همه بگوییم «سیب»

• هرم پور

السلام علیکم ایها الاصحاب الخبر. السلام علیکم ایها المصنفین و ایها الصابرین و ایها المظلومین و ایها المحجوبین و ایها المغضوبین و ایها المغمورین(فراموش شدگان) و ایها المعذبین و ایها المحیرین و ایها المجاهدین فی سبیل القلم و البصیرت. حالتان چه طور است؟ به قول مرحوم قیصر؛ «گفت حالت چه طور است؟ گفتمش عالیست. مثل حال گُل. حالِ گُل در دست چنگیز مغول»! «گُلِ حال» شما هم مثل من در دست «چنگیز دهر»، در «چنگ چنگیز بی رحم زمانه» در حال پرپر شدن است؟ می دانم و می فهمم و می بینم. همه می دانیم و می فهمیم و می بینیم. غصه نخورید. این روزها «حال» همه مان مثل همدیگر است و این روزها در تنها چیزی که خیلی هم با تفاوت نداریم، همین «حال بدمان» است. «حال بد» نه. حال خیلی بدمان. می دانید چرا؟ چون بیشتر از دیگران می بینیم، بیشتر از دیگران می شنویم، بیشتر از دیگران می خوانیم و بیشتر از دیگران می نویسیم و البته بیشتر از دیگران هم مورد بی حرمتی، بی مهری و بی توجهی قرار می گیریم؛ آخر خیر سرمان، ما «خبرنگاریم». غافل از آنکه ما خبرنگارها، طبعمان لطیف و وجودمان عزیز است. اصلاً اگر خوب نباشیم، حال جامعه خوب نیست. و غافل از اینکه هرکس حال خبرنگاری را بد کند، حال جامعه ای را بد کرده و هر کس به زعم خودش، حال خبرنگاری را بگیرد، پا روی گلوی فریاد جامعه ای گذاشته و حال مردم را گرفته است. اصلاً من معتقدم جامعه ای که حال خبرنگارهایش خوب نباشد، جامعه ی خوب و باحالی نیست، پر از افسردگی، پس از ترس از رسیدنِ فردا، پر از نا امیدی، پر از فسادهای پیدا و پنهان، و پر از گفته ها و ناگفته های محبوس شده در پستوخانه های محرمانگی! جامعه ای که حال خبرنگارهایش خوب نباشد، حالش همیشه گرفته است؛ مثل حال این روزهای اقتصادمان، فرهنگمان، سیاستمان، اجتماعمان و حال همه ی آدم هایمان، مثل حال نه چندان خوب شهرها و روستاهایمان! می دانیم و می دانید که مشکلات چه هست، دردها چه هست، و البته می دانیم و می دانید که درمان و راه حل هم چه هست. از قضا از وزن و میزان و عدد این مشکلات هم بیشتر از همه خبر داریم. اما ناگزیر به تحملیم، ناگزیر به صبری که هم «جانکاه» است و هم «مقدس». و این تضاد و دوگانگی در ثبت درونی ارزش هایی را که در جامعه برای همه به نوعی دیگر است و برای ما به نوعی دیگر، از همان اولین بار که در جلسات خبری، مدیری یا مسؤولی به ما گفت «این را می گویم اما منتشرش نکنید» خوب به خاطر سپردیم و خوب هم تحملش کردیم! حتی این روزها که در کنار خواست ها و مطالبات مردم استان هستیم و از تداوم حضور استاندار در استانمان دفاع می کنیم و خیلی ها دستمان را می گیرند و می گویند یواش تر، و خیلی ها پیغام می فرستند که آرام تر، و خیلی ها چشم غره می روند که «به تو چه»، و خیلی ها کام ترش می کنند که «این حمایت ها برایت آب و نان نمی شود»، باز هم خاطرمان جمع است که برای همان اصل مقدسمان می نویسیم. می نویسیم نه برای نوشتن، بلکه برای نتیجه گرفتن. خب. بیایید بگذریم از این واگویه بدحالی های سخت و بی حالی های مداوم و دنباله دار. بیایید حرفِ خوب بزنیم، بیایید خوب، حرف برنیم. آخرین باری که خندیده اید کی بوده؟ آخرین باری که از یک خبر خوب، از یک جمله زیبا در یک جلسه، از یک مصاحبه مردمی جذاب، از یک سفر، از یک مأموریت، از انجام یک تکلیف رسانه ای، تجربه ای گرفته اید و لذتی برده اید، کِی بوده؟ چطور بوده؟ همان حالی را که آن زمان داشته اید، دوباره هم تجربه اش کنید. چشم هایتان را ببنید و به یک خاطره خوب، به یک اتفاق بی نهایت عالی، به یک روز آرام و کم خبر، به یک پاسخگویی منطقی از طرف یک مدیر، به یک نتیجه سریع از یک پیگیری، به یک مشکل رفع شده و به یک معضل حل و فصل شده، فکر کنید. باور کنید ما خبرنگارها هم حق داریم از زندگی، از کار، از لحظه ها و وقت ها، و از حال خوبمان لذت ببریم. ما هم حق داریم حالمان خوب باشد. ما هم حق داریم حرمت هایمان را پاس بدارند و احتراممان را با لگد بی مهری، پاسکاری نکنند. ما هم حق داریم گاهی از حقمان نگذریم. راستی یادم رفت. حالتان چطور است؟ مخصوصاً حال دلتان؟ بیایید «روز خبرنگار» حال دلمان خوب باشد. مثل حال دل «سیب»، مثل حال قشنگ رنگش، مثل حال قشنگش قبل از خورده شدن و قاچ قاچ شدنش. بیایید همه با هم بگوییم «سیب». شنیده ام که کسی گفته؛ «لبخند تور را چند صباحیست ندیدم…یکبار دگر خانه ات آباد بگو سیب».
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)