اسب ناآرام کرونا دوباره افسار برید و سر به طغیان گذاشت. این موجود انگار رام شدنی نیست. تصور ما که می توانیم به این زودی ها دست نوازش بر سر و رویش بکشیم و او هم با لطافت و ملاطفت به ما سواری بدهد از اساس باطل است. کرونا آمده است تا بماند، نه برای چند هفته و چند ماه و یکسال،که شاید برای سالهای سال. خاطرمان جمع شد، دلهایمان آرام، به روی خطر چشم بستیم، و دوباره سُر خوردیم به همانجایی که بودیم. شاید هم بدتر از آن. و البته این کرونای بد کین می داند که خنجرش را به کجا بزند. او درست به همان جایی می زند که نقطه ی خاطرجمعی ماست. آمار مبتلایان کشوری و استانی بالا رفت. دوباره و در میان ناباوری مذموم ما. دوباره و در میان خوش باوری و خوش خیالی بی نهایت ما. آمار بستری شده ها هم بالا رفت. و البته به آمار فوتی ها هم اضافه خواهد شد. همین یکی دو هفته قبل نظرسنجی ها می گفتند که حدود ۳۷ درصد از شهروندان به میزان زیاد، ۱۷ درصد تا حدودی و ۲۲ درصد به میزان کم گفته اند که از ابتلای خود به بیماری کرونا ترس دارند. همچنین ۲۴ درصد از مردم ایران بیان کرده بودند که اصلاً ترسی از ابتلای خود به بیماری کرونا ندارند! خود ما یعنی حدود ۱۶ درصد ما مردم بیان کرده بودیم که با آمدن کرونا اختلافات و دعوا و مرافعه در خانواده هایمان بیشتر پیش آمده است. ۵۶ درصدمان هم موافق بودیم که «خانه نشینی و محدودیت رفت و آمد» تا از بین رفتن کرونا ادامه داشته باشد. یافته های نظرسنجی نشان می داد ۵۷ درصد مردم ایران امید زیادی دارند که بحران کرونا در یکی دو ماه آینده حل شود و زندگی به روال عادی برگردد. طبق نتایج، حدود ۸۰ درصد از شهروندان به میزان زیاد، حدود ۹ درصد تاحدودی و ۱۱ درصد هم به میزان کم رعایت توصیه های بهداشتی برای پیشگیری از کرونا را به اطرافیان شان تذکر می دادند. انگار همه یک بازی بود. اما اینطور نبود. همیشه اینطور نیست که کسی دورمان بزند، گاهی خودمان، خودمان را دور می زنیم و گاهی خودمان خودمان را بازی می دهیم، چه با آمار، چه بی آمار. اینجا همه مقصریم. ما «مردم» که بی تفاوتی را پیشه ساختیم بیشتر از همه، و برخی از «مسؤولان» محترم که با بعضی تصمیم ها بی تفاوتی یا فرار از نگرانی را باب کردند در رده بعدی، و «رسانه ها» که این روزها کمی از وظیفه هایشان فاصله گرفتند و با پوشش خبرهای نو، پنداشتند فقط باید آمار بدهند و بس؛ انگار که گرگ کرونا از هیاهوی آمارها می ترسد و به دشت بی خیالی ها و آرامش ما حمله نمی کند! این وسط کدام عقل سلیمی نمی داند که وقتی محدودیت ها برداشته و نظارت ها کم بشود، وقتی جاده ها باز شوند و به توصیه های محترمانه و متواضعانه برای رفتن به سفر بسنده شود، وقتی مراسم ها و تالارها و گردهمایی ها و تجمع ها با پیوستهای بهداشتی بدون تضمین دوباره جان بگیرند، کرونا دوباره که نه، صدباره پرورش می یابد، نقطه به نقطه تخم شومش را می پاشد و تکثیر می شود و سلامتی مان را شخم می زند و جان و آرامشمان را همه با هم یکجا می بلعد؟! شنیده اید که « الناس علی دین ملوکهم»؟ داستان ما همین است که «ملوک» محترم ما این روزها کمی ساده انگاری کردند و شاید غرور یا نخوت یا سستی یا سهل انگاری یا شاید حتی تخمین کاذب از آینده زیر دلهایشان زد و با تصمیم هایشان، پروتکل ها را به خاک سیاه نشاند. بنده خدا وزیر پرتلاش و خدوم و ایثارگر بهداشت که داد می زند از طرف برخی مسؤولان تحت فشار است و من که عاقبت می ترسم در میان این همه تکذیبیه، «شنبه» ای از راه برسد و آنچه نباید بشود، درباره ی او بشود. مردم به ویژه پس از چند ماه محدودیت های نفس گیر و سخت گیری های مختلف، بی شائبه و ترس، مترصد ورود بی مراعات به جامعه شده اند. این ما مسؤولین و رسانه ها هستیم که باید نگران تر از قبل، عاقلانه تر از قبل، پرتلاش تر از قبل، احساس مردم و شاخک های درکشان را تحریک کنیم، حرکت های جامعه را مدیریت کنیم و اجازه ندهیم شرایط دوباره همانی شود که از قبل بود. نگذاریم کار به آنجایی برسد که از قبل نبود و حالا شد. اگر خروجی جلسات متعدد و تصمیم های مختلف و اطلاع رسانی های پرهیمنه، دوباره به زیر کشیدن زحمات کادرهای ایثارگر درمانی و بهداشتی و دوباره افزایش آمار ابتلا و دوباره زمزمه ایجاد محدودیت هاست، شک نکنیم که شکست خورد ایم، شک نکنیم که بی فایده بوده ایم، شک نکنیم که یا دور خورده ایم یا بازی. شک نکنیم که بلد نیستیم مدیریت کنیم، شک نکنیم غافل شده ایم؛ چه در تصمیم ها، چه در اجرا ها و چه در نظارت ها! بی تعارف و تعصب، اشتباه را بپذیریم، اعتراف کنیم و برای اصلاحش قدم برداریم. مردم عزیز! هم استانی ها گرانقدر! به دور از هرگونه تعارف باید باور کنیم که کرونا آمده تا ما را بکُشد و ببرد و خاکمان کند. چیزی جز این از این «ناشناخته ی اهریمن» سراغ دارید؟ تنها و تنها سلاح ما، فعلاً وجود حساسیت و مراقبت و توجه و رعایت است و بس. به تصمیم های مسؤولین دل خوش نکنید. آنها زیر فشار روانی جامعه، در تنگنای هجمه های مختلف اقتصادی و اجتماعی، و زیر بار مسؤولیت های مختلف، و شاید برخی اخلاف نظرها، گاه تصمیم هایی می گیرند که نه به صلاح است و نه قابل قبول. ما مجبوریم بپذیریم و گردن بگذاریم، هر چند می دانیم گاهی به نفع ما نیست. لطفاً خودتان مراقب خودتان باشید. خودتان سفر نروید. مراسم نروید، در تجمعات شرکت نکنید، موازین بهداشتی را رعایت کنید، خودتان به فکر خودتان، خانواده هایتان، فرزندانتان و اطرافیانتان باشید. خودتان قدر زندگی تان را بدانید و خودتان مواظب باشید. نماز و جشن و عروسی و حرم و زیارت و دورهمی و کلاس و شب نشینی و شب مانی در کوه و دشت و دمن و تفریح، همیشه هست، اما «زندگی» همیشه نیست، پدر و مادر و همسر و فرزند، پدربزرگ و مادربزرگ و دایی و عمه و عمو و خاله و دوست و خوش همیشه نیستند. باور کنیم که شرایط سختی داریم. یک غفلت ما، سوگ یک عمر را به دنبال دارد . بی محابا به دریای خوش خیالی هایمان نزنیم. کرونا را جدی بگیریم، همانطور که زندگی را جدی می گیریم. حداقل به همان اندازه که این ویروس بدشگون، کمر همت به ویرانی و مرگمان بسته، ما هم او را جدی بگیریم. ۲۳ نفر پنجشنبه، ۱۵ نفر جمعه، و ۱۶ نفر هم دیروز شنبه . امروز چند نفر؟ فردا چند نفر ؟ پس فردا چند نفر؟ جای خالی امروز و فردا را چه عددی پر می کند؟ چه کسی می داند؟ چه کسی حدس می زند؟ آنچه حالا می توان گفت فقط همین است؛ تصمیم های شخصی خوب، همت های گروهی عاقلانه و و اراده هایمان این جاهای خالی را پر خواهند کرد. شاید با عددهای کمتر، و شاید هم با عددهایی بیشتر. همه چیز به خود ما بستگی دارد. همین و بس.
(لطفا نظر و پیشنهاد خود در رابطه با یادداشت های روزنامه را به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال فرمایید)
سرپرست معاون هماهنگی امور اقتصادی استانداری خراسان جنوبی گفت: کارگروه رصد و پایش علل جذب
