هرم پور-   اداره کل هواشناسی استان  روز شنبه اول مردادماه به ادارات و دستگاههای اجرایی استان «هشدار سطح زرد» داد. «سطح زرد» با تقویت اختلاف فشار در سطح زمین و تشدید فعالیت بادهای صد و بیست روزه، از شنبه تا چهارشنبه ششم مردادماه در خراسان جنوبی پایدار خواهد بود. در این مکاتبه از مخاطبین درخواست شده از استحکام سازه ها و پوشش های گلخانه ای و تابلوهای تبلیغاتی بازدید و اطمینان حاصل کنند، برای نهال های جوان و آسیب پذیر، قیم قرار دهند، مردم سعی کنند در خانه بمانند و از سفرهای غیرضروری پرهیز کنند، و در نهایت، دستگاهای مرتبط با مدیریت بحران برای مواجه شدن با هرگونه خطرات احتمالی ناشی از وزش بادهای شدید و کاهش دید افقی، آمادگی لازم را داشته باشند. واقعیت آن است که سطح زرد در استان خراسان جنوبی، قرن هاست وجود داشته است. سالهای متمادی، شاید هزاران سال است که همه ساله در چنین فصلی، بادهای صد و بیست روزه سیستان از اواخر اردیبهشت ماه وزیدن می گیرند و تا اواخر شهریور، هر روز، صحرا و دشت ها و کویرها و واحه ها و قریه ها و روستاها و شهرها را درمی نوردند. گاه چون نسیمی خنک، در گرمای طاقت فرسای تابستان های داغ، به تن ها، جان و رمقی می بخشند و گاه، راه می بندند، خانه خراب می کنند، درخت می شکنند و خسارت به بار می آورند! اما دنیا آرام آرام به سویی پیش می رود که چیزی به نام بحران در قاموس کشورها وجود نداشته باشد، و به جای آن، از واژه ی تهدیدهای تبدیل شده به فرصت و از واژه ی آسیب های تبدیل شده به رشد و از واژه ی مشکلات تبدیل شده به پله های تفکر برای ترقی استفاده نمایند. به خودمان نگاهی بیندازیم و چند قرن گذشته ی خودمان را ببینیم. در گذشته هایی نه چندان دور در ایرانِ ما و به ویژه مناطق سخت و زمختی همچون کویر خشک نیز، مردمان سخت کوش و نیاکان کم ادعا و اجداد پرتلاش ما چه خوب آموخته بودند که از مشکلات، تبری برای ریشه کن کردن ناامیدی ها و از تهدید ها و آنچه امروز به نام بحران از آن یاد می کنیم، اره ای برای بریدن ریشه ی نتوانستن ها بسازند.  آنها  همین بادهای صد و بیست روزه  را که امروز برایش هشدار سطح زرد صادر می کنیم،  مُسَخر دست ها و قدم های توانمندشان کرده بودند، آسبادهایی ساخته بودند و مهارش می کردند. دستاری از هیزم ها را با خس و خاشاک بیابانی در جایی مخصوص از خانه ها می انباشتند و کوزه ای که نم نم آبی از آن به روی این خارها می تراوید را پر از آب می کردند و از باد مهارنشدنی، نسیم فرح بخش تابستانی و از خانه های داغ، دالان های سرد و خنک بهشتی می ساختند. آنها رفاقت با باد را آموخته بودند و به این باور رسیده بودند که وزیدنش به این سرزمین، بی حکمت نیست، عذاب نیست، سختی و زحمت و مشکلات نیست. ما در قرن بیست و یک، به اندازه ی کوله بار سنگین تجربه ها و امیدها  و ایمان ها و باورها، از اجداد و نیاکانمان دوریم. ما هنوز به بسیاری از آنچه در این زخمت سرزمین سخت و رنجور وجود دارد، به چشم تنگ نظرانه ی مشکل و بحران می نگریم. و صد البته هیچ عیبی بر آن دستگاهی که هشدار می دهد یا مردم را به در خانه ماندن تحریض می کند، نیست. چه او هم به امکاناتش، به دست افزارهایی که در این استان، سخت اندکند و نمی توانند از پس مهار این بادها برآیند نگاه می کند، و حق دارد که همچون اسلافش، بترسد و بترساند. روزگار ما در مواجهه با همه ی سختی های این استان بزرگ، این سومین پهناور استان ایران زمین، تا ابد همین خواهد بود؛ تا ابدی که رفاقت با طبیعت را نیاموزیم، تا ابدی که از نیاکان و اجدادمان برای مهار طبیعت، مغرورانه چیزی نیاموزیم، تا ابدی که باد را، باران و سیل را، زلزله را، خشکسالی را، قهر خدا و طبیعت بدانیم و بنامیم و  تنبلی ها و تن پروری هایمان با آسان ترین کلمه ای که به ذهن می آید، از پیش چشم، به صورت موقت، برداریم. خراسان جنوبی، همزاد این طبیعت سخت، اما مهربان است. ما باید به جای هشدار، مهار را بیاموزیم، به جای حال، گذشته و آینده را ببینیم، و به جای پاک کردن صورت مسأله، از فن آوری های روز، که اینک در بسیاری از کشورها به بهترین صورت، طبیعت را به سیطره  گرفته اند، بهره ها بگیریم. ما باید از تنگ نظری ها و تن پروری های مغرورانه ی خودمان دور شویم، اگر نه، خراسان جنوبی، همیشه بزرگ ترین سطح زرد زمین باقی خواهد ماند.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)