با رفتن یک مسئول، رفتند و با آمدن یک مدیر، زیر دست و پای بی سلیقگی های او، لِه شدند، و بسیاری از «اگرها» در تلاطم فراموش کاری ها و سهل انگاری های طیفی از نخبگان و فقدان مطالبه گری های به موقع مردم، نابود شدند. آری! خراسان جنوبی می توانست بسیار بهتر و توسعه مندتر از حالا باشد، می توانست حالا، حداقل همپای بسیاری از استانهای توسعه گرای کشور حرف های بسیار برای گفتن داشته باشد، اگر؛ ۱ – اگر در همه ی این سالها، حداقل به اندازه ی نصف صحبت ها و شعارهایی که بعضی مسئولین و مدیران استان درباره ی ظرفیت های استان سر می دادند، به جای شعار، عمل می کردند. ۲ – اگر نخبگان، مردم، دلسوزان و معتمدین و مطالبه گران اجازه نمی دادند هر مسئول ضعیف و ناکارآمد و بی لیاقتی بر صندلی مقدس مدیریت این استان بنشیند و مسیر توسعه را را منحرف کند و یا سالهای سال، به عقب برگرداند. ۳ – اگر نخبگان، و دستگاههای فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی در استان به وظایف خود در قبال تشویق مردم برای رها کردن سرمایه های انباشت در بانک ها و سرازیر کردن آن به عرصه ی تولید استان واقف می شدند و عمل می کردند. ۴ – اگر قدر بعضی فرصت ها و نعمت ها مثل مدیران خوب، سفرهای خوب، اتفاق های سرنوشت ساز سیاسی و اقتصادی و اجتماعیِ خوب، نگاههای مقطعیِ خوب و پیگیری های اعتباری و قول ها و وعده های قریب به تحققِ خوب را در استان می دانستیم. ۵ – اگر به جای تصمیم های احساسی، به تعقل و منطق، بهای بیشتری می دادیم و به جای تصمیم های سریع، آرام تر و با طمأنینه ی بیشتری به پیش می رفتیم. ۶ – اگر با خودمان، با مسئولین و با شیوه ها و رویه های مدیریتی، صریح تر برخورد می کردیم و مواجه می شدیم. ۷ – اگر آینده را فدای بعضی قول ها و وعده های بی مغز و تهیِ امروز و دیروز، و گذشته را فدای برخی آرمان گرایی های توسعه ای بی سرانجام نمی کردیم. ۸ – اگر به جای تعارف و رودربایستی در مدیریت استان، به جدیت و تعهد می چسبیدیم و به جای کپی برداری از سایر استانها و شهرستانهای کشور، مستقل، با قدرت و قوی عمل می کردیم. ۹ – اگر اجازه نمی دادیم سرنوشت توسعه استان به برخی تصمیم های سیاسی، آدم های سیاسی و نگاهها و شیوه های مدیریتی سیاسی شان گره بخورد. ۱۰ – اگر استانمان را بیش از آنچه هست دوست می داشتیم، و بیش از آنچه هست، به همه ی دلسوزان و نخبگان و دغدغه مندان واقعی استان(نه مشتی عناصر ظاهرپرور و ظاهرپسند) احترام می گذاشتیم و میدان می دادیم.آری. چه بسا حتی بخشی از این «اگرها» امروز واقعیت های محقق شده بودند، قطعاً ما هم سنگ یا حتی در ترازی بالاتر از بسیاری از استانهای دیگر، رفاه و آسایش و حتی آرامش بیشتری داشتیم. افسوس!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)