فردا، چهاردهم خرداد، سی و یکمین سالروز رحلت حضرت امام خمینی(ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران است؛ همان پیر فرزانه ای که قیام پانزده خرداد و حماسه عظیم سال چهل و دو را به مدد نفس مسیحایی اش مقدمه ای برای پیروزی انقلاب قرار داد. سالهاست معتقدم این جسم ها هستندکه می میرند نه نام ها و یادها، و اگر قرار به پوشاندن رخت رحلت به تنِ یاد کسی باشد، این ما هستیم که نامی را به دست فراموشی می سپاریم یا یادی را از ذهن ها پاک می کنیم، چه ذهن خودمان و چه ذهن دیگران. مدتهاست به نظرم می آید اگر قرار است چنین کارهایی انجام دهیم، یعنی رخت رحلت و مرگ بر تن یاد و نام کسی بپوشانیم، فقط کافیست دو کار مهم انجام بدهیم؛ اول آنکه بزرگی های آن فرد را کوچک جلوه دهیم و یا خیانت بارانه، غلو کنیم و آن فرد را تا مرزهای خداگونه ای پیش ببریم. دوم آنکه تفکرات، آرمانها و دغدغه های آن فرد را عمداً یا سهواً یا حتی گاهی منفت طلبانه، به کناری بگذاریم و فراموششان کنیم. در همه ی این سالهای پس از رحلت امام بزرگوارمان، برخی عمداً و برخی سهواً، کوشیدند یکی از این دو کار را انجام دهند. غافل از آنکه امام شخصیتی نیست که با مرگ جسمی از ذهن ها و یادها برود، مگر به دست خود ما که گاهی مدعی دوست داشتن او، پییروی از حضرت روح ا… و طرفداری از این سترگ مرد بی مثال هستیم. امام بزرگوار ما، عرصه های مختلفی را برای بقای یاد و نام نیکش درنوردیده است؛ حمایت، توجه و التفات به مستضعفین، یکی از همین دغدغه های مهم حضرت امام خمینی(ره) بود. در جای جای سخنرانی ها، موضع گیری ها، وصیت نامه سیاسی و الهی، و در همه ی ابعاد زندگیش،این دغدغه و این نگرانی از احتمال عدم توجه به قشرهای ضعیف به چشم می خورد. امام به واقع دریافته بود که نظام از همان جایی ضربه خواهد خورد که از همان جا شروع شده؛ یعنی از طبقه محروم و مستضعف جامعه و آنهم با بی توجهی و عدم التفات به آنان، محقق خواهد شد. و چه بسا از طرف افرادی که قدرشناس نیستند و شاید از سوی طیف تازه به دوران رسیده های بی فرهنگی که از گُرده این بینوایانِ کوخ نشین، «پول» می سازند و از تار و پود جانشان، «کاخ». امام(قدس ا… نفسه الزکیه) می گفت:« افتخار انقلاب ما حمایت از پابرهنگان است». امام می گفت:«در خدمتگزاری به مستضعفان و محرومان که جمهوری اسلامی رهاورد آنها و با فداکاری آنان تحقق پیدا کرد و بقای آن نیز مرهون خدمات آنان است، فروگذار نکنید». امام می فرمود:«مملکت مال اینهاست، نهضت را اینها پیش برده اند، ما مرهون این ها هستیم، ما زندگی مان را اینها اداره می کنند، کوخ نشین ها هستندکه مؤونه (ذخیره) مملکت و سرمایه مملکتند، نه آن کاخ نشین. خداوند این کوخ نشین ها را برای ما حفظ کند». در این سالها، نه کم، که بسیار بسیار فراوان، این پابرهنگان و مستضعفان و محرومان را فراموش کرده ایم یا به گونه ای تصمیم گرفته ایم و برنامه ریزی کرده ایم و اجرا نموده ایم که به ایجاد حلقه های بزرگ تری از این پابرهنگان کمک کشته است. خجالت نمی کشیم خود را پیرو امام می دانیم و برای او سیاه می پوشیم ولی با عملکردهایمان به این امام عزیز توهین می کنیم؟ شرم نمی کنیم بر سر درب اداره یا نهاد یا ارگانی پارچه های سیاه با فرمایشاتی از امام محرومان می آویزیم و آنگونه عمل می کنیم که این نهاد یا اداره یا ارگان را سرمنشأ ظلم به محرومان و پابرهنگان نشان بدهد؟ به خدا قسم و به حرمت نفس زکیه امام خمینی(ره) قسم، دروغ می گویند کسانی که این روزها لیترلیتر برای امام گریه می کنند و سیاه می پوشند و زانوی غم بغل می زنند، اما کمیت اراده شان در رسیدگی به محرومان لَنگ میزند و دستشان در حمایت واقعی نه ظاهری و تبلیغی از آنان می لرزد؛ چه می خواهد یک فرد باشد که نام امام را یدک می کشد و چه یک ارگان یا نهادی که داعیه تبیعت از امام را دارد. سالگردها، بهانه ای برای زنده نگه داشت نام هاست. برای نام ها و یادهایی که هرگز فراموش نمی شوند، شاید بهترین یادبود، عمل واقعی به توصیه ها و دغدغه های امام خمینی(ره) باشد. امام، سی و یک سال از رحلتش می گذرد و بین ما نیست، اما از انقلاب جلوتر است. او همیشه هست، این ما هستیم که هستیم ولی از انقلاب سالهاست که عقب تریم.
(لطفا نظر و پیشنهاد خود در رابطه با یادداشت های روزنامه را به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال فرمایید)
