دکتر رضا زمردیان
دکتر زمردیان دانشمند نام اور و استاد باز نشسته دانشگاه فردوسی مشهد وبنیانگذار گویش شناسی علمی در ایران از معروفترین زبانشناسان جهان اسلام است که با تحقیقات عمیق وگسترده درعلم نوین زبان شناسی وبویژه در زمینه های واژه های دخیل اروپایی در زبان فارسی معرفی مطالعات زبانشناسانه دانشمندان مسلمان همچون :شمس قیس رازی وسیبویه وگویش شناسی خدمت درخور وشایسته به فرهنگ ایرانی -اسلامی نموده اند. و ازاین میان مطالعات وپژوهشهای ایشان در فرهنگ وگویش قاینات وانتشار دوکتاب که یکی از انها بررسی گویش قاینات جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران درسال ۱۳۶۸را دریافت نموده است وشش مقاله علمی وپژوهشی به زبانهای فارسی وفرانسه در مجلات معتبر علمی گویش وفرهنگ اصیل قاینی را همچون زعفرانش زبانزد محافل علمی کرده است. وی در سال ۱۳۱۲ هجری شمسی در قاین از توابع استان خراسان جنوبی متولد شد. تحصیلات مقدمانی را در زادگاهش گذراند و در سال ۱۳۳۹ با احراز رتبه اولی در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد فارغ التحصیل شد. در فروردین ۱۳۴۰ با استفاده از بورس تحصیلی به فرانسه اعزام شد. وی در ژوئن ۱۹۶۵ در رشته زبان شناسی همگانی از دانشگاه سوربن دکترا گرفت. زمردیان در سال ۱۳۴۴ به مشهد آمد و کارش را در دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد آغاز کرد. این زبان‌شناس خراسانی در سال ۱۳۸۳ از سوی دانشگاه علامه طباطبایی به عنوان ده زبان‌شناس نام‌آور ایران انتخاب شد. غلامحسین یوسفی، آندره مارتینه و ژیلبر لازار از اساتید او در دوران تحصیل بوده‌اند. او دارای بیش از بیست مقاله در مجله دانشکده ادبیات دانشگاه مشهد و استودیا ایرانیکای پاریس است. او همچنین عضو هیئت تحریریه مجله زبانشناسی است. کتاب او با عنوان «زبانشناسی عملی: بررسی گویش قاین» به عنوان کتاب سال برگزیده شده است. تا این که در سال ۱۳۶۴ کارشناسی ارشد زبان شناسی همگانی در گروه هیئت علمی تاسیس شد و در ۱۳۶۷ هم گرایش آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان به آن افزوده شد.»
امام حسن (ع) نماد باشکوه ترین نرمش قهرمانانه تاریخ
در سال سوم هجرت و در شب نیمه ماه رمضان ـ که بهترین ماه های خداست ـ خانه امیرالمؤمنین و فاطمه (س) میزبان قدوم مولود مبارکی شد که شادی را با خود به خانه وحی آورد. در این شب فرخنده، سبط اکبر پیامبر اکرم (ص) حضرت امام حسن (ع) چشم به جهان گشود و شهر مدینه را غرق نور کرد. هنگامی که امام حسن (ع) به دنیا آمد رسول اکرم(ص) در سفر بودند و امیرالمؤمنین و فاطمه (ع) چشم به راه بازگشت. ایشان پیامبر پس از مراجعت از سفر، طبق معمول ابتدا به خانه فاطمه (ع) وارد شد. هنگامی که خبر تولد نوزاد را به ایشان دادند، شادمانی وجود حضرت را فرا گرفت. حضرت امام حسن مجتبی (ع) اولین مولودی است که از نظر شرافت نسب هیچ کسی به پای او نمی رسد. جد بزرگوارش پیامبر و خاتم الانبیا، پدر گرامی اش اولین امام و سیدالاوصیا، و مادر مکرمش، صدیقه اطهر سیده النساست. هیچ کس قبل از امام حسن (ع) دارای چنین شرافت نسب و خاندانی نبوده است. او در مکتب پیامبر اکرم (ص) امیرالمؤمنین (ع) رشد یافت و در دامان برترین زنان عالم، حضرت فاطمه زهرا (ع) ، بزرگ شد. بزرگی منش و سترگی روح آن امام، چندان بود که پیامبر ارجمند اسلام (ص) او را با کمی سن، در برخی از عهدنامه ها گواه می گرفت. آن گاه که پیامبر به امر خدا، با اهل نجران، به مباهله برخاست، امام حسن و امام حسین و حضرت علی و فاطمه علیهاالسلام را نیز به فرمان خدای، همراه خویش برد و آیه تطهیر در پاک دامنی آن گرامیان فرود آمد.
حوض انبار میان‌ده
گفته شد که بشرویه در گذشته کلا به چهار محله یا منطقه تقسیم می‌شده است. به نظر می‌رسد که حوض انبار مزبور قبل از تقسیم در محلی قرار گرفته بود که وسط یا میان‌ده به حساب می‌آمده است؛ زیرا در بررسی‌ها روشن شده است که اولا موقعیت این حوض انبار در میان‌ده نیست و ثانیا هر یک از محلات برای خود دارای حوض انبار جداگانه‌ای بوده‌اند.بنابراین شاید این اولین حوض انبار ساخته شده در بشرویه باشد. معصوم علیشاه نیز از این حوض انبار نام می‌برد و تاریخ آن را نیز که بر لوحه حوض انبار است، بیان می‌کند. حوض انبار دیگر که به قریب مدرسه و مسجد است، تاریخ بنایش نهصد و هفتاد و نه است. تاریخ و نام بانی بر لوحه سنگی منقوش و منصوب است. از ویژگی‌های این بنا استحکام و زیبائی خاصی است که در ساخت آن صورت گرفته به طوری که با گذشت چهارصد سال کوچک‌ترین تغییری در آن رخ نداده است.
