بهروزی فر- (آن چه در این مطلب می خوانید، گوشه ای از واقعیت های تلخی است که با کمترین بالا و پایین کردن و انداز برانداز و صد البته دقت، شکل و سیاقی دیگرگونه تر و‌ کارایی بهتری را به همراه داشت). یک ضرب المثل معروف داریم که می گوید؛ “صد بار بیندیش (اندازه بگیر) ، یک بار بینداز(بِبُر) “! مصداق های این ضرب المثل را همه ما در خیلی از امورات زندگی به عینه تجربه کرده ایم. نمونه اش زمانی است که خانه جدیدی می خریم یا اجاره می کنیم و یا اصلاً خسته از ترکیب دکوراسیون تکراری منزل، به فکر جابه جایی وسایل موجود می افتیم. باری به هر جهت! این جابه جایی وسایل که بخواهد اتفاق بیفتد، برای گذاشتن آنها در هر نقطه ای، کلی شرایط را می سنجیم،مثلاً تلویزیون را جایی می گذاریم که در معرض نور مستقیم پنجره یا لامپ و مهتابی ها نباشد تا در تماشای آن با مشکل مواجه نشویم، یا مبل ها را به شکلی می چینیم که هم بیشترین کارایی را داشته باشند، هم به چشم انداز هال یا پذیرایی کمک کنند، یا… چینش درست و جانمایی منطقی وسایل و تجهیزات، چه در محیط کار، چه منزل، ضمن این که استفاده از آنها را راحت تر می کند، در زیبایی بصری محیط نیاز بسیار مؤثر است. این قاعده صد البته در محیط شهری و اماکن عمومی هم مصداق دارد، این را هم مطمئنم که هر کدام از شما بزرگواران، حداقل برای یک بار هم که شده، با دیدن صحنه ای از جانمایی برخی وسایل، در حکمت آن فرومانده اید و با خودتان فکر کرده اید که؛” این را چرا اینجا گذاشته اند”؟! مثلاً  اولین ایستگاه اتوبوس واحد ورودی خیابان طالقانی – از سمت میدان طالقانی یا در اصطلاح عامه فلکه خوسف – را تصور کنید، اگر شهروندی! به ویژه یک فرد پا به سن گذاشته یا دارای معلولیت، به ناچار دقایقی را گاه طولانی! به انتظار بایستد، حتی درصورت تمایل به نشستن، به محض دیدن شرایط ایستگاه، از خیرش می گذرد، چرا که ایستگاه با صندلی های مرتب و سایه بان خوبش، به جهت فضای محدود و گذاشتن بخش بیشتری از پیاده رو برای رد شدن عابر پیاده! در فاصله چند میلیمتری از جوی کنار خیابان، به شکلی تعبیه شده که کوچکترین خطایی هنگام رد شدن از جو و سوار شدن بر اتوبوس واحدی که کاملاً مماس بر لبه جو توقف کرده، امکان سقوط را به همراه دارد. یا اگر بر اساس نوبتی که از قبل گرفته اید، یک روز عصر  برای استفاده از خدمات MRI به بیمارستان امام رضا(ع) گذرتان افتاده و برای دور شدن از محیط شلوغ داخل سالن و جمعیتی که برای فرار از گرمای هوای بیرون، نشستن بر صندلی های داخل را انتخاب کرده اند، بناچار بیرون ماندن را برای گذران دو ساعت وقت انتظار، برمی گزینید، حتماً دیدن ۱۶ صندلی سایبان دار کنار حیاط که ردیف به ردیف کنار هم، بدون مشتری مانده اند، ذهن شما را درگیر خواهد کرد.نصب۱۶ صندلی در یک ردیف صاف کنار دیوار ساختمان که از همان لحظه آمدن خورشید به وسط آسمان تا ساعت ۷ بعداز ظهر، پیوسته رو به آفتاب تند است و فقط در چند ساعت کوتاه صبح، برای نشستن مناسب است، فکرتان را مشغول خواهد کرد. هزینه گزافی که برای تأمین این صندلی ها و در حقیقت رفاه حال مشتری شده، صندلی های پلاستیکی که به زودی در این آفتاب داغ خواهند سوخت، مردمی که برای پناه بردن به سایه، در این شرایط کرونایی! محیط شلوغ داخل را برای نشستن انتخاب کرده اند، دیوار روبرو که می توانست به راحتی نیمی از صندلی را در کنار خود جای دهد و… نصب المان هایی که با فضای درنظر گرفته شده، هیچ سنخیتی ندارند، یا کاشت درختان توت در میانه بلوار پیامبر اعظم(ص) و اشجار غیرمثمر در دو سوی آن، یا تعبیه آسانسور در سالن های فرعی و به دور از دید ارباب رجوعی که ناچار می شود  دو یا سه طبقه را به سختی بالا برود، یا تعبیه تلویزیون های شهری یا بیلبوردها در مکان هایی که کمترین بازدهی را به همراه دارند، یا خط کشی های عابر پیاده ای که در میانه راه به لبه بلوار می رسند و پلکانی که شرایط مناسبی برای گذر ندارند، یا بنای چندین و چند واحد مسکونی در همسایگی مخازن نفت، یا قرار دادن ورودی نمازخانه پارک در کنار در دستشویی، یا ایجاد یک جایگاه سوخت در جوار بافت مسکونی، یا احداث اصلی ترین ساختمان اداری شهر در جوار یک باغ تاریخی و در یک خیابان فرعی، که هم آینده آن باغ را تحت الشعاع قرار داده و هم سطح دسترسی شهروندان را سخت تر کرده است… و نمونه های فراوانی که با کمترین دقت، نتیجه ای بهتر را به همراه داشت و اگر چه خیلی از آنها میراث هایی از گذشتگان است، اما با اندکی تدبیر، قابلیت اصلاح و ایجاد شرایطی برای کاربری بهتر را دارد. محیط شهری، مکان های عمومی، ساختمان ادارات، پارک ها و… برای استفاده عموم مردم هستند که بدون تردید برای هر چه بهتر به نظر رسیدن، هزینه های بسیار زیادی به همراه داشته اند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)