هرم پور

روند جدید تعطیلی های فراگیر، علیرغم برخی مقاومت ها(که البته پیش بینی می شد و طبیعی هم بود که اتفاق بیفتد) به روزهای سرنوشت ساز خود نزدیک می شوند؛ سرنوشت ساز از دو جهت مهم؛ اول از این جهت که اصناف و عموم شهروندان منتظرند تصمیم های آینده را مشاهده کنند. اینکه آیا این تعطیلی ها قرار است باز هم تداوم داشته باشند؟ یا این گونه نیست و با پالس های مثبتی که این روزها مسؤولین بهداشتی و درمانی به جامعه می دهند، قرار است باز یک دوره تنفس هدیه داده شود؟ دوم از این جهت که این تعطیلی ها چقدر در کاهش آمار مربوط به ابتلا و مرگ و میرهای ناشی از کرونا اثرگذار بوده اند؟ پاسخ به هر دو سؤال کمی سخت است. اصناف در این دوره از تعطیلی، به شدت آسیب دیده اند. شما هر صنفی را اسم ببرید، کم یا زیاد، متأثر از شرایط تعطیلی ها، دچار آسیب و زیان شده است. برخی ها که صرفاً فروشنده بوده اند مثل پوشاک، لوازم خانگی، لوازم التحریر و … به شدت آسیب دید اند، و برخی هم که فروشنده و خدماتی بوده اند مثل طیفی از تعمیرکاران و فروشندگان تأسیسات، موبایل و …، باز هم دچار آسیب های جدی شده اند. تقریباً با هر کدام از اصناف که صحبت می کنم، جان به لب هستند. بعضی ها عنوان می کنند که تمام امیدشان به فروش های پاییزه و زمستانه است که در صورت ادامه این روند تعطیلی ها، قطعاً ورشکسته می شوند! مردم هم البته برای تأمین بسیاری از مایحتاج ثانویه، جان به لب شده اند! از سوی دیگر، همانطور که در اولین روزهای آغاز طرح، همین جا نوشتم، علیرغم انتقاداتی که به ماهیت این طرح جدید دارم، اما معتقدم همین هم اگر مطلوب و مناسب و با نظارت دقیق اجرا شود شاید اثرگذار باشد. چند روز قبل با یکی از دوستان صحبت می کردم و ایشان اظهار می کرد اصناف متضررین واقعی این ماجرا هستند، و مثالِ مستند هم می آورد که این شب ها به ویژه بعد از ساعت ۲۱ که شیپور خاموش باش شهر زده می شود، مکرر اندر مکرر، درخواست های خانوادگی برای سفر با تاکسی های اینترنتی در سطح شهر افزایش پیدا کرده است؛ دور همی هایی که برای خانواده ها تا نیمه های شب و البته برای طیفی از جوان ها به بهانه پرهیز از جریمه شدن، متأسفانه تا صبح هم به طول می انجامد! به شخصه روی اعداد و آماری هم که این روزها در حوزه بهداشت و درمان اعلام می شود انتقاداتی دارم. وزارت بهداشت در این چند ماهه به ما آموخته که رعایت ها، بعد از دو هفته در شمار مراجعان، و بعد از سه هفته در شمار مبتلایان، و بعدتر از آن در شمار بستری ها و مرگ و میرها خودش را نشان می دهد، و اینجا هنوز روند تعطیلات تمام نشده و یا حتی به نیمه نرسیده، از کاهش شمار مبتلایان و مرگ و میرها خبر داده می شود!! علیرغم همه ی مطالب، لازم می دانم این چند نکته مهم را یادآوری کنم: ۱ – ما به عنوان یک رسانه، هیچگاه در مقام تصمیم های تخصصی و تحمیل آنها به مسؤولین فداکار بهداشت و درمان نیستیم، اما نبض جامعه، بیشتر از هرکس، دست ما رسانه ای هاست. می دانیم که ظرفیت صبر و مقاومت و رعایت ها در جامعه ما چقدر است و اساساً تا کجا پیش خواهد رفت. باز هم پیشنهاد می کنیم؛ لطفاً در تصمیم های جدیدی که قرار است آخر این هفته و یا اوایل هفته دیگر اخذ شوند، مسؤولین حتماً ظرفیت تحمل و تاب آوری اجتماعی اصناف و مردم را در نظر داشته باشند. ۲ – اصناف محترم در این دو هفته واقعاً سنگ تمام گذاشتند. از یک سو رعایت و تحمل کردند، اگر نقدی داشتند، نقدهای محترمانه و فرهنگ محور بود، و همپای مسؤولان و فداکاران بخش بهداشت و درمان، ایثارگرانه از سود و منفعت هایشان گذشتند. هرچند عده بسیار معدود و محدودی هم بودند که تخلف کردند، و حرمت طیفی را شکستند که خودشان را موظف به رعایت ابلاغیه ها می دانستند. نهاد نظارتی وظیفه دارد در راستای رعایت حال آن صنفی که رعایت می کند، با آن معدود افرادی که نه تنها رعایت نمی کنند بلکه سرکشی و گردنکشی هم می کنند با شدیدترین صورتش برخورد کند. چرا باید طیفی از اصناف خوش نام ما در آتش بی مبالاتی طیفی منفعت طلب، بسوزند؟ ساز و کارهای قانونی نیازمند ترمیم هستند. ۳ – تعطیلی ها و تداوم آن، به شدت روی اقتصاد و بازار اشتغال و درآمدهای عمومی در حوزه اقتصاد و معیشت استان اثرگذار بوده است. این روند، هم مغازه داران را متضرر کرده و هم به صورت چرخه وار، خانواده ها و فرزندان، فرهنگ، آموزش و سایر بخش های جامعه را دچار زیان کرده است. با کمال تأسف، تسهیلات و کمک های معیشتی هم که دولت ارائه می کند واقعاً اثرگذار نیستند. توقعی هم نیست. در کشوری که دور تا دورش دیوار تحریم کشیده اند و نفت به عنوان مهم ترین منبع درآمد کشور فروش نمی رود، دولت از کجا می تواند بودجه و اعتبار بیاورد؟ اما دولت و به ویژه مجلس محترم می تواند همین داشته های اندکش را بهتر مدیریت کند، بهتر سر و سامان بدهد و حتی اختیار استانداران استان ها را برای کسب درآمدهای بیشتر از حوزه های سراسر ظرفیتی مثل مرز و بازارچه های مرزی در استان ما، افزایش دهد و بخشی از درآمدها را صرف تأمین زیان های بازار اقتصاد عمومی و حمایت از تولیدکنندگان و اصناف کند. به هر تقدیر امیدوارم روزهای آینده، روزهای خوبی باشند. دیروز که اولین تصاویر از واکسن کرونا در رسانه ها پخش شد، دوست داشتم بنویسم «آمدی جانم به قربانت، ولی حالا چرا». اما حالا امیدوارم روزهای آینده، روزهایی باشند که لبخندهای مشترک، هم روی لب های مردم، هم روی لب های اصناف و هم روی لب های جامعه بهداشت و درمان را شاهد باشیم. این لبخند مشترک، البته هزینه ای دارد که در این شرایط، همگی باید به تساوی و بدون تبعیض پرداخت کنیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)