هرم پور –  فصل برداشت بسیاری از محصولات کشاورزی در استان، یا به پایان رسیده و یا رو به پایان است. البته محصولات دیگری هم هستند که تا یکی دو ماه آینده فصل برداشت آنها آغاز می شود. بعضی از این محصولات از جمله محصولات کشاورزی بومی و کاملاً راهبردی استان ما هستند؛ مثل عناب، بادام، آلو، زرشک، و زعفران. این چند روزه که گاهی به برخی از روستاهای اطراف سری می زنم و یا در بازار با بعضی از مغازه داران و فروشندگان محصولات کشاورزی که از روستاها به شهر آمده اند و به دنبال فروش هستند صحبت می کنم، نگرانی از تکرار مصیبت های سالهای قبل و روی دست ماندنِ همه یا بخش مهمی از محصولاتشان کاملاً در چهره و صحبتشان آشکار است. یکی از مهم ترین حلقه های مفقوده در تجارت کشاورزی به ویژه در استانهای نوجوانی مثل خراسان جنوبی، بی توجهی یا کم توجهی به تشکیل، تکمیل، و تقویت زنجیره های فروش است.  بارِ این کم توجهی را صرفاً نمی توان روی دوش دستگاههای متولی و اجرایی در استان گذاشت. بخش مهمی از این ماجرا به سهل انگاری یا فقدان اطلاعات کافی از چگونگی کارکرد زنجیره های بازاریابی و فروش بر می گردد که به نظر می رسد می باید سازمانهای مردم نهاد، خود کشاورزان و تولید کنندگان محصول و همچنین فعالین مردمی حوزه کشاورزی استان به آن توجه ویژه کنند. به ویژه در استانهایی مثل خراسان جنوبی که برخوردار از مزیت مرز و همچنین تولید محصولات منحصر به فرد هستند، اگر این زنجیره ها به موقع تشکیل و تکمیل و فعال شوند، ارزش هر محصول کشاورزی را از زمان برداشت تا موقع رسیدن به دست مصرف کننده در بازار، صدها برابر افزایش می دهند.از آنجا که تقریباً هنوز هم بیشترین سهم را در تولید ناخالص داخلی استانی ما بخش کشاورزی دارد(چیزی حدود ۱۷ تا ۲۲ درصد)،  این افزایش علاوه بر ایجاد زمینه های رغبت و تشویق برای تداوم فعالیت های کشاورزی، با تزریق سرمایه های حاصل از ارزش افزوده ی محصولات به فضای کسب و کارها و تولیدات مرتبط با کشاورزی، به شدت در رونق این بخش در استان ما و همچنین جهت دادن واقعی به توسعه و پیشرفت استان کمک خواهد کرد. اما این موضوع چند پیش نیاز اساسی لازم دارد: اول شناخت آماری و تحلیل از آخرین وضعیت تولیدات کشاورزی در استان است. دوم خارج شدن از حیطه ی شعار و رد کردن مرزهای عمل به دانسته ها و گفته ها از سوی مدیران و مسئولین استانی می باشد. سوم توجه ویژه به فرایند آموزش کشاورزان و متولیان زنجیره های فروش است. چهارم هم ضرورت توجه ویژه و سرمایه گذاری روی نسل جدید حوزه کشاورزی در استان است. واقعیت این است که هنوز بخش مهمی از تولید کنندگان محصولات کشاورزی در استان را تولیدکنندگان سه یا چهار نسل قبلی با تفکرات سنتی تشکیل می دهند. اما در کنار این عزیزان فرزندانشان حضور دارند که به شدت به روز و آشنا به فناوری های علمی و فنی و تکنیکی جهان هستند. این فرصت بسیار گرانبها و برای بهره برداری سریع و سهل و در راستای تلفیق داشته ها و تجربه های سنتی با علم روز جهان، به شدت کارآمد است. چهارم ضرورت تشکیل یک قرارگاه محوری و ستادی برای پوشش همه جانبه ی بحث بازرگانی و تجارت و عرضه و فروش محصولات کشاورزی استان است. سال گذشته کشاورزان زیادی علیرغم قول های متعددی که از مسئولین دریافت کردند محصولات کشاورزی روی دستشان ماند و به بازار فروش نرسید. برای جلوگیری از تکرار تراژدی های غم انگیز اینچنینی، امسال چاره اندیشی جدی داشته باشیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)