کاری- سالی یک بار به یاد مسئولان می افتد که معلولان هم هستند و یک هفته و یک روز به نام روز جهانی معلول از آنها یاد می کنند و قدردانی می کنند. این اشتباه است که مسئولان فقط یک روز سراغ ما بیایند و بعد فراموش شویم و تا سال دیگر و باز روز معلولان! حتی گاهی برای دیدن یک مسئول یا برای پیدا کردن یک کار باید از هفت خوان رستم رد شویم و آن هم بسختی امکان پذیر است. شاید من معلول توانمندی داشته باشم که بتوانم یک قدم بزرگ برای شهرم بردارم.

معلولیت سی پی
از بدو تولد همراهم بود

امیر حسین صادق پور جوان توانیاب، فعالی که او را اکنون با نام یک خبرنگار فعال می شناسند در آستانه ۱۲ آذر روز جهانی معلولان سخنانش را با این حرف ها شروع کرده و ادامه می دهد: متولد ۲۸شهریور۶۸ هستم و نرم افزارکامپیوترخواندم. وی با بیان اینکه از بدو تولدم دوستی با نام معلولیت سی پی همراهم شد، می افزاید: سعی کردم به نوعی با این پدیده معلولیت دوست شده و کنار بیایم. و بعد از تمام تحصیلاتم در جامعه فعال شدم. صادق پور یادآور
می شود: از زمانی که خودم را شناختم و درک و فهم رسیدم متوجه این تفاوت شدم و تصمیم گرفتم با این مشکل دوست شده و آن را شکست دهم. وی با اشاره به اینکه دو ساله که بودم جفت پاهای من در بیمارستان ایران مهرتهران جراحی شد و ۶ ماه پاهایم در گچ بود، می افزاید: کارهای مرا مادر بزرگ و مادرم انجام می دادند وی تاکید
می کند: جا دارد از پدر و مادرم بابت زحمات که کشیدند تشکر کنم و به روح مادر بزرگم صلوات می فرستم.

تحصیلات در رشته کامپیوتر و علاقه به زبان خارجی

این جوان توانیاب همشهری با اشاره به اینکه نرم افزار کامپیوتر خوانده ام خاطر نشان می کند: از طرفی هم چون خیلی به زبان علاقه داشتم زبان انگلیسی بصورت ترمیک در جهاد دانشگاهی خراسان جنوبی شرکت کردم و مدرک آن را تا پایان pre-intermadiateدریافت کردم.
وی یادآور می شود: به یادگیری زبان های خارجی خیلی علاقمندم و گاهی هم کتاب های ابتدایی آموزش زبان ایتالیالی را مطالعه می کنم. صادق پور با بیان اینکه از دوران بچگی خیلی به بازیگری و کار خبر علاقه داشتم، بیان می کند: علاقه داشتم روزی خبرنگار یا بازیگر شوم که به لطف پروردگار الان یک خبرنگارم و قصد دارم در این زمینه پیشرفت و هر روز چیزهای جدید یاد بگیرم.

خبرنگاری در حوزه اجتماعی و ورزشی و هنری

خبرنگار همشهری عنوان می کند: بیشتر در حوزه اجتماعی و معلولیت یادداشت می نویسم و در حوزه ورزشکاران و هنرمندان که به نوعی متفاوت هستند مصاحبه می گیرم. او خاطر نشان می کند: از تلخی های یک معلول آن هم جسمی حرکتی این است که سختی های زیادی را تحمل می کند از آن جمله اینکه جاهایی که دوست داشتم بروم و باشم که بخاطر وضعیت جسمی امکان اینکه تنها بروم نبود! وی با بیان اینکه وقتی مناسب‌سازی شهری انجام شود، کار برای همه راحت می‌شود، خاطرنشان می کند: مسئولان با این کار منت سر معلولان نگذارند، چون وقتی جایی مناسب‌سازی شده باشد افراد سالم هم راحت‌تر تردد می‌کنند، اگر ورودی یک پارک یا فروشگاه پله نداشته باشد نه تنها من صندلی چرخدار نشین، من نابینا، من ناتوان جسمی حرکتی بلکه همه مردم از آنجا به راحتی استفاده می‌کنند.

عدم باور پذیری توانمندی معلولان

توانیاب بیرجندی مشکل اصلی معلولان را در عدم باورپذیری توانمندی وتوانایی آنها توسط جامعه و زود قضاوت کردن معلولان عنوان می کند و می افزاید: اگر افراد را نه بخاطر ظاهر بلکه توانمندی هاشون قضاوت کنند جامعه ما موفق تر خواهد بود. وی با بیان اینکه به نظر من اهداف معلولان دور دست نیست و می‌توانند به آنها دست پیدا کنند، تاکید می کند: منتها به عنوان مثال، فرد سالم ۵۰ درصد انرژی برای رسیدن به هدفش می‌گذارد ولی ما باید ۱۰۰ درصد انرژی بگذاریم. شرایط را باید پذیرفت هر چند زحمت زیادی را می‌طلبد ولی دور از دسترس نیست.

برگزیده جشنواره ابوذر سال ۹۸

وی در خصوص موفقیت های زندگی اش عنوان می کند: در چند دوره وبلاگ نویسی شرکت کرده ام و همچنین در جشنواره رسانه ای ابوذر در سال ۹۸برگزیده این جشنواره شدم.وی با بیان اینکه هیچگاه خودم را دست کم نگرفته ام، بیان می کند: بارها در مراسم مختلف در کنار استاندار و مسئولان طراز اول استانی قرار گرفتم و با آنها حرف زده و از مشکلات گفتم. این جوان توانیاب بیرجندی با اشاره به اینکه اکنون سه دهه از عمرم و معلولیت من می گذرد اما خودم را موفق می دانم، صحبت های که با همنوعانم دارم این است که خودشان را باور کنند و بگذارند سرنوشت راه خود را برود و تلاش کنند از همان اول به سراغ کار و حرفه ای بروند که به آن علاقمند هستند. وی خاطر نشان می کند: مطمئن باشید که در هر کاری که به آن علاقه دارید اگر تلاش کنید قطعا موفق خواهد شد.

انگشت انتقاد به سوی معلولان

وی به خود و جامعه معلول هم خرده می گیرد و تاکید می کند: سمت انگشت انتقاد به سوی خودمان نیز است تا وقتی که افراد معلول در خانه بنشینند و در مجامع عمومی حضور پیدا نکنند و حس مطالبه‌گری نداشته باشند هیچ اتفاقی نمی‌افتد و نمی‌توانند کاری از پیش ببرند. این خبرنگار می افزاید: باید وارد عمل شد توانایی‌هایمان را اول به خودمان و بعد به جامعه ثابت کنیم و بگوییم ما می‌توانیم و نمی‌گذاریم معلولیت ما مانع رسیدن به اهداف‌مان باشد و برایمان محدودیت ایجاد کند. وی با اشاره به اینکه من سختی‌های زیادی کشیدم و حتی بعضی مواقع نامید هم شدم ، یادآور می شود: ولی دوباره بلند شدم و آمدم تا جامعه وجود مرا بپذیرد و بفهمد که معلول می‌تواند کارهایش را انجام دهد ولی باید انرژی بیشتری نسبت به دیگران صرف کند تا به خواسته و هدفش برسد.

تقویت حس اعتماد به نفس

وی عنوان می کند: یک توصیه به تمام پدر و مادرهایی که مثل خانواده ما فرزند معلول دارند می کنم که سعی کنید از همان اول حس اعتماد به نفس فرزند معلول خود را قوی کنید و بگذارید روی پای خودش به ایستد. صادق پور ادامه می دهد : یک معلول زمانی که خودش وکارهایش انجام دهد کم کم به اعتماد به نفس می رسد و در آینده در جامعه مشکلی پیش آید
می تواند قدم های بزرگ بردارد. وی با اشاره به اینکه اگر پدر و مادر کارهای فرزند معلول خودرا همیشه انجام دهند باعث خواهد شد وی نتواند در آینده آن طور که باید و شاید روی پای خودش به ایستد وهمیشه متکی به آنان خواهد بود و اگر با این روند جلو بروند در آینده هم خود پدر و مادر وهم فرزند دلبندشان دچارمشکلات سختی هایی خواهند شد. وی با بیان اینکه دولت باید برنامه مدونی پیاده سازی کند تا معلولان از همان ابتدا خود را باور کنند و بتوانند در جامعه حضور پیدا کنند، ادامه می دهد : به نوعی بتوانیم گلیم خودمان را در این دریای مواج جامعه امروز بیرون بکشیم و منتظر این نباشیم که کسی به دنبالمان بیاید و برایمان جاده را صاف کند.

قانون استخدام ۳ درصد فقط در حد حرف !

وی با اشاره به قانون استخدام ۳ درصدی معلولان خاطر نشان می کند: کاش این فقط در قالب یک قانون و ماده نباشد و کسی و نهادی بتواند به جد آن را پیگیر شود تا معلولان شغل مناسب با توانمندی و علاقه خود را پیدا کنند. وی یادآور می شود: یک خاطره زیبای من در حوزه کار خبرنگاری برمیگردد به سال گذشته که در جلسه ای با حضور مسئولان و استاندار بودیم که ناگهان بدون آنکه اطلاع داشته باشم از من و دوست دیگرم آقای فضایلی به عنوان فعال فضای مجازی در ان مراسم تقدیر شد.وی عنوان می کند: از خانواده خودم وهمه اساتید خودم که من را با وجود معلولیت به مدرسه عادی فرستادن و همراهی کردند تشکر می کنم. وی با بیان اینکه از اساتید بزرگوارم سرکار خانم شیما حسینی، جناب آقای علی اکبر قاسمی که هم در دانشگاه و هم ‌در دبیرستان خیلی به من لطف داشتند ودارند مشوق من نیز در عرصه کارخبری قدردانی می کنم،
می افزاید: همچنین از زحمات بی حد اندازه خانم سمانه سالاری مدیرعامل خانه مطبوعات استان تشکر می کنم که همیشه همراه همه خبرنگاران الخصوص خبرنگاران توانیاب بودند . ودر پایان باید بگویم ای که دست می رسد دستی بگیر