بهروزی فر – خردادماه ۱۳۸۳ بود که یک انتظار دیرینه به نقطه پایان رسید و هیئت دولت هشتم، حکم تفکیک خراسان بزرگ و تأسیس استان های مستقل خراسان جنوبی، رضوی و شمالی را به طور رسمی اعلام کرد. از آن تاریخ ۱۷ سال و ۸ ماه یا به عبارتی ۲۱۲ ماه می گذرد. این ماه های گذشته از عمر استان، همان فرصت های قابل توجهی هستند که هر کدام به سهم خود می بایست راه های نرفته قبل را جبران می کردند. منطقه جنوب خراسان بزرگ به واسطه دوری از مرکز استان، وسعت، همجواری با کویر، جمعیتی ناچیز، مردمانی قانع، عدم وجود مطالبه گری های واقعی و… آن طور که باید و شاید در فهرست برنامه های مدیران وقت استان، جایی نداشت و از اعتبارات استانی هم بهره آن چنانه ای نصیبش نمی گشت، و این تغییر و تحول، می توانست آغازی بر جبران یک عقب ماندگی تاریخی باشد. در مظلومیت خراسان جنوبی همین بس که طبق قانون تقسیم خراسان به سه استان که در ۱۷ خرداد همان سال ابلاغ شد؛ “ با ایجاد استان های جدید، پرسنل سازمانی، وسایل، تجهیزات، بودجه و اعتبارات مربوط، به تناسب جمعیت و وضعیت جغرافیایی از محل امکانات فعلی استان خراسان کسر و به استان‌های جدید تخصیص و منتقل می گردد”. ابلاغ این قانون در اواخر سال مالی، انتهای دوره فعالیتی دولت هشتم، آغاز دولت نهم، پیگیری های ناکافی، عدم توافق سران و تصمیم گیران در شهرستان ها و البته اختلاف نظرهای دیرینه که حتی جدایی از خراسان بزرگ را با چالش مواجه کرده بود ، سبب شد همه آن چه حق این خطه بود، حاصل نگردد. از همان بدو تأسیس خراسان جنوبی و با در دست گرفتن زمام امور توسط مدیران منصوب شده در استان، طرح ها و پروژه های فراوانی در دستور کار قرار گرفت که بخش های عمده ای از آنها عملیاتی شده و می توان نتایج شان را در جای جای استان دید، اما واقعیت این است که برخی پروژه ها در کش و قوس های ناشی از عدم وجود اتفاق نظرهای گاه نامعقول و حتی غیر منطقی، هنوز که هنوز است راه به جایی نبرده و معطل اجراست. این که کارخانه فولاد به اشتباه در قلب کویر جا خوش کرد و سال‌هاست معطل راه اندازی نهایی است، یا برخی مصوبات سفر دولت نهم به استان، از جمله اجرای خط انتقال سوخت هنوز بر روی کاغذ مانده، یا پروژه راه آهن که در همان دولت نهم کلنگ زنی شد و تنها به خاطر اختلاف نظر مؤثرین! در تعیین مسیر و بهره مندی برخی شهرستان ها از مواهب مسیر اصلی، دوباره و بناچار در دولت دوازدهم کلنگش به زمین زده شد و بعد این همه سال، کمتر از ۲۰ درصد پیشرفت فیزیکی دارد، یا…. همه و همه به دلیل عدم وجود خط سیر واحد و هدف مشترکی است که همچنان دامن استان را گرفته و رها نمی کند.
این که استیل کورد تصمیم می گیرد در منطقه ای سرمایه گذاری کند و با بالا گرفتن آتش اعتراض یکی از شهرستان ها، دچار تردید می شود، یا موضوع انتقال آب و اجرای پروژه آب های ژرف، صرفاً به جهت جانمایی مسیر و محل اجرا به دغدغه ای بزرگ تبدیل می شود، یا…. همه و همه نتیجه همین عدم همسویی هاست که علیرغم تجربه های تلخ قبلی، همچنان ادامه دارد. این که این روزها از نماینده عالی دولت در استان به صراحت می شنویم که؛ “موفقیت استان در گرو همصدایی در راستای توسعه است/اگر صدای واحدی از استان خارج شود، در توسعه خراسان‌جنوبی موفق خواهیم بود/ توسعه استان باید هدف واحد همه ما در تمامی حوزه ها باشد/ همگرایی و عقلانیت از عوامل موفقیت است/ یکی از موضوعاتی که برای ما مشکل ایجاد می کند و باعث عقب افتادن استان می شود، بخشی نگری است”. بدون تردید نتیجه انتقال همین تجربه های نامیمون گذشته به استاندار است و شاید گواهی بر این واقعیت باشد که این اختلاف نظرها، لنگر توسعه استان شده و راه پیشرفت را سد نموده است، که اگر غیر این بود، در آستانه ۱۸ سالگی و سن بلوغ استان، هنوز منتظر رسیدن جزئی ترین امکانات، تجهیزات و زیرساخت ها نبودیم. حالا دیگر وقتش رسیده که با همصدایی به معنای واقعی، رشد و پیشرفت استان را شتاب ببخشیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)