هرم پور- چهارشنبه و پنجشنبه ای که گذشت، همگی حال و هوای شهر بیرجند را دیدیم. من عصر چهارشنبه در آن هوای غبارآلود عجیب، کنار پنجره اتاقم نشستم و فقط چند تا عکس گرفت. با خودم می گفتم چه خبر شده؟ همه ی شهر زیر سنگینی میلیاردها ذره غبار و در وسعت هزاران متر ریزگردهای مهاجم، فرو رفته بود. بیرجند به سختی نفس می کشید و من کنار ضجه های سخت نفس نفس زدنش، آغاز تراژدی خفگی شهر را به چشم می دیدم. با خودم گفتم واقعاً قیامت شده است؟ یکی از عکس ها را با زیرنویسی در فضای مجازی منتشر کردم و بعد دیدم، دل مردم که از من خیلی خیلی پرتر است! چند نفر برایم پیام فرستادند که به دلیل بدی آب و هوای بیرجند در این سالها از شهر بیرجند به شهرهای شمالی تر مهاجرت کرده اند. چند نفر برایم پیام فرستادند که در شرف فروش خانه و زمین و مهاجرت هستند. چند نفری پیام فرستادند که مقصر مسئولین بی خیال هستند و چند نفری هم گفتند خود ما مردم مقصریم. دیروز هم همکار بزرگوارم سرکار خانم محمودآبادی مطلب بسیار مهم و مفیدی را در همین باره در «آوا» منتشر کردند و آنجا از قول آقای «علیمرادی» کارشناس تغییرات اقلیم نوشتند که سدسازی های انجام گرفته در افغانستان از جمله در هیرمند، هریرود و فراه و همچنین خشک شدن بستر رودخانه های منتهی به شرق ایران و کاهش رطوب خاک در دشت خشکیده طبس، باعث پدیده گرد و غبارها شده است. هنوز از میان جملات ایشان، یک جمله سخت آزارم می دهد و آن هم اینکه گفته بودند شرایط از این بدتر هم خواهد شد. بیرجند، نمونه ای دم دستی از همه ی استان ماست که ما بیرجند نشین ها، شرایطش را می بینیم و هر روز نظاره اش می کنیم. حتماً می دانید در سنوات گذشته رشد بیابان ها در خراسان جنوبی ۶۸ درصد بوده! و می دانید که ۵ میلیون هکتار از وسعت استان ما که سومین استان وسیع از نظر سرزمین در میان استان های کشور است، بیابانی است! و احتمالاً می دانید ما جزو پنج استان درگیر با پدیده ریزگردها و گرد و غبار در میان استان های کشور هستیم! این بار نمی خواهم پای مسئولین را به میان بکشم. در این یکی دو سال شاهد بودم مهندس نصرآبادی و معاونینش در اداره کل منابع طبیعی و همچنین عزیزان اداره کل محیط زیست، بارها و بارها مصاحبه کردند و از افزایش فاجعه آمیز گسترش بیابان ها آمار دادند و کنارش هشدارهای آتشین خطاب به تصمیم گیران و خطاب به مردم هم بود. این بار احساس می کنم مسئولین، هم به عمق فاجعه پی برده اند و هم برای انجام طرح های اساسی، پای کارند. مردم استان هم چون درگیری مستقیم با این پدیده دارند قطعاً فهم و درک درست تر و دغدغه های بیشتری نسبت به سال های قبل پیدا کرده اند. نمی خواهم بگویم مهاجرت مردم از استان به دلیل بدی آب و هوا، پدیده ی خوب یا بدی است. نمی خواهم بگویم مدیران در این سال ها کم کاری کرده اند. نمی خواهم بگویم به آخر خط رسیده ایم و همه چیز دست طبیعت است و ما هیچ کاره ایم.همه ی حرفم این است که صحنه را نباید خالی بکنیم؛ چه ما به عنوان مردم و چه مسئولین و مدیران به عنوان متولیان. من علاوه بر همه ی پدیده های ضد توسعه در استان، پدیده نسبتاً جدید ریزگردها و طوفان های غباری را پدیده ای ضد توسعه می دانم. در این شرایط حساس تاریخی از استان، طیف تاریخ سازی که می توانند به دادِ استان برسند، پژوهشگران و محققان هستند که طرح بدهند، ایده پردازی کنند، نظراتشان را مدام به مسئولین ارائه کنند و آنها را برای انجامشان مجاب کنند. این روزها چقدر جای مناظره ها و گفتگوهای چند نفره پیرامون این ماجرا خالیست! مثل همان عمل به توصیه هایی مثل حفاظت از زیست بوم و منابع طبیعی منطقه که در همه ی این سال ها از سوی طیفی از ما مردم، جدی گرفته نشد! واقعیت این است که در خوشبینانه ترین حالت، ما فقط خواهیم توانست چند درصد از پیشروی این مهاجم عبوث را کم بکنیم، اما همین چند درصد هم برای آینده استان بسیار حیاتی خواد بود. حال استان ما خوب نیست، حتما مردم، نخبگان، پژوهشگران، رسانه ها، مدیران، و نمایندگان محترم مردم در مجلس، باید رسالت تاریخی خودشان را بیشتر و بهتر بشناسند و بر آن تأکید کنند، جز این راه چاره ای نیست، وگرنه حال استان از این هم بدتر هم خواهد شد. همگی نباید بگذاریم که استانمان، در سکوت خفه شود.
(لطفاً نظرات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
