بهروزی فر- در این روزهایی که کرونا بر همه عوامل مؤثر بر مرگ و میرها، پیشی گرفته، هر روز بر صفحات متعدد روزنامه ها، آگهی فوت افرادی را می بینی که مرگ شان را هرگز نمی توانی باور کنی.  دوستان، آشنایان، هم محله ای ها، همکلاسی ها و… کسانی که دیدن چهره شان، آه از  نهادت برمی آورد،حالا تصورش را بکنید که در میان این همه نام و نشان آشنا، بناگاه لبخند جوان ناکامی را ببینی که نه به خاطر کرونا، که به خاطر عارضه ای از جنس دیگر ، چشم بر دنیا بسته است.  اتفاق تلخی که همین چند روز پیش ناباورانه با آن مواجه شدم، جوان عزیزی که در سن ۲۵ سالگی و صرفاً به جهت نارسایی کبد، خانواده اش را داغدار کرده بود.  دانشجو بود و بسیار مأخوذ به حیا، خوشنام به لحاظ ادب و نزاکت، چشم و چراغ خانه، تنها پسر خانواده، با انبوهی افتخارات ریز و درشت در درس و ورزش و هنر، به عبارتی به همه چی تمام!!  خواهرش می گفت؛ سال گذشته و خیلی اتفاقی! متوجه مشکل حادی در کبدش می شوند و به هر دری می زنند تا دردش را درمان کنند اما هیچ راهکاری افاقه نمی کند و پزشکان، تنها راه درمان را در پیوند می دانند. یک سال انتظار برای خبری از مرکز پیوند اعضا و اعلام موافقت فردی برای این از خودگذشتگی، شب و روزهای شان را به چشم به راهی می گذراند،اما دریغ از خبری امیدوار کننده! کرونا که آمد، شرایط را بنا به آن چه متولیان امر گفته بودند، بدتر کرد و امید او و خانواده اش را ناامیدتر! تا این که دیگر کار از کار گذشت و تن نحیف از بیماری اش را به مرگ سپرد.  ماجرای این جوان آشنا، حکایت تلخ ۲۵ هزار بیماری است که در سطح کشور در لیست انتظار پیوند عضو قرار دارند. بر اساس گزارش واحد فراهم آوری اعضای پیوندی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، بیشتر این افراد از بیماران دیالیزی نیازمند پیوند کلیه هستند و بیماران نیازمند پیوند کبد، قلب، ریه، پانکراس و روده به ترتیب در رتبه‌های بعدی قرار دارند. اگر چه تلخ! اما واقعیت این است که این افراد در صف انتظار می مانند تا یک فرد سالم به لحاظ بیماری های متابولیکی، در اثر حادثه ای به مرگ مغزی دچار شود، یا در اثر مرگ طبیعی، چشم از جهان فرو بندد و بستگانش از خود گذشتگی نشان داده، اعضایش را اهدا کنند.  آمارها حکایت از این دارند که سالانه تنها، بین ۶ تا ۸ هزار مورد مرگ مغزی به علل مختلف که البته شایع‌ ترین آنها تصادفات جاده‌ای ست در داخل کشور رخ می‌دهد که از این تعداد، بین ۳ تا ۴ هزار مورد – حدود ۵۰ درصد – از نظر علمی قابلیت اهدای عضو دارند، اما متأسفانه تنها ۲۵ درصد، یعنی چیزی حدود یک چهارم به اهدا می‌رسد – به این آمار، شمار مرگ و میرهای طبیعی را هم اضافه کنید- و این در حالی است که روزانه تقریباً ۱۲ نفر به علت نرسیدن عضو، در لیست انتظار پیوند فوت می‌کنند و اغلب در سن جوانی، دیده بر جهان می بندند و فرزندان شان، یتیم می شوند.  بر اساس اطلاعات سامانه اهدای عضو ، قلب ، ریه ها ، کبد ، روده ها ، لوزالمعده و کلیه ها، اعضایی هستند که قابلیت اهدا دارند، البته برخی از بافت‌های بدن را نیز می توان پیوند کرد.علاوه بر این ها، قرنیه ها می توانند بینایی رابه فردی که دچار صدمه شدید به چشم شده باز گرداند، تاندون و غضروف باعث بازسازی اعضای آسیب دیده مشابه می شوند، پیوند استخوان می تواند مانع قطع عضو در فرد مبتلا به سرطان استخوان شود، دریچه قلب برای کودکان مبتلا به بیماری مادرزادی دریچه ای و بزرگسالان با دریچه آسیب دیده به کار می رود، پیوند پوست نجاتبخش بیماران با سوختگی شدید است، پیوند مغز استخوان تنها راه درمان بعضی از سرطان های خونی می باشد. به عبارتی، خالق هستی، وجود ما را چنان خلق کرده که جزء جزء آن قابلیت استفاده دوباره و کارکرد در بدن فرد دیگری را دارد. ما وقتی زنده ایم، می توانیم با اهدای یک کلیه، قسمتی از کبد یا ریه و حتی بخشی از روده کوچک خود، به فرد یا افراد دیگر، زندگی بدون درد هدیه کنیم.  یا حتی مرگ طبیعی هم مانع اهدای عضو نمی شود، چرا که بعد از مرگ کامل، نسوجی مانند قرنیه ، دریچه قلب ، استخوان و تاندون، تا ۴۸ ساعت!  قابل اهدا هستند و حتی می توان آن را برای مدت‌های طولانی ذخیره کرد.اگر چه شایع ترین حالت اهدای عضو، در راضی نمودن خانواده ها بعد از مرگ مغزی بیمارشان پیگیری می شود اما بر اساس این اطلاعات، همه افرادی که به مرگ طبیعی فوت می کنند، گنجینه ای از بافت هایی هستند که می توانند نجات بخش زندگی دیگران باشند و این در حالی است که به گواه آمار، در حال حاضر حدود سه چهارم اعضایی که قابلیت اهدا دارند، به زیر خاک می‌روند و به راحتی نیست و نابود می شوند، و بدون تردید علت اصلی این اتفاق هم، عدم رضایت یا آگاهی نداشتن خانواده‌های متوفیان است. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)