هرم پور – این روزها خبرها خیلی زودتر از همیشه به ما می رسند. خبرهای بد، خیلی زودتر و خبرهای خوب، خیلی دیرتر.از میان دیر یا زودتر رسیدن خبرها و خوب یا بد بودن آنها، من ترجیح می دهم اصالت با خوب یا بد بودن خبرها باشد و قطعاً یک میل غریزی، درون من را وادار می کند که خبرهای خوب را بیشتر از خبرهای بد، دوست بدارم و دنبال کنم. از این بیشتر و مهم تر، آن حس انسانی بیدار شده در بسیاری از ما است که به شدت دوست می داریم که در طراحی، اجرا و به ظهور رسیدن همه یا بخشی از این خبرهای خوب، نقش های بی بدیل داشته باشیم. فوت یک بیمار به دلیل کمبود امکانات پزشکی یک خبر بد است، فوت بیمار دیگری در یکی از شهرستانها یا روستاها به دلیل عدم وجود پزشک متخصص یا فقدان پزشک متخصص در آن لحظه هم یک خبر بد است. فوت شدن، مجروح شدن یا صدمات روحی و روانی دیدن دهها نفر از هم استانی های عزیز به صورت روزانه در جاده های مختلف استان یک خبر بسیار بد است، همچنان که فوت شدن، مجروح شدن یا آسیب دیدن همشهری ها و هم استانی های ما در داخل شهرها به دلیل مشکلات فنی بعضی از خیابانها یا کوچه ها یا چهارراهها، خبرهای بد و بدترند. چند روز پیش یکی از همشهری های عزیزم، در فضای مجازی از سایر شهروندان سؤال کرده بود بدترین اتفاق برای شما چه هست؟ و شهروندی نوشته بود اینکه فرزندی مریض داشته باشی و به خاطر تحریم ها و گرانی دارو، از تهیه دارو عاجز باشی و فرزندت در حال پرپر شدن در جلو چشمانت باشد! خبر بیکاری هزاران جوان در استان، بد است، همچنان که خبر گرسنه خوابیدن صدها هم استانی ما، و خبر از سن ازدواج گذشتن هزاران جوان هم استانی، بد است، همانطور که خبر کور ماندن چراغِ خانه بعضی از زوج های جوان ما به دلایل پزشکی، بد و رنج آور است. اما ما آدم هایی که خبرهای خوب را دوست دارم و می پسندیم که در تولید و تولد این خبرهای خوب نقش داشته باشیم، به همان اندازه یا حتی بیشتر، اینطور دوست می داریم که از معاونت یا شریک بودن در تولید و تولد خبرهای بد به دور باشیم و پرهیز کنیم. اما گاهی اینطور نیست. یعنی گاهی وقت ها، در حالیکه می توانیم مولد یا معاون تولید یک خبر خوب و یک حس زیبا باشیم، معاون یا مولد یک خبر بد یا زمینه ساز دیر به مقصد رسیدن خبرهای خوب هستیم. چگونه؟ پاسخ سؤال خیلی سخت نیست. ما وقتی در انتخاب مسیرها و تصمیم هایمان دچار یک سری تکرار های بی ثمر یا کم ثمر یا غیر اولویت دار می شویم، خیلی وقت ها ناخواسته و با اتخاذ یک مسیر نادرست، در کشتن خبرها و حس خوب مردم و تولید و انبار خبرها و حس بد برای مردم شریک هستیم. بارها نوشته ام و این بار هم باز دوباره به دلیل برخی اتفاق های تلخی که این روزها در اقصی نقاط استان شاهدش هستیم تأکید می کنم که در روزگار تنگ دستی دولت و مشکلات متعدد اقتصادی و مالی و پولی، آنکس که تمکنی دارد و دستش به دهان می رسد و نام پر خیر و برکت «خیر» بر او نهاده اند، وظیفه ای مضاعف دارد، جهادی خطیر و حرکتی عظیم در پیش دارد. من اگر خیر بودم، این روزها در کنار اولویت هایی مثل ساخت مسجد و مدرسه، قطعاً و بلاشک به خیراندیشی های بسیار اولویت دار دیگری فکر می کردم و قدم در راهش می گذاشتم. دست دولت به دلایل مختلف از جمله تحریم ها و به ته دیگ خوردن کف گیر اعتبارها، این روزها از تزریق پول به بسیاری از بخش ها کوتاه شده. جاده های استان در بسیاری از نقاط حادثه خیزند و ماهانه دهها هم استانی ما را به کام مرگ می کشانند، بسیاری از شهرها و روستاها با کمی تزریق اعتباری می توانند پذیرای امکانات پزشکی یا حضور پزشکان متخصص برای نجات جان های بسیار باشند، جوان های بسیاری روز و شب در آرزوی ازدواج به سر می برند، دل مادران و پدران بسیاری به دلیل فقدان خوابگاههای خوب برای فرزندان دختر و پسرشان در دانشگاهها، شب و روز چون سیر و سرکه می جوشد، استعدادهای بی شمار ورزشی و آموزشی و علمی و هنری در میان گرو غبار میدان های خاکی و شهرها و روستاهای بی امکانات یا کم امکانات این استان، در شکم فراموشی فرو می روند، و روزانه به دلیل تهی بودن دست های فراوانی در این استان، یا تولدهایی صورت نمی گیرند، یا با نقصان صورت می گیرند و یا مادران و پدرانی شاهد آب شدن شمع وجود فرزندان دلبندشان هستند. جهاد این روزهای خیرین عزیز ما، تنها مسجد و مدرسه نیست. لبخندها، میدانها، صحنه ها و آوردگاههای دیگری هم منتظرند تا خبرهای خوبی را به دلهای مشتاق برسانند یا خبرهای بد را، کمرنگ کنند و از میانه ی زندگی های پر رنج این روزها، فراری بدهند. بیشتر بیندیشیم، بیشتر فکر کنیم، بیشتر هدایت و حمایت کنیم، اگر رسانه هستیم، بیشتر از قبل طرح و ایده بدهیم و اگر مورد اعتماد رسانه هاییم، بیشتر از قبل، به وظایف خودمان توجه کنیم و دیگران را متوجه اقتضائات زمان، نیازهای جامعه و وظایفشان نماییم. این روزها، اگر بی خیال باشیم، تاریخ، چیزهای خوبی درباره ی ما نخواهد نوشت؛ مخصوصاً اگر خیر یا متمولی باشیم که بدانیم و انجام ندهیم و بهانه بیاوریم. استان، نیازهای بی شمارتری به خیرین عزیز دارد تا غبار رنج از چهره بزداید و اندکی بخندد. دست، کوتاه نکنیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)