بهروزی فر – دست می دهیم! یکدیگر را در آغوش می گیریم! مراسم برگزار می کنیم! جلسه می گیریم، آن هم چه جلساتی! حفظ فاصله اجتماعی… مگر می شود؟! وقتی ظرفیت سالن های تعیین شده برای برگزاری جلسات مان محدود است و تعداد صندلی ها تکافوی آمار مدعوین ریز و درشت را نمی کند! وقتی برای به زمین زدن یک کلنگ یا بریدن یک روبان که می شود تنها با یک تدبیر درست، با محدودترین آمار مهمانان انجام شود، کلی شلوغ می کنیم و مدعوین بناچار در هم می لولند تا مبادا از نگاه دوربین ها دور بمانند! وقتی ممنوعیتی برای حضور افراد مبتلا به کرونا، در جمع مردم قائل نمی شویم! وقتی به خودمان اجازه می دهیم که با وجود مثبت شدن تست و محرز شدن ابتلایمان به کرونا، باز هم در محل کار حاضر شویم، در جمع همکاران قرار بگیریم، مسافرکشی کنیم، به خرید برویم، سرویس اداره را سوار شویم و… ! وقتی فرمانداران به عنوان فرماندهان میدان مقابله با کرونا، هیچ قاعده ای برای برنامه ها ندارند و هیچ چیزی را جدی نمی گیرند! وقتی شرایط عادی تلقی می شود! دورهمی می گیریم و در شب نشینی های شلوغ مان، ضوابط و دستور العمل ها را به هیچ می انگاریم! وقتی ماسک زدن هامان با وجود بهترین حالت ها در مقایسه با دیگر استان های کشور، باز هم شرایط مطلوبی ندارد و به زیر ۵۰ درصد می رسد! وقتی ترجیح می دهیم که فرزندان مان را در جمع حداکثری فامیل، پای سفره عقد بنشانیم و راهی خانه بخت کنیم! وقتی صلاح مان در این رقم می خورد که غم فوت عزیز از دست رفته را با دیگرانِ زیادی تقسیم کنیم! وقتی فرزند بی حال مان را با نشانه های مشخص و بدون مراعات حال دیگر همسن و سال هایش راهی مدرسه می کنیم و اعتراض دیگر والدین و کادر آموزشی را برنمی تابیم! وقتی با وجود فردی مبتلا در خانه و بی توجه به تأکیداتی که بر مراقبت های ویژه و قرنطینه کلیه اعضای خانواده می شود، رفتن به محل کار را بر ماندن ارجحیت می دهیم! وقتی…. این می شود که طبق آمار دانشگاه علوم پزشکی بیرجند؛ در ۲۴ ساعت منتهی به ساعت ۱۴ روز یکشنبه ۱۷ بهمن -منهای آنها که باری به هر جهت هرگز مراجعه نمی کنند( یا به تصمیم شخصی یا بر اساس قاعده ای که اخیراً تعریف شده و در هر خانواده ای که یک نفر مبتلا باشند، دیگران اصلاً نیاز نیست تست بدهند) –  ۹۳۲ نفر با تجویز پزشک، تن به آزمایش یا همان تست کرونا می دهند و – منهای آن مواردی از امیکرون که در این تست ها کشف نمی شوند – ۴۸۰ نفر بیمار جدید به لیست بیماران کرونایی اضافه می شوند ( تازه این کمترین آمار هفته است و این تعداد در برخی روزها به بالای هزار نفر هم رسیده است ) و ۱۷۴ نفر با نشانه های شدید و نیازمند خدمات درمانی ویژه، در بیمارستان ها بستری می گردند و ۴ نفر هم با تمام شدن علایم حیاتی شان، به شمار اموات می پیوندند تا ضمن داغی که بر دل خانواده هاشان می گذارند، آمار فوتی های ناشی از کرونای استان را به رقم هزار و ۲۹۳ نفر برسانند. و نکته تلخ تر ماجرا  که در آمار تحلیلی دانشگاه علوم پزشکی استان هم نهفته است؛ آمار مبتلایانی است که به شکل غریبی در قشر جوان و میانسال نمود پیدا کرده و به این اشاره دارد که؛ در یک ماه گذشته ۷۳ درصد مبتلایان بین ۲۰ تا ۵۹ سال سن داشته اند، ۱۶ درصد زیر بیست سال و ۱۱ درصد ۶۰ سال و بالاتر بوده اند. به عبارت روشن تر، گروه فعال جامعه که نقش بسزایی در تولید و اشتغال دارند، بناچار چند روزی را دست از کار کشیده اند و خانه نشین شده اند و چه بیشمار کودکانی که در این دوره و با شیوع گونه جدید کرونا، والدین شاغل شان را از محیط کار دور کرده اند. به عبارت روشن تر، چه تصمیمی بر اعمال محدودیت ها باشد یا تدبیری برای اعلام ممنوعیت ها نباشد، ادامه روند فعلی، همه امورات را به طور فزاینده ای تحت الشعاع قرار می دهد و تعطیلی ها را حتمی تر می کند. عید نوروز نزدیک است و اگر چرخ مصوبات و تصمیمات و اراده ها و همت ها و رعایت ها بر همین روال بچرخد، امسال هم باید قید عید دیدنی ها و دید و بازدیدهای نوروزی را بزنیم!!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)