پیاده روهای ناایمن شهر

بهروزی فر- در نقشه یک شهر استاندارد ، به همان اندازه که طول و عرض خیابان ها و محورهای اصلی مهم است، پیاده روها هم جایگاه مهمی دارند.  پیاده‌رو، مسیری است که در امتداد یک خیابان و صرفاً به منظور تردد عابرین پیاده ساخته شده و اغلب به جهت حفظ ایمنی به وسیله جدول، آبراهه یا باغچه با پوشش گیاهی از خیابان جدا می‌شود. پیاده‌روها باید استانداردی اساسی را دنبال کنند تا شهروند به معنای عام در کنار اصل حفاظت و ایمنی شخصی بتواند به عنوان عابر از فضای لازم برای عبور و مرور شهری استفاده کند.  ظاهر زیبای پیاده‌روها در شهر باعث جذابیت آن از لحاظ گردشگری شده و امنیت خاطر برای عابران به همراه دارد. عرض مناسب با توجه به تراکم جمعیت، نوع محور و میزان رفت و آمد هر منطقه و همچنین شیب طولی- عرضی پیاده رو  مناسب برای جلوگیری از جمع شدن آب‌های سطحی و هدایت آن ها به آبراهه های کنار خیابان از نکات فنی در طراحی و اجرای پیاده روهاست.  بر اساس اصول کارشناسی و فنی، عرض مفید پیاده رو، یعنی  آن قسمتی که افراد در آن به راحتی در حال رفت و آمد می باشند، باید به طور دقیق و با همه ملاحظات تعیین شود. قاعده اساسی. این است که؛ هر فرد در هنگام راه رفتن به طور معمول به اندازه ۰.۳ متر از کنار دیوار فاصله می گیرد، لذا این ۰.۳ متر جزء عرض مفید پیاده رو نیست و از فضاهای مرده به حساب می آید، علاوه بر این چنانچه پیاده رو در مسیر واحدهای تجاری باشد، باید ۰.۵ متری هم فضا برای ایستادن افراد به تماشای ویترین مغازه ها به عرض مفید پیاده رواضافه شود. در کنار همه این ها برخی موانع مثل درخت ها، شیرهای آتش نشانی، سطل های زباله و … نیز حدود ۰.۶ متر از عرض مفید پیاده رو می کاهد، بنابر همه این ملاحظات اگر بخواهیم پیاده رویی با عرض مفید ۲ متر در مسیر واحدهای تجاری عرض یک خیابان ایجاد کنیم، باید فضای درنظر گرفته شده حداقل ۳.۴ متر باشد.  جدای از فضاهای تجاری، یک پیاده روی استاندارد به طور کلی باید از ویژگی های خاصی تبعیت کند که استفاده از آن برای همه آسان باشد، مثلاً برای عبور دو عابر پیاده با چتر از کنار هم، فضای کافی داشته باشد، افراد بتوانند در آن به راحتی و بدون آن که برای یکدیگر مزاحمت ایجاد کنند، از هم سبقت بگیرند.  دو نکته دیگر این که باید در ساخت پیاده رو ها این پیش فرض ها وجود داشته باشد که گویی ۴۶ درصد عابران پیاده چمدان به همراه دارند و ۴۰ درصد آنها به صورت گروه های ۵ یا ۶ نفره  هستند.  شیوه احداث پیاده رو ها هم باید به گونه ای باشد که دسترسی به آن برای عموم مردم آسان بوده و همه بتوانند از آن به راحتی استفاده کنند، به عنوان مثال برای افرادی که ویلچر دارند، باید ارتفاع جداول کنار پیاده رو ها بر اساس استاندارد های ویژه ای طراحی شوند و به گونه ای باشند که افراد معلول، کودکان، سالمندان، افراد کوتاه قامت و آنهایی که عصا و واکر دارند، در استفاده از آن با مشکل مواجه نشوند.  بر اساس ماده ۲۵ قانون شهرداری ها؛ “ساختن خیابان‌ها و آسفالت کردن سواره روهای معابر و مطلق کوچه های عمومی و اَنهار و جدول‌های طرفین از سنگ و آسفالت و امثال آن به عهده شهرداری هر محل می باشد ولی آسفالت پیاده روها در خیابان یا معابری که پیاده رو داشته باشد، به عهده مالکین منازل و مستغلات و اراضی است. در صورت امتناع مالکین مجاور پیاده روها از اقدام به آسفالت کردن سهمی خود شهرداری می تواند مستقیماً اقدام نموده و هزینه آن را به اضافه ده درصد از مالکین ممتنع مطالبه و دریافت نماید.  در قانون تبصره ای هم پیش بینی شده که  در هر خیابان که شهرداری دست به کار کف سازی سواره رو می شود، ساختمان پیاده روهای آن خیابان طبق دستور شهرداری برای مالکین مجاور و نمایندگان قانونی آنها اجباری است”.  اگر چه کلیت کار زیباسازی و کف پوش پیاده رو به عهده مالک است اما طبیعتاً برای حفظ اصول شهرسازی باید تحت نظارت شهرداری هر منطقه صورت گیرد تا از چهارچوب ها خارج نشده و چشم انداز شهر را دچار خدشه نسازد. حالا بعد از تشریح قواعد کلی حاکم بر ساخت و ساز پیاده روها بد نیست همین الان نگاهی به پیاده روی کوچه یا خیابان محل زندگی یا کسب تان بکنید. در برخی از کوچه های ۸ متری، پیاده روهای کم عرضی طراحی شده که نه تنها برای عبور یک عابر فضای مناسبی ندارد که از عرض اصلی کوچه هم گرفته و فضای پارک و تردد خودروها از کنار یکدیگر را با مشکل مواجه کرده است.  در برخی کوچه ها هم جلوی هر منزلی به سلیقه صاحب خانه کف پوش شده، یکی موزاییک را انتخاب کرده، آن یکی سنگ فرش را پسندیده، دیگری صرفاً برای از بین بردن چهره خاکی موجود و کم هزینه تر شدن کار، به سیمان اکتفا نموده، و آن دیگری نیز بدون ملاحظه سُر شدن مسیر در اثر بارندگی و یخ زدگی ها، سرامیک های رنگی را پهن کرده و… علاوه بر این چشم انداز نازیبا و گونه گون، شیب گیری پلکانی پیاده روها هم قابل تأمل  است. به این شکل که در مسیری که  طبق استانداردها، عابر پیاده باید با امنیت خاطر و بدون دغدغه گذر کند، پله های کوتاه و بلند مانع بزرگی است و گاه غافل گیری ایجاد می کند و هر آن، منجر به سقوط و افتادن فرد یا پیچ خوردن پای وی می شود، بماند که این مسیرهای به دور از استانداردهای لازم و ناایمن، اصلاً برای تردد سالمندان، معلولان و به ویژه ویلچر سواران و واکر داران و عصا به دستان مناسب نیست. و تو خود، حدیث مفصل بخوان از این مجمل!!!  یادمان باشد، وضعیت گذرگاه عابرین پیاده، و نمره ای که شهروندان به آن می دهند، کوچکترین و جزئی ترین موضوع از بیشمار مواردی است که می تواند در ارزیابی عملکرد شورای شهر و شهرداری در یک دوره چهار ساله فعالیت بسیار مؤثر باشد.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *


برنا – مدیرکل دفتر امور شهری و شوراهای استانداری خراسان جنوبی گفت: ۱۶ دستگاه تنفسی

بیشتر

جم – امروز برای بررسی احوالات استان در سالی که گذشت سری به روزنامه های

بیشتر

چند روز پیش یکی از همکاران پزشک مطلبی برایم ارسال کرد که گویا قرار است

بیشتر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *


فرم

فرم گزارش اشکال در سایت