هرم پور – با شروع اسفند، بازارها به شدت شلوغ می شوند، خریدهای عید رونق می گیرند و شهروندان هم استانی به رسم همه ساله برای تهیه ملزومات عید، از کفش و لباس گرفته تا سفارش شیرینی و خرید آجیل و میوه، به بازار می آیند. مشکلات اقتصادی و ضربه های مهلکی که در این چند ساله بر پیکره ی در حال احتضار اقتصاد بعضی از خانواده ها به ویژه در استانهای محرومی مثل خراسان جنوبی نواخته شده، رمقی برای سربلند کردن، ایستادن و چند قدم راه رفتن بسیاری از این خانواده ها در بازارهای پر زرق و برق شب عید باقی نگذاشته است. در میانه ی قیمت های سر به فلک کشیده ی انواع آجیل و شیرینی و کفش و لباس، و در ورطه ی بی پایان و بسیار سختِ افزایش سرسام آور قیمت اجاره ها و هزینه های درمان و تحصیل و تعمیر، گاهی صدای نحیف و خفیف فرو ریختن پایه بعضی از زندگی ها و به پایان رسیدن بسیاری از عشق ها و ناقوس دردناک مهاجرتهای ناخواسته و ترک وطن و صدای شکستن شیشه امید و انگیزه ها به فردا هم به گوش می رسد. مسئولان عزیزی که علی القاعده باید هم بر اساس وظیفه ای همیشگی به جامعه ی تحت مدیریتشان امید و انگیزه تزریق کنند، هرچه بگویند و تلاش کنند این شریط را گل و بلبل نشان دهند، واقعیت چیز دیگریست. واقعیت، حقوق اندک و دستمزدهای ناچیزیست که کفاف یک خرید بسیار ساده برای عید را هم نمی دهد. واقعیت، خجالت های مکرر خانواده ها در برابر فرزندان است. واقعیت، شرمندگی بازنشسته ی عزیز ما در برابر نوه هاست. واقعیت، چهار یا پنج میلیون میانگین حقوقی بسیاری از خانواده ها در استان ماست که با همسر و یکی دو فرزند، و ماهی کنار گذاشتن دو میلیون برای اجاره و قسط وام ها، باید با همان دو سه میلیون باقی مانده، هزینه خورد و خوراک و کیسه برنج حداقل پانصدهزار تومانی و چهارعدد میوه صدهزار تومانی و رفت و آمد و تعمیر ماشین و سرویس وسایل منزل و دارو و درمان و بهداشت و پُر یا کشیدن یکی دو تا دندان و احیاناً یکی دوتا دعوتی و میهمان داشتن و هزینه های تحصیل فرزندان را تأمین کردن، حیاتش را تضمین کند. از مسئولینی که سیاست های غلط و تصمیم های نادرست اقتصادی آنها، مسبب الاسباب ایجاد چنین وضعیت رنج آوری برای مردم بوده و در کمال ناباوری و در نمایش هایی مضحکه آمیز، گاهی در برابر مردم عزیز، با این مشکلات ابراز هم دردی می کنند انتظاری نیست. بعضی از این مسئولین عزیز در سطح کشور و چه در سطح استان، در دنیایی کاملاً جدا از دنیای اقتصادی ما و شما زندگی می کنند و باور کنید همه یا بخش مهمی از آنچیزی که به عنوان دلسوزی و هم دردی بیان می کنند، یا عموماً مُسَکِّنی برای کاهش وجدان های به درد آمده شان است یا بیان آرزوهایی که ناخودآگاهشان برای فرار از شرمساری های بی پایان جلو پایشان می گذارد. چند روز قبل در بازار بیرجند بودم. یکی از دوستانم لباس فروشی دارد. می گفت: «واقعاً فقر بیداد می کند. مردم پولی برای خرید ندارند. برای اولین بار است که می بینم افراد زیادی از شهروندان به مغازه ام مراجعه می کنند و لباسها را قسطی و چندماهه می خرند. در این یک ماهه تعداد خیرینی که برای سفارش لباس برای مجموعه های حمایتی از خانواده های نیازمند به مغازه ام مراجعه کرده اند از تعداد کل مشتری های این چندماهه ام بیشتر بوده». درباره ی گرانی ها واقعاً نمی دانم دیگر چه چیزی باید بنویسم. هر روز برایم پیام می فرستند که دیگر کم آورده ایم، شما را به خدا بنویسید که این رسمش نیست. جامعه حتی جامعه ی اصیلی مثل جامعه اقتصادی خراسان جنوبی در حال تبدیل شدن به یک دو قطبی کاملِ دارا و ندار است و اگر چیزی هم در این رابطه می نویسید و نقدی می کنید، فردا به جرم سیاه نمایی از هزار جا زنگ می زنند و تهدید و توصیه می کنند. فقر و نداری در بخش هایی از این استان واقعاً بیداد می کند. من شرم دارم بعضی از اتفاقاتی را که پیامدهای همین مشکلات اقتصادی است و در حال روی دادن در اطراف ماست، به قلم بیاورم و بنویسم. اما متأسفانه حتی در همین استان مسئولینی هستند که هیچ شرمی از نادیده گرفتن چنین مشکلاتی و اولویت دادن به کارهای تکراری، به حرف های تکراری و خسته کننده و به قول ها و عده های تکراری و تهوع آورشان ندارند. در چنین تنگنایی که بسیاری در حال خفه شدن زیر چکمه های سنگین لشکر وحشی فقر هستند، بیایید خود ما مردم به فکر هم باشیم؛ انصاف داشته باشیم، از حال هم خبر بگیریم، توقعات مان را از همدیگر کمتر کنیم و در آستانه سال نو، هرطور شده حتی برای مدت کمی همدیگر را به صبر و تحمل تشویق کنیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)