هرم پور – فرصتی دست داد تا یکی دو روز پیش، نگاهی به آرشیو روزنامه های خودمان و سایر روزنامه های استان بیندازم؛ مروری بر گذشته های شیرین نه چندان دور و خاطره بازی با دلنشین ترین لحظه ها، زیباترین اتفاق ها و به یاد ماندنی ترین روزهایی که استان را در قاب مهم و ارجمندی به نام مطبوعات گنجاندیم و به آن نگاه کردیم. نیم نگاهی به خبرها می اندازم و احساس می کنم بسیاری از اتفاق های خوب این روزها، ماحصل تیترها، خبرها، گزارش ها، مصاحبه ها، مقاله ها و سرمقاله ها، یادداشت ها و البته نقدهای همان روزهای ما و دیگران است. ستونی به نام ستون با خوانندگان روزنامه های استان هم که ماحصل نامه ها و نوشته ها و تماس ها و پیامک ها و پیام های مجازی خوانندگان است، از همان روزها تا امروز، همچنان پویا و پابرجا مانده اند و احتمالاً خواهند ماند؛ اما با کمی فرق و اندکی تغییر در محتوا. احساس می کنم ستون با خوانندگان روزنامه های یک دهه یا حتی نیم دهه قبل استان نسبت به این روزها و سالها، کمی پربارتر، پر رونق تر و شاید اثربخش تر بودند، این اثربخشی هم شاید بیشتر از هر چیز، معلول دقت بیشتر مردم به اتفاق های اطرافشان و حساسیت های بیشترشان نسبت به رویدادهای شهر و استانشان بود؛ چیزی که اگر نباشد (مثل این روزها که یا نیست یا کمتر هست)، از آن به عنوان بی تفاوتی اجتماعی تعبیر می شود. بی تفاوتی اجتماعی یعنی اینکه برای مردم مهم نباشد چه بر سر خودشان یا دیگران می آید، روابط عاطفی و مسؤولیت پذیری افراد در قبال همدیگر در جامعه کم می شود و کار به جایی می رسد که علیرغم مشاهده ی ناهنجاری های زیاد در اطرافشان، شهروند هم استانی ما واکنش مناسب و به موقع نشان نمی دهد. این عدم توجه به سرنوشت جامعه، شاید با حضور مکرر و پرشمار مطبوعات و پرشدن خلأ عدم حضور مردم در همه جا، آنهم با حضور به لحظه و سریع رسانه ها در همه جا، قابل تفسیر باشد، اما شاید هم نتیجه ی عدم توجه جدی مسؤولان به نظرات مردم در حوزه های مختلف شهری و استانی، بازی ندادن آنها در زمین تصمیم های مهم و القاء نوعی سرخوردگی تدریجی در آنان باشد، شاید هم نتیجه تکرار و تداوم مشکلات متعدد و ایجاد درگیری های ذهنی بی شمار در جامعه باشد و شاید هم نتیجه ی یک بی حوصلگی عمیق و عظیم اجتماعی و این که «هر چه بگوییم بی فایده است، پس همان بهتر که حتی نبینیم، ندانیم و نگوییم» باشد. هر چه هست و هر چه باشد، بی تفاوتی اجتماعی نه تنها نا امید کننده و نگران کننده، بلکه خطرناک هم هستند. کارشناسان معتقدند بی تفاوتی های اجتماعی، مشارکت های اجتماعی را کاهش می دهد و تعاملات اجتماعی و پویایی جامعه را تضعیف می کند. «شنیده شدن» در جامعه ما خیلی اهمیت دارد و به تبع آن، «حرف زدن» از سوی مردم، اهمیتی به مراتب بیشتر. این احساس دخیل بودن در سرنوشت جامعه است که احساس مفید بودن را به تک تک مردم می دهد. بی تفاوتی ها و سکوت، چاشنی بمب های اجتماعی هستند که با زمان بندی های مختلف و با تحریک های گاه کوتاه مدت و نه چندان جدی، منفجر می شوند و به برخی ناآرامی ها و تنش های اجتماعی منتهی می گردند. این روزها هر چند بخش مهمی از مسؤولیت پذیری ها در مقابل جامعه در فضای شبکه های مجازی اجتماعی آشکار می شود، اما روزنامه ها هنوز هم مهم هستند و شاید اصلی ترین مجاری بیان حرف های مردم برای رسیدن به مسؤولان باقی مانده اند. ما برای داشتن استانی توسعه یافته و پویا، به ستون های پربارتری از حرف های مردم و خوانندگان، نقدهایشان، صحبت هایشان و گلایه ها و نظرهایشان در مطبوعات نیازمندیم. با فضای بازتری که می توان به رسانه ها دارد، می توان این نظرات را بیشتر احصاء کرد و راحت تر فهمید، با کمی تحمل بیشتر و توجه جدی تر به این نظرها و حرف ها و گلایه ها، از یکطرفه شدن جریان اطلاع رسانی ها جلوگیری کرد و درختان تناوری را از داخل زمینِ جوانه های نقد و نظرم مردم به بار آورد که استان را در آینده ای نه چندان دور در مقابل بسیاری از آسیب ها بیمه کنند و میوه هایشان، جهش های شیرین و پایدار توسعه ای باشند. ما به حرفها، صحبت ها و گلایه ها و نقد ها و نظرهای مردم خیلی زیاد محتاجیم، خیلی بیشتر از قبل و خیلی بیشتر از آنچه اکنون است. قدر مردم ، قدر صحبتها، نظرها، نقدها و گلایه هایشان و قدر ستون با خوانندگان را بیشتر از قبل بدانیم تا در آینده حرفی برای گفتن داشته باشیم و غافلگیر نشویم.
(لطفا نظر و پیشنهاد خود در رابطه با یادداشت های روزنامه را به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال فرمایید)
