- هرم پور – این روزها که گاهی از بعضی مطالبات و گلایه های مردم در روزنامه می نویسم و بعد پیگیر می شوم که مدیر یا کارشناس محترم مربوطه، آن را مطالعه کرده یا نه و احیاناً نظرش چیست و چه کاری می تواند در قبالش انجام دهد، با کمال تأسف خیلی می شنوم که می گویند؛ ندیدیم، چون وقت و حوصله روزنامه خواندن نداریم!! خیلی وقت ها حتی اگر دنیای مدرن امروز باشد و انفجار فضای مجازی و طغیان شبکه های اجتماعی، حتی اگر دل هرچه ابزار رسانه ای است از قدرت و قوت و سرعت «اینستاگرام» و «تلگرام» و «واتس آپ» ترکیده باشد و احیاناً دهکده جهانی «مارشال مک لوهان» رفته رفته قرار باشد جای خودش را به نظریه جهان مسطح «توماس فریدمن» یا نظریه اتاق شیشه ای و گوی بلورین و فلک آبگونه «مهدی آقای مطهرنیای» خودمان بدهد، باز هم شهروندی که خبر نخواند و هر روز، روزنامه نبیند و مدیری که هر روز دغدغه و مطالبه ی مطالعه ی خبرها و گزارش های جامعه اش را نداشته باشد، به نوعی بی سوادی نسبی گرفتار است که من به کوری در دنیای باسوادی تعبیرش می کنم. غرض، مکتوب یا غیر مکتوب بودن ابزارهای انتقال رسانه ای و تعصب خاص روی آن ها نیست، بلکه مقصود، اصل مطالعه خبر و ماهیت توجهیست که شهروندان، مدیران و مسئولان و حتی کارشناسان نسبت به اتفاق های جامعه روا می دارند و یا احیاناً نسبت به آن بی تفاوت می مانند و توجهی نمی کنند. مخصوصاً اگر در جامعه ای، آزادی مطبوعات آنقدری باشد که روزنامه نگار بی دغدغه از فردایش، بتواند و جرأت کند چیزی بنویسد و مشکلی را مطرح کند چه اتفاق های مبارکی که نخواهد افتاد و شاید همین هم باشد که گاهی، قلم های ما را برای خواننده و مخاطب عزیزمان، تکراری و محافظه کارتر نشان می دهد و تمایلش را برای خواندن، کمتر می کند. نتایج یک پیمایش ملی در سال ۹۷ نشان داد که ۶۸ درصد جامعه موافق این جمله است که «روزنامه ها باید آزاد باشند تا واقعیت ها را هرچه هست بنویسند و حکومت حق ندارد جلوی آنها را بگیرد» و ۱۴ درصد هم مخالف این جمله بودند و شاید در همین راستای تفکر عمومی بود که مرکز تحقیقات «پیو» در سال ۲۰۱۹ اعلام کرد؛ «در ۲۸ کشور از ۳۴ کشور مورد تحقیق، افراد با تحصیلات بالاتر حمایت بیشتری از مطبوعات دارند.» روزنامه خواندن در عصر اطلاعات، آن هم در سده ای که عمر تکنولوژی و فناوری ها و داده ها و محتواها کمتر از ۴۵ دقیقه شده و هر لحظه تغییر تازه ای در روح جهان در حال دمیده شدن است، یعنی همراه شدن با حرکت جهان به سمتی که توسعه و پیشرفت را نوید می دهد. شهروندی که روزنامه نمی خواند و شاید هر دلیل و منطق و بهانه ای هم برای خودش دارد، ضرر و زیان دور افتادن از این قافله حرکت دانش و خبر را بر دوش خواهید کشید، اما مدیری که روزنامه نمی خواند، گناه بزرگ ناهمسویی با جامعه و به روز نبودن را مرتکب شده و آلودگیِ بی خیالی نسبت به سرنوشت جامعه را بر دامانش می آلاید، که خود، باب غریب و نامطلوبی از وارد شدن به دالان تاریک تصمیم های غیراصولی، غیر قانونی، غیر مردمی و حتی غیرعرفی را به رویش خواهد گشود. شهروندی که روزنامه نمی خواند، با چشم بسته بر خبرها و اتفاق های اطرافش راه می رود و هر جا نتواند کمی می ایستد و کمک می گیرد، اما مدیری که روزنامه نمی خواند و مدام و به اجبار می باید در مسیر تصمیم و برنامه ریزی حرکت کند، چگونه می تواند برای مردم، بهترین راه ها را انتخاب کند و چگونه وقتی خودش مانند کوری در میانه سیال علم و سواد است که بر فرشی از خرده شیشه های مشکلات جامعه حرکت می کند، برای مردم از خودشان، حق شان، خواسته ها و مطالبات شان بگوید و سر به سلامت به مقصد برساند؟! مؤسسه «گالوپ» در سال ۲۰۱۶ اعلام کرد که ۶۱ درصد مردم جهان به روزنامه نگاران اعتماد داشته اند، یعنی در بعضی کشورها چیزی به مراتب بیشتر از اعتمادی که به حاکمان، به سلبریتی ها و به ورزشکاران و حتی به ذی نفوذین سیاسی، اقتصادی و اجتماعی داشته اند. مطالعه کم روزنامه ها، چه در فضای مجازی و در چه در هاله مقدس مکتوب شان و از سوی برخی مدیران استان ما، شاید همان حلقه مفقوده ای باشد که خلاقیت ها در تصمیم ها و به روز بودن در اجراها را به مسلخ برده است و همان رازی باشد که ما سال هاست از عدم کارآمدی بعضی از تصمیم ها و درجازدن استان در بعضی زمینه ها به دنبال یافتن آن هستیم. روزنامه، نبض یک جامعه است. هر روز، هر هفته، هر ماه و هر سال، این نبض باید بزند و باید توسط مدیران و مسئولان، اندازه گرفته شود و بر اساس آن، حرکت های رو به جلو تنظیم شود. مدیران، مردم، چهره ها، ذی نفوذین و تصمیم گیرندگان جامعه باید به روزنامه ها و روزنامه نگاران اعتماد کنند. روزنامه ها، زبان مردم، گاهی طمأنینه آنان و گاهی جنب و جوش شان، ، گاهی صبرشان و گاهی حرکت شان، گاهی سکوت شان و گاهی فریادشان هستند. اگر در جامعه ای که تمنای توسعه و پیشرفت و سودای حرکت و تمایز از سایر جوامع را دارد، روزنامه نخوانند، پس چه بخوانند و از چه تغذیه کنند؟ از کدام داشته و از کدام منبع موثق، خبر بگیرند و راه را پیدا کنند؟ بر اساس آخرین آمار موجود، فقط حدود ۳۰ درصد از افراد ۱۵ ساله و بیشتر باسواد در کشور، روزنامه مطالعه می کنند و سرانه مطالعه روزنامه آن ها ماهانه حدود یک ساعت و ۲۷ دقیقه بوده است. آمار مطالعه در هند ۱۰ ساعت، در تایلند ۹ ساعت و در چین ۸ ساعت در هفته است! اگر در استانی که داعیه فرهنگی بودن دارد، آمار روزنامه خوان ها و سبک و سیاق استقبال شان از روزنامه ها اینگونه باشد که امروز هست، چه امیدی به فردا می توان داشت؟ نمی گویم یک ملاک حتمی است، اما یک ویژگی قطعی شهرها، استان ها ومردم طالب توسعه و پیشرفت، حساسیت شان به خبرخوانی و معطوف شدن نگاه شان به آموختن های هر روزه و تجربه گرفتن های هر لحظه ایست. اگر روزنامه نمی خوانیم و نسبت به اطراف مان اینقدر بی توجهیم، اگر به روزنامه نگاران و خبرنگاران اعتماد واقعی نداریم، اگر به دنبال به روز شدن هر روزه نیستیم، بهتر نیست توقع بهتر شدن آینده و مطلوب شدن وضعیت مان را هم نداشته باشیم؟
(لطفا نظر و پیشنهاد خود در رابطه با یادداشت ها را به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال فرمایید)
مقدم – مدیر شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی منطقه خراسان جنوبی گفت: فروش مرزی فرآورده‌های
