بهروزی فر- “بچه که بودم وقتی کار اشتباهی می‌کردم، مادرم می‌گفت: اشکال ندارد، بگو حالا چکار کنیم تا درست شود؟  اما مادر دوستم به او می‌گفت:خاک برسرت، یک کار درست نمی توانی انجام بدهی. امروز هر دو بزرگسال و بالغ شده ایم.  وقتی اتفاق بدی می افتد، اولین فکری که به ذهنم می آید، این است که حالا چکار کنم؟ و سپس با حداقل اضطراب و عصبانیت، مشکل را حل می‌کنم، اما دوستم با مواجه شدن با اتفاقات بد، عصبانی می شود و می گوید: خاک بر سر من که نمی توانم یک کار درست انجام بدهم، چرا من اینقدر بدبختم؟ حالا من متوجه شده ام که حرف های امروز ما و احساسی که داریم، همان پیام هایی است که والدین مان در وجود ما نهادینه کرده اند و آنها را به صدای درون مان تبدیل نموده اند”.  صدای درون، همان صدای ذهن است که به ما توانایی استدلال، بررسی و تفکر در مورد موقعیت ها را می‌دهد.  در حقیقت آنچه که ما به آن فکر می‌کنیم، می‌تواند بر روحیه، اعتماد به نفس و عزت نفس ما تأثیر بگذارد، بنابراین توانایی هدایت صدای درون به سمت تقویت توانمندی ها و دیدن داشته ها می‌تواند به بهبود روحیه و موفقیت ما در زندگی کمک کند. مرور پیشینه خراسان جنوبی یا همان ولایت قهستان که بعد سال ها به جنوب خراسان بزرگ تبدیل شد و در نهایت به عنوان استانی مستقل، این روزها در اختیار ما قرار گرفته، گواه این مدعاست که این منطقه به لحاظ همجواری با کویر، موقعیت جغرافیایی و شرایط اقلیمی، همواره با مشکلات متعدد زیست محیطی، خشکسالی و کمبودهایی متأثر از این شرایط، دست و پنجه نرم کرده است.  نیاکان ما که به سلاح دوراندیشی و تدبیر مجهز بوده اند، اما تن به این کاستی ها نداده اند. کمی دقت در برخی مسایل همچون کشت گونه های گیاهی همچون زرشک، عناب، پسته و زعفران، یا حفر قنات برای دسترسی راحت تر به آب سالم، یا ایجاد بندهای خاکی برای کشت دیم و… نشان دهنده برنامه ریزی های دقیق آنهاست. این حسن تدبیر را در سال های نزدیک به حال نیز می توانیم به خوبی ببینیم، همان جا که بزرگان شهر دور هم جمع شدند، دست به دست هم دادند، داشته های شان را کنار هم گذاشتند و اولین وقف مشارکتی را به ثبت رساندند تا عنوان اولین شهر دارای آب لوله کشی بهداشتی را در تاریخ کشور از آن خود کنند و در روزگاری که خیلی از شهرهای بزرگتر که داعیه پایتختی داشتند از این موهبت محروم بودند، اجداد ما از آب بهداشتی برای شرب استفاده می کرده اند.  یا بعد از این که به دنبال فعالیت‌های کشف میادین نفتی در مسجد سلیمان، نخستین و قدیمی ترین فرودگاه ایران در سال ۱۲۸۷ شمسی در این منطقه احداث شد و دومین فرودگاه کشور و خاورمیانه نیز در سال ۱۲۹۷ شمسی در شهر بندر لنگه استان هرمزگان تأسیس شد، در عین ناباوری خیلی ها، سومین فرودگاه کشور در سال ۱۳۱۲ شمسی در بیرجند ایجاد شد، و همه این ها در حالی است که فرودگاه مهرآباد تهران در سال ۱۳۱۷ تاسیس شده است. بدون تردید احداث این سومین فرودگاه کشور در منطقه نیز نشان از نگاه بلند و عزم جدی پیشینیان مان برای توسعه منطقه دارد.  پازل برنامه ریزی بزرگان برای رونق این خطه شرقی با احداث شوکتیه به عنوان سومین مدرسه با آموزش مدرن کشور کامل تر شد و زمانی نمود پیدا کرد که پدران علم متعددی در این آموزشگاه، تحصیلات مقدماتی خود را انجام دادند و در دنیا بلندآوازه گشتند.  و این همه مشتی است نمونه خروار، از جدیت و همیت پدران این مرز و بوم برای زنده نگهداشتن نام منطقه، آن هم در سال هایی که نه امکانات آن چنانه ای در اختیار داشته اند، نه از تجهیزات به روز خبری بوده، نه دسترسی راحتی داشته اند، نه…  و حالا در این میان چه اتفاقی افتاده یا ما را چه شده یا با ما چه کرده اند که چرخ توسعه استان در جایی ساکن شده و ما به جای این که راه های رفته گذشته را با شدت و حدت پیش ببریم، به این فکر کرده ایم که چرا از مرکز کشور دوریم؟  چرا به امکانات دسترسی نداریم؟ چرا سهم ما را از اعتبارات اندک دیده اند؟ چرا … به نظر شما وقت آن نرسیده که ندای درون مان را زنده کنیم، عزت نفس مان را به وضعیت سال های دور برگردانیم، اعتماد بنفس از دست رفته را احیا کنیم وهمچون پیشینیان، قدر داشته های مان را بدانیم و برای استفاده بهتر از آنها، درست!! برنامه ریزی کنیم؟؟!!  مراقب پیامی که برای همه عمر به فرزندان‌مان می دهیم، باشیم.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)