هرم پور – یادم هست بارها و بارها این جمله را خوانده ام و شنیده ام که «همیشه کسانی که دیر قول می دهند خوش قول ترین مردم دنیا هستند.» هم من و هم شما می دانیم که شرایط خاص کشور و برخی مشکلات و تنگناها موجب شده بود مردم عزیز ما نسبت به خبرها، صحبت ها و قول ها و وعده های مسئولین حساسیت ویژه داشته باشند. به این معنا که خبرهای خاص در کشور را مدام دنبال و بر اساس وعده های داده شده برنامه ریزی می کردند. درسالهای اخیر اما اتفاق ناگوار دیگری افتاد و آن هم به وجود آمدن حلقه های بی اعتمادی نسبت به صحبت ها، قول ها و وعده هاست. شاید نقطه اوج و تکمیل این زنجیره ی بی اعتمادی، به ماجرای بورس بر می گردد که منجر به ضرر و زیان های فراوان و به خاک سیاه نشستن هزاران خانواده سرشار از امید در کشور شد. ریز موضوعات و ریزماجراهای متعدد دیگری هم در این میان وجود داشتند که طبق معمول با شعارهای بسیار زیبای مسئولین شروع و با بدقولی ها و بدعهدی های میانه ی راه مواجه شدند و تنها خاطره ای تلخ را مثل مُهری برجسته بر دلِ همیشه رنجور این مردم عزیز گذاشتند. و نهایتاً حلقه ای دیگری از حلقه های بی اعتمادی های مردمی به مسئولین را تکمیل کردند. این روزها خبر مهم آغاز طرح ارائه وام های بدون ضامن به کارمندان و بازنشستگان دولتی از طریق دوازده بانک کشور در رأس خبرهای همه ی رسانه هاست. احسان خاندوزی، وزیر امور اقتصادی و دارایی رسماً خبر اعطای وام زیر ۱۰۰ میلیون تومان بدون اخذ ضامن از روز ۹ بهمن را در رسانه ها مطرح کرده بود. بر این اساس کسی که کارمند یا حقوق بگیر ثابت دولت است می‌تواند حقوق خود را وثیقه و اعتبار وامش کند. حتی وقتی ابلاغیه اعطای وام‌های خُرد بدون ضامن برای حقوق بگیران و مستمری بگیران نهایی شد، باز هم وزیر اقتصاد در توئیتی نوشت: «بانک‌ها مکلف به پرداخت تسهیلات زیر ۱۰۰ میلیون تومان بدون ضامن شدند». و البته دقیقاً همان روزی که صالح آبادی، رئیس‌کل بانک مرکزی گفت:«متقاضیان وام‌های خُرد مشروط به ‌اعتبارسنجی باید بتوانند از تسهیلات لازم برخوردار شوند که مقررات آن در حال بازنگری است و تا پایان سال به سیستم بانکی ابلاغ می‌شود.» خیلی ها لبخندی زدند و متوجه شدند که احتمالاً حالا حالاها ارائه وام ها به کارمندان عزیز کار دارد و مشمول زمان خواهد شد و در حالی که دولت خودش هم می داند تقریباً در این شرایط تورمی، کارمندی باقی نخواهد ماند که درخواست وام بدون ضامن نداشته باشد و نقدینگی موجود کشور تکافوی عمل به این قول را نمی دهد، در یک سونامی نامیمون گرفتار خواهد شد و این هم جزو همان عهدهای گفته شده و عمل نشده خواهد بود. در ساعت های گذشته دهها تماس و دهها پیام با محتوای گلایه مندی کارمندان عزیز هم استانی از جواب های سربالای بسیاری از بانک ها (که قطعاً آنها هم در این زمینه حق دارند) برایم ارسال و برقرار شده که «از شنبه به بانک های معرفی شده که حقوقمان را از آنها می گیریم مراجعه کرده ایم و عموماً عنوان می کنند که مکاتبات دستوری ابلاغ شده، اما بخشنامه ای نیامده و هیچ نقدینگی و منابع مشخصی هم برای ارائه این تسهیلات نداریم!» سالهاست در کشور و در برخی بخش های استان با «سندروم بدعهدی» مسئولین روبرو هستیم؛ سندرومی که به دلیل برخی بی توجهی ها و سهل انگاری ها و ساده اندیشی ها، چسبیدگی ویژه ای با مسئولین برقرار کرده و به صورت مرضی بی وقت، در لایه های مختلف سطوح مدیریتی ما رخنه دوانده است. این ماجرای تلخ، دامنه دارد و با کمال تأسف، به دلیل بی هزینه یا کم هزینه بودن برای مسئولین، ادامه دار است. این بیماری علاوه بر تثبیت بی اعتمادی ها، هزینه های بسیار فراوان و تلخی را بر گُرده ی همه ی کشور و استان و مردم تحمیل خواهد کرد. هرکدام از ما اگر بنشینیم، چه درباره ی خود ما و چه درباره ی دیگران، دهها و دهها مصداق عینی و ملموس در بازه های زمانی مختلف داریم که بیانگر رسوخ این بیماری در عرصه های مختلف هستند. همگی باید یادمان باشد قولی که می دهیم و عهدی را که می بندیم ملزم به عمل به آن هستیم. به قول آن عزیز؛ «فردی که حرفش با عملش یکی نیست، یک پسربچه است که دوست دارد فقط حرف بزند» شما هم اگر وکیلید، اگر وزیرید، اگر مدیر هستید؛فقط یادتان باشد که: «عهد نابستن از آن بِه که ببندی و نپایی».
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)